|
< terug
Paragon (toonbeeld van perfectie)
Terug denkenend aan mijn leven.
Aan toen ik voor het eerst met het spel van de liefde begon, Maak ik een reis door mijn gedachten, en ik zie een tijd van veel spijt en berouw.
Een tijd waar ik niemand vertrouw en niemand waar ik echt van hou ik draag mijn hart op mijn mouw mijn hersenen en relativering vermogen is waar ik op bouw.
Ik trek de wereld in en kijk niet achterom, ik bewandel mijn pad en volg de zon tot ik bij mijn
eind halte kom. en ontmoet daar mijn Paragon.
En hier is waar mijn leven weer begon en mijn hart het van mijn verstand won.
Want ik kon nu na al die jaren eindelijk oprecht mijn liefde aan iemand verklaren.
Het beest verliest zijn wilde haren, het is bijna niet te verklaren maar ze raakte mijn gevoelige snaren.
Ik wil haar van haar ouders beroven want ze is een waardevolle buit en ergens in de Bahama's word ze mijn bruid, ze geeft me meer vitaminen dan fruit en ze ziet er ook nog eens veel lekkerder uit.
Al mijn x'en lijken op onkruid in vergelijking met mijn toekomstige bruid met haar zijde zachte huid. En als ik naast haar lig word ik rustig van binnen en als een kat ga ik dan spinnen, mijn ademhaling word rustiger en mijn hart slaat op een relaxed ritme zzzzzzzzzzzzzzz......---______
feedback van andere lezers- ivo
TTTrrrrriiiiinnnnnngggggggggg
wakker worden en verdergaan want dromen zijn bedrog en als je wakker wordt dan ligt ze er nog ... in het bed van een ander ..
supervillain: Alles is vergankelijk. Als je dat beseft geniet je meer van de hier en nu momenten. Bedankt. - Magdalena
Grinnik!
Als je van jezelf eerst dat toonbeeld van perfectie maakt, dan zul je wel je gelijke aantrekken... smile
Je liefde voor je bed en je dromen zijn al een prachtig begin :)
supervillain: dank je wel
|
