Volg ons op facebook
|
< terug
Leegte in het zuiden
Leegte in het zuiden
Vrijdagavond, de eerste avond van het weekend, mijn pizza-avond en vanavond, sinds lange tijd, stapavond. Ik keek op mijn horloge. Half vijf. Marijke en ik hadden om zeven uur bij haar thuis afgesproken. De rit zou ruim twee uur duren wat betekende dat ik voor de verandering een keer op tijd ging komen. Ik griste nog snel even wat toiletartikelen, en hopelijk waren ze nog niet over de datum, twee condooms uit de badkamer, haastte me toen de voordeur uit en stapte in mijn eeuwige trots, een azuurblauwe Minicooper uit 1992. Samen zouden we de tocht naar het zuiden afleggen. Voor het eerst. Want ik was er nog nooit geweest, in Limburg. Volgens Marijke woonden er leuke, sympathieke mensen, mannen vooral. Ze omschreef ze als zachtaardig, bescheiden en in voor een grapje. Dat ze nog bestonden, waren deze Goden ook telefonisch te bestellen? Ik was razend nieuwgierig geworden en had, hoewel mijn schema het niet toeliet, meteen een stapavondje met Marijke gepland.
Het was druk op de weg en ik stond al voor de vierde keer voor een rood stoplicht te wachten. ´Die zuiderlingen schijnen ontzettend goed feestjes te kunnen bouwen` begon ik hardop, ´tijdens carnaval gaan alle remmen los. Als ik Marijke moet geloven blijft er gedurende die bezopen dagen geen regel ongeschonden, mensen gaan hossend door het leven. Geen files maar optochten, geen auto´s op de weg maar praalwagens en in plaats van gezond mineraalwater, ordinair, lauw tapbier. Je moet knettergek zijn om er aan mee te doen maar ik zou me zo bij die polonaise aan kunnen sluiten.` Mijn partner in crime zweeg, ik verwachtte ook geen reactie, tetterde ongestoord verder. Wat dat betreft kon geen man op deze planeet hem vervangen. Mijn auto luisterde altijd naar me, wist elk detail van mijn leven sinds ik in Amsterdam woonde en klaagde nooit. Hij had makkelijk een boek over al onze gesprekken uit kunnen brengen, gelukkig zou die bundel er nooit komen, vooruit pruttelen op vier wielen was nou eenmaal zijn talent. Ik draaide rechtsaf, eindelijk de snelweg op.
De reis verliep spoedig maar net voorbij Boxtel begon er een lampje te knipperen. Ik had werkelijk nul komma nul verstand van auto´s en dus geen idee wat het betekende. Bij het volgende tankstation moest ik toch maar even stoppen.
Ik passeerde een bord, benzinepomp twee kilometer, stond erop. Dat zouden we wel redden toch? Ik stemde de radio af op Q Music en blafte de nieuwe single van Rihanna mee. Mijn zorgvuldig gestijlde kastanje krullen zwiepte ik vrolijk van links naar rechts. Heerlijk zo, zonder commentaar. Werkelijk al mijn exen, scharrels niet eens meegeteld, hadden hun afkeer laten blijken voor mijn muzieksmaak. Want commerciële pop was voor puberende tienermeisjes en niet voor volwassen vrouwen die de dertig net gepasseerd waren, klaagde eens mijn meest recente ex, Harold. Ik begon nog harder te zingen, ze konden me de pot op. Limburgse mannen als superman of teletubbie verkleed hielden vast ook van die oppervlakkige bubblegumliedjes, bedacht ik. Single ladies van Beyonce volgde, ik zong weer uit volle borst mee en reed vervolgens als een blinde mus met 120 kilometer per uur het tankstation voorbij.
Roermond here I come!
Het was dik anderhalf uur later en de eindbestemming was in zicht. De routebeschrijving gaf aan dat ik een flauwe bocht naar rechts moest maken, over de rotonde rechtdoor, Rijksweg zuid op en deze 14,6 kilometer volgen. Ik deed braaf wat er stond maar merkte plotseling dat mijn lief niet meewerkte. Op de een of andere manier kon ik het stuur niet meer in bedwang houden en de auto begon hevig te schokken. Toen ik zag dat er een rookpluim uit de motorkap opsteeg gaf ik in een reflex een harde ruk aan het stuur en belandde met piepende remmen in de berm. Vlak voor een boom kwam ik tot stilstand. Ik was een moment bevroren, alles zag zwart. Toen ik besefte dat ik nog leefde begon ik als een idoot tegen mezelf te vloeken en te tieren, ik had het lampje niet meer gecontroleerd, trut die ik was, hoe ongelooflijk stom kon je zijn? Grrrr! Met twee handen sloeg ik woedend op het stuur. Ik besefte pas hoe belachelijk dit eruit moest zien toen een prachtige replica van George Clooney bezorgd naast mijn raam opdook. Nonchalant streek hij door zijn donkergrijze gekortwiekte kapsel. Mijn hart werd week, het duurde even voordat mijn ogen geloofde wat ze zagen. Deze angel made in heaven kwam mijn leven redden, snel schonk ik dit schatje mijn liefste glimlach, ik was weer volledig bij zinnen. Toen ik de auto uitstapte zag ik dat George probeerde de gloeiendhete motorkap open te krijgen. Nieuwsgierig schuifelde ik wat dichter naar hem toe.
´Hubse het leeg loaten branjen?` vroeg hij.
Wie, wat waar? Ik begon te blozen, ik kende deze manier van flirten helemaal niet.
´Of ze het leeg hubs loaten branjen?` herhaalde hij.
Mijn auto leeg laten branden, wat dacht die kerel wel niet? ´Nee natuurlijk niet` reageerde ik boos.
´Neet legen hè?` vervolgde hij.
Ik keek hem nietbegrijpend aan. Hij had het over leeg dit en leeg dat, er bestond toch maar één definitie van het woord? Snel viste ik mijn Blackberry uit mijn skinnyjeans en googlede de Dikke van Dale. Ik surfte naar de site en tikte het woord ´leegte` in. Er stond:
Leeg·te de; v 1 lege ruimte: de ~ in zijn hart onvoldaanheid 2 -n, -s lege plek
Zie je nou wel, dacht ik meteen, ik was niet gek.
´Ich leeg neet heur` hij keek me verward aan.
Dit was een dronken Pool, flitste door mijn hoofd, wat moest hij van me? Ik twijfelde geen moment. Als een bange haas sprintte ik om de auto heen, vloog op de achterbank en deed de deur op slot. Ik bleef een minuut lang liggen. Daarna draaide ik voorzichtig het beslagen raampje omlaag om te kijken waar hij was gebleven. Er was nog geeneens drie centimeter ruimte toen George uit Polen plotseling zijn vingers door het gat probeerde te wurmen.
´Kin het raam get leger?` klonk het aan de andere kant van het glas.
Nu was het genoeg. ´Ga weg Polsky!` brieste ik, ´laat me met rust!` Binnen twee tellen had ik het raampje weer dicht. Ik wreef de condens van de ruit en stak mijn middelvinger naar hem op. Hij kon legen wat hij wilde maar ik bleef zitten.
George droop teleurgesteld af, mijn ogen volgde hem totdat hij uit het zicht verdween.
Er waren inmiddels vijftien minuten verstreken en ik zat nog steeds in mijn gestrandde Mini op de achterbank. De kans om op tijd te komen had ik verprutst. George had zich niet meer laten zien, wie moest ik nu om hulp vragen? Ik besloot om een voorbijganger aan te houden en klikte de boel weer van het slot. Mijn gele pump raakte net het natte gras toen Clooney als een geest weer voor mij opdook. ´Waah waah!´ Ik gilde het uit en draaide gillend rondjes op mijn plek van schrik.
´Geen paniek meid, ik ben hier om je te helpen. Mijn naam is Ruud.`
Abrupt stopte ik met gillen en draaien. Dus meneer Polsky sprak ineens Nederlands, met een sexy accentje nog wel.
´Aangenaam ik ben Isabel, sorry voor mijn histerische reactie van daar straks…..en van net.`
´Geeft niet joh. Ik dacht dat je hier uit de buurt kwam, daarom sprak ik je in het dialect aan.`
´Ik dacht dat je een dronken Pool was,` gaf ik eerlijk toe. Ik begon me nu toch wel te schamen. Ruud kwam niet meer bij van het lachen.
´Ik vroeg of je het licht had laten branden. En niet liegen hè? Dat zei ik.`
Het kwartje viel, wat dom wat dom.
´Maar maak je over die auto geen zorgen. Ik heb mijn broer al gebeld, hij komt hem zo ophalen en dan slepen we je Minicooper naar zijn garage, klinkt dat goed?`
Dat klonk hemels lieve Ruud.
´Had niet beter kunnen klinken` antwoordde ik met hese stem. Het maakte me niet uit waar we heen gingen, al sleepte hij me naar de Vaalserberg. Eén ding wist ik zeker, de plek naast mij bleef niet leeg vannacht. En ik bedoelde leeg zoals de Dikke van Dale het bedoelde. Ruud keek me lieflijk aan met zijn grijze pretoogjes, ik knipoogde, hij begreep me, lichaamstaal deed niet aan dialecten.
feedback van andere lezers- manono
Super plezant om te lezen!
Ik lees heel graag dialecten in een tekst en kon heel goed volgen ook al ben ik van Brabant (België).
Soms kijk ik ook naar Friese programma's...dat is een taal en geen dialect, maar dat maakt niets uit.
Heel humoristisch! Voor mij compleet geslaagd. - lin
Het leest prettig, maar 5x "avond" in de eerste zin is toch wel een beetje teveel van het goede. Misschien kun je daar iets aan doen?
gr, lin - Hoeselaar
Knap geschreven en gespekt met een heerlijke dosis humor. Als echte Limburger moet ik lachen om deze kafkaiaanse situatie.
Willy - pieter
Leuk en vlot geschreven. 'Hopelijk waren ze nog niet over de datum' is een mooi voorbeeld van: show, don't tell. Jammer dat het weer een Pool moet zijn. Maar goed, waar juffen van begin 30 al niet bang voor blijken te zijn. In die zin is het dus goed schrijfwerk.
Ik kijk uit naar je volgende publicatie.
Groet,
Pieter. - Mistaker
Bij de eerste zin dacht ik: dit wordt niks, maar het werd wél wat: een leuk verhaal!
Groet,
Greta
Danielle_84: Hallo Greta,
Bedankt voor je positieve commentaar!
ik moet eerlijk zeggen dat er meer mensen zijn die me op die zin wijzen. Ik ben het ermee eens dat deze weggelaten kan worden. - hettie35
Een mooi verhaal met humor,graag gelezen,
groetjes Hettie
Danielle_84: Dankje voor je fijne reactie!
|
