Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 23. in naam van allen die moeten zwijgen
Ik schrijf de bergen overhoop en alle zeeën leeg. Ik sla mijn vlerken uit zo wijd ik kan. En ik schreeuw het uit. Dat ze het allen horen. Ik mag zijn wie ik ben. Mijn gedachten komen mij toe. Ze zijn niet verboden. En ik mag mijn mond open doen. Ik wil de waarheid - mijn waarheid gezegd en gehoord.
En zelfs als iedereen mij de mond snoert en mij achterlaat en mij laat vallen als een steen en mij negeert en mij ontkent en mij verkeerd verstaat en mij verwijt en mij beschuldigt: toch zal ik spreken. In naam van allen die moeten zwijgen. In naam van alle clandestiniteit van de hele wereld.
Weet je, als je homo bent of verliefd op je broer of ongeneeslijk ziek, dan kan je nog altijd bij iemand terecht. Ik niet. Ik moet mijn plan trekken, blijven trekken zoals ik al mijn hele leven doe. Ik heb een ziekte die niet mag bestaan. En nooit geloofd zou worden. De fictie die ik zelf verzonnen heb, is boven mijn eigen hoofd uitgegroeid. In woorden en gebaren die ik als ritueel nooit heb opgegeven. Eens ik het zag, was het te laat. Al is het misschien nooit te laat. Ik wil genezen. En terug leven. Van de dauw. En niets of niemand nodig hebben. Ze moeten mij allemaal met rust laten. Ze moeten mij laten zijn. Mij laten zijn wie ik ben. Alleen. Zo verschrikkelijk alleen. En zonder hoop. ZONDER HOOP. En dat wil ik nooit meer vergeten.
Ik verzet mij. Ik wil niet meer met je praten. Je antwoordt niet. Het betekent dat je niet luistert. Ik zal je wissen. Wegschrijven. Je uit mij wegschrijven. Mij uit dat web bevrijden dat kleeft en spant en mij beknelt. Je vermoorden. Beter: je ongedaan maken. Je kruisigen. Een kruis over je maken. Je bent niet. Je bestaat niet. Je bent zelfs nooit geweest.
Ik moet het doen. Ik kan niet anders. De gedachte aan je teert me uit. Van binnen ben ik dood aan 't gaan. Kapot van gemis. Kapot van het wachten. Kapot van hoop. Hoop is mijn grootste vijand. Hoop is wat mij achtervolgt. Hoop op wat niet komt. Nooit komt . Onmogelijk is. Of misschien wel mogelijk is maar niet voor mij weggelegd.
Ik kleed me langzaam voor je ogen uit. Dat verwacht je niet. Je bent als aan de grond genageld. Ik kleed jou uit. Snel en zonder omhaal. Je weet niet wat je overkomt. Je verstand staat even stil. En daar maak ik handig van gebruik. Je biedt geen tegenstand. Voor één keer doe ik wat niet mag. Ik streel je aangezicht en vlei mij helemaal tegen je aan. Met elke vezel. Ik neem je warmte in me op. Ik besteel je waar je bijstaat. En dan neem ik een scherpe ijzeren staaf. Met alle kracht van jaren ver, met alle kracht die een mens bijeenspaart in pijn en spijt, in onmacht en wanhoop, in woede en opstand, in verontwaardiging vooral, prik ik een gat in je hoofd. In het fontanellenbedje. Ik duw je ruw op bed en ik zet mijn lippen als een tuit aan het gat. Ik zuig je uit. Ik maak al je hersens tot de mijne. Alles wat in je kop steekt en dat ik niet geweten heb, zelfs wat jij allemaal vergeten bent, wat je verborgen hebt voor iedereen en voor jezelf, wat je niet hebt durven denken, wat je nooit hebt kunnen toegeven. Al je schaamte, al je angst, al je pijn, al je verbeelding, al je ijdelheid, al je verborgen ernst, al je al je al je denken maak ik tot het mijne. Ik slok gulzig en zonder genade. Niets laat ik van je hersens over. Je hoofd is hol en ik kan door je ogen zien. Daarvoor bewaar ik je lege hoofd. Maar ik ben niet verzadigd. Ik vreet je ganse lijf aan stukken. Als een bezetene. Tot je op bent. Helemaal op.
Dan pas zie ik wat ik gedaan heb. Je bestaat niet meer. Nooit zal ik nog naar je kunnen kijken. En ik rijt mijn borst open en ruk me de haren uit het hoofd. Ik vermink mijn gezicht. Mijn ganse maagdenlijf dat ik al die tijd enkel voor jou met grote omzichtigheid verzorgd en gespaard heb, moet er nu aan geloven. Als bewijs. Als bewijs dat het aan niemand anders toebehoort.
Ik weet het wel. Je hebt het niet verdiend. Je hebt me nooit één haar gekrenkt. Je hebt me nooit ook maar iets beloofd. Ik hoefde niet op je te wachten. Ik had geen reden. Ik heb het mezelf aangedaan, het mezelf ingebeeld. Geloofd wat ik zo graag geloven wou. En niemand heeft er schuld aan dat het anders is gelopen. Niemand. Maar ik heb het ook niet verdiend. Ik heb het niet verdiend om zo af te zien. Om zo te worden meegesleurd. Tenslotte is trouw een deugd. Ik heb het niet verdiend om ijskoud te worden, van marmer, als een zuil. Om op ontploffen te staan van onrust. Om niet in staat te zijn gewoon een goede vrouw te zijn, een goede moeder, een goede vriendin. Om in alles wat ik doe en denk en voel steeds maar aan jou herinnerd te worden. Om rond te lopen met een hoofd barstensvol ongeschreide tranen en met een buik eivol die niet tot baren komt. Je bent in mij als een obsessie. Hoe meer ik je weg wou, hoe dichter je greep. Ik mag mezelf niet laten wurgen. Het spijt me. Het was ik tegen jou. Ik had me veel liever verdronken in de zee. Maar dan had ik jou onrecht aangedaan. Dan zou ik je beladen hebben. Onterecht. Nu heb ik dat vermeden. Jij hebt rust en vrede nu. Ik niet. Nog niet. Maar misschien kan ik er nu wel toe komen. Eindelijk mag ik nu rouwen. Omdat je dood bent. Eindelijk kan ik mijn hoop opgeven. Eindelijk kan ik eens rond mij kijken wat de wereld nog zoal te bieden heeft. Zelfs nu en dan eens door jouw ogen. Eindelijk hoef ik niet meer te schrijven als een gek. En alles angstvallig te verstoppen. Ik kan de ganse boel verbranden. Je zult het nooit meer kunnen lezen. Je zult het nooit meer weten. Dat ik je liefheb. Dat ik je zo oneindig liefheb. Dat ik je alles had willen geven. Alles wat ik heb. Alles wat ik ben. Al mijn sterkte. Al mijn zwakte. Mijn binnen- en mijn buitenkant. Mijn leven en mijn dood. Mijn verleden en mijn toekomst. Dat ik zo aan jou wou toebehoren dat ik van jou geweest ben. Zonder ook maar iets terug te willen. Zonder dat ook maar iemand het wist. Helemaal. Elke dag, elk uur.
Wat zeg je? Klinkt dit een tikkeltje overdreven? Het is niet overdreven. Het is de reinste waarheid. Meer nog. Hoe het echt is geweest is nog veel straffer. Mooier ook. Van een helse schoonheid. Niet in woorden te vatten. Geen mens zou mij geloven. Jij nu ook niet meer.
Ik ga terug naar mijn dagdagelijkse leven. Ik maak het af. Zoals het komt. Ik probeer goed te doen voor al wie mij omringt. En niet meer na te denken. Maar als ik ooit één mens hoor die een kind verbiedt te voelen wat hij voelt, of te denken wat hij denkt dan vermoord ik hem. Op de wreedaardigste manier die ik bedenken kan. Folterend. Het zal nooit pijnlijk en vernederend genoeg zijn om in verhouding te zijn met wat hij die ander aandoet voor de rest van zijn leven.
Ik heb gezegd.
Maar ze geloofde het niet. Ze wou het niet geloven. Ze wist dat ze hem vasthield. En dat er geen ontkomen aan was. Omdat geen mens kan loslaten wat hij niet één keer vast heeft mogen houden. Ze plaatste haar lippen op haar arm, dicht bij haar pols die schreeuwde van de pijn. Haar lippen zochten de vervoering van een kus op haar bloedeigen arm. Ze wist dat hij er was. Dat hij er altijd zijn zou. En dat ze gelukkig was met hem. Rijk. En dat hij echt was. Echt in zijn afwezigheid. En dat geen liefde zo echt was. Lankmoedig en goedertieren. Zichzelf niet zoekend. Zich niets inbeeldend. Weinig zo genoeg.
feedback van andere lezers- nino_de_pino
verafschuwd of met huid en haar verslonden worden, dit liegt er ..néant.. om,
zin en waanzin liggen gruwelijk dicht bij elkaar.
ik ga ..niet.. in op structuur/stijl etc. omdat die hier zichzelf vormen,
geloof je.
liefs
nino.
Vansion: gruwelijk dicht - juist - ze schuren elkaar ... - JanWillems
Hallo An, heb deze gelezen. Ik weet dat je het uit de kast hebt gehaald, maar het feit dat je het publiceert, interpreteer ik als 'ik wil feedback'. Ik heb enkel dit hoofdstuk gelezen( ik vond ook 22 niet op de site?)
Het is wel vrij aangenaam om lezen, maar om dit soort werk te publiceren is volgens mij niet eenvoudig. Het is nogal filosofisch en slaagt er niet echt in om mijn aandacht te blijven vasthouden. Op het eind vroeg ik me af wat het me bijgebracht had en ik heb de indruk dat het meer infunctie van de schrijver dan in functie van de lezer is geschreven.
Vansion: zeker niet in functie van de schrijver geschreven. wellicht teveel in functie van het hoofdpersonage 'de hedendaagse vrouw'
én te overladen
het is wel zo dat het werkje dialoog afwisselt met reflectie
de dialogen zijn luchtiger
voor 22. moet je naar beneden scrollen.
is één van de betere fragmenten
maar je hebt gelijk. ik wil het niet publiceren.
met rdx wil ik dat wel proberen
ik zet Clandestien op de site omdat er blijkbaar een aantal lezers zijn die aansluiting vinden bij dit werkje
en ook idd om mijn gedacht erover te toetsen
bedankt - geertje
dag An, voor mij is dit te ruw, te gruwelijk,
ik voelde afgrijzen terwijl ik het las...
je andere stukken heb ik met veel genoegen gelezen...
(meestal sla ik over wat ik niet goed vind, maar dit NIET "feedbacken" zou in contrast staan met mijn vorige feedback. )
An, dit ligt me niet,
"In het fontanellenbedje." gestoken...
het ligt ook meer bij mij dan bij jou, ik hier niet tegen, gewoon, dit is te ruw...
groetjes, geertje
Vansion: dankje geertje. zo'n reactie is even waardevol.
troost je ... het is niet echt gebeurd. - commissarisV
Dit stuk is met een intensiteit geschreven die aan het ongelofelijke grenst, prachtig, barok van emoties en woordgebruik maar inderdaad voor de doorsnee lezer onverteerbaar.Ik vind dit uitstekend maar lepeltje per lepeltje te gebruiken, als hoestsiroop van dennetoppen.
Vansion: o o CV is niet doorgesneden dus ... ;) - Jean_Loeckx
Dit is - denk ik - een scharniertekst, een scharnierschreeuw, An, maar ik heb enkele donkere bedenksels, en in dit kleine grijze repliek-kadertje (misschien zo klein en grijs gemaakt om hevige reacties te intimideren ?) vind ik niet genoeg witte achtergrond voor die opmerkingen.
Een mailtje volgt dus.
gg
Vansion: ok dankje
|
