Volg ons op facebook
|
De ontdekking
Ik ben Annelies en aangezien mijn leven op dit moment veel te saai is, heb ik besloten het avontuur op te zoeken en een wereldreis te maken. Vandaag moet ik nog veel gaan regelen, dus gisteren had ik mijn wekker op 8 uur gezet. Nog altijd veel te vroeg voor mij, ik ben een echt avondmens. 's Avonds opblijven tot een stuk in de nacht -of tot de vroege ochtend- is geweldig, maar vroeg opstaan is de hel. Ik vond altijd al dat de ideale schooldag ten vroegste om 10 uur moest beginnen. In praktijk ging dat wel wat moeilijker. Eén keer konden ze op school wel begrijpen dat een bed lekker zacht kan zijn, een tweede keer misschien ook nog, maar vanaf de derde keer niet meer. En als er dan ook nog zo van die leerkrachten tussenzitten die geobsedeerd zijn door tijd... Maar dat was dan ook het enigste punt waarover ze moeilijk deden daar op school. Mijn resultaten waren altijd goed, dus dat diploma van het ASO dat ik een maand geleden gekregen heb, is verdiend. Gelukkig had ik geen problemen met de klassieke vraag -vele vrienden en vriendinnen wisten niet echt wat te antwoorden- "En wat ga je nu doen?". Mijn antwoord: "Eerst een wereldreis maken en dan L.O. studeren." Ja, L.O. is mijn favoriet vak. Tijdens vakken als geschiedenis en esthetica viel ik in slaap en niets was beter dan L.O. om mij weer wakker te krijgen. Actief dat ik dan werd! Dat idee van een wereldreis werd oms wel op gelach onthaald. Niet veel mensen zagen in mij een wereldreiziger blijkbaar. Als een dromer zagen ze mij, maar als avonturier, nee, daar hadden velen niet aan gedacht. Ik geef toe, het is geen échte wereldreis, het is eerder een rondreis langs een aantal op voorhand uitgekozen plekjes verspreid over de wereldkaart. Het geld bijeenkrijgen, dat was tot nu toe het moeilijkste. Gelukkig heb ik een aantal familieleden die niet slecht verdienen en die niet ongevoelig zijn voor puppyoogjes. Zelf heb ik er ook voor gewerkt, maar geef toe, zo'n studentenjob verdient toch ongelooflijk slecht? En anders kreeg ik altijd de slechtst betaalde baantjes. In ieder geval, ik ben nu dus onderweg naar A.S. Adventure om een aantal belangrijke spullen te gaan kopen.
De zon vergezelt mij, geen wolkje te zien. Het mooie weer straalt blijkbaar op iedereen af, bijna overal zijn er blije gezichten te zien, bijna beangstigend veel. Aan de overkant van de straat zie ik een oude vrouw langzaam vorderen. Ze steunt hevig op haar wandelstok, maar schijnt voor de rest toch niet veel problemen te hebben. Achter haar nadert een groepje jongens. Je kent ze wel, zo van die gasten met veel streken die altijd veel lawaai moeten maken. Ik ben er altijd op mijn hoede voor, want zo'n machogedrag moet toch problemen geven. In een flits stel ik mij voor dat ze dat arme oude vrouwtje gaan overvallen! Maar dan weet ik wel wat te doen. Snel oversteken -de auto's stoppen wel, zij het met gierende banden- en die kindjes eens een pak slaag geven met de technieken uit de juist gevolgde cursus zelfverdediging. De eerste heeft dan al genoeg aan een blauw oog en een bloedneus, de tweede geeft het wel op na een paar ribben gebroken te hebben. De derde tenslotte, zal dan wel gaan lopen van mijn stoere houding na een blik geworpen te hebben op de verwondingen van zijn vriendjes. De volgende dag foto in de krant, interview in het tv-nieuws en natuurlijk een plaatsje in het testament van de oude vrouw die toevallig geen andere erfgenamen meer heeft, maar wel een fortuin van een slordige twee miljoen euro. Nauwlettend hou ik de drie kerels in het oog. In zekere zin ben ik wel een beetje teleurgesteld nu ik zie dat ze dat vrouwtje helpen oversteken. De praktijklessen zelfverdediging zullen dus voor een andere keer zijn. Ondertussen ben ik bij de A.S. Adventure aangekomen. Al snel heb ik een hele verzameling hebbedingetjes voor mijn reis bijeengezocht. Terug buiten merk ik aan mijn lijstje dat ik toch nog niet alles heb. Geen nood, er wordt juist een rommelmarkt gehouden, daar kan ik nog wel wat vinden aan een zacht prijsje na eerder veel te hebben uitgegeven in de A.S. Ik heb alle tijd, ik kuier wat langs de verschillende kraampjes. Zoals de naam al zegt is er veel rommel te zien op zo'n rommelmarkt, maar er zijn ook een aantal verborgen schatten te vinden. Na een tijdje rondgelopen te hebben, kom ik bij een kraampje met allerlei reisartikelen. De marktkramer spreekt mij onmiddellijk aan. "Juffrouw, u ziet er jong en avontuurlijk uit!" "Tiens, u bent ook de eerste." "Als u binnenkort een reis zou maken, zelfs al is het maar naar de zee, vertrek niet onvoorbereid!" Ik kom wat dichterbij staan om zijn uitgestalde voorwerpen te bekijken. "Het is wel wat verder dan de zee, die reis die ik wil maken." "Mag ik u wat raad geven? Ik was vroeger een fervent reiziger." "En waarom nu niet meer?" "Ach, ik ben al een dagje ouder en problemen met de knieën hebben mij gedwongen het wat rustiger aan te doen" Nu ik beter kijk, zie ik dat ook hij op een soort van stok steunt. "Ik ga een wereldreis maken." "Geweldig! Ik beloof u, u zal er geen spijt van hebben!" "Dat denk ik ook zo, ja. Hebt u toevallig geen rugzak voor mij?" "Ah, maar natuurlijk. Kijk eens naar deze." Hij haalt een grote 'backpack' boven. Het is zo'n rugzak met vele zakjes, grote en kleine. Precies wat ik zoek, het is liefde op het eerste gezicht. Je kent het wel, zo het gevoel van 'dit is 'm'. Het is natuurlijk wel tweedehands, dus ik onderzoek toch maar of er geen schade is. Behalve het feit dat hij op sommige plaatsen wat versleten is, ziet die rugzak er nog vrij goed uit. Ik reken af en ga tevreden terug naar huis. Eenmaal thuis bekijk ik mijn nieuwe aankoop grondig, te beginnen met de binnenkant, die ik nog niet gezien had. Tot mijn verbazing vind ik in één van de zakken een houten kistje met geometrische figuren op.
stemresultatenEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.
|
33%