Volg ons op facebook
|
< terug
De dwaze moeder....
Pamflet van hevig verzet.
(Ik ben niet gewend om Engelse krachttermen te gebruiken, maar vandaag en dit onderwerp ben ik in verzet)
Vroeger dacht ik: als ik later groot ben
zal ik nooit zijn, zoals mijn moeder, liefdeloos
Daarom schiep ik toen al mijn doorleefde idealen
Tegenwoordig murmel ik: als ik later dood ben....
blijven het verdomme zogenaamd overdreven,
motherfucking, ongelooflijke moordverhalen.
Oprechte dwaze moeders dragen in Nederland helaas geen doofstom gebloemde hoofddoekjes want men is te beschaafd voor de zure eigen deegkoekjes. Dat is te verneukeratief, niet knus of oergezellig. Hier slepen de verdwaasden geen bloedhete spandoeken over hun ellende door de straten of over pleinen. Zolang je het niet ziet in dit rijke kikkerland bestaat het kwaad ook niet. Er "aanstellerig" lastig over klagen noemt men doorzagen en het is verdomd onhandig om voor huiselijke ellende aandacht te vragen. Houdt de vuile was binnen. Hier heeft men allemaal superschone handen. Sssst...zeur niet over geraffineerde moordenaars, klap niet uit de school over een gerechtelijke dwaling, die stiekem op de achterkant van de oppervlakkige sensatiekrant belandt.
Ik heb u lief. Oh u zo gezellig super beschaafde Nederland! En Proost ook. Robert Long bezong het twintig jaar geleden al. Hoe in (het volgens ons achtergebleven) Argentinië die dwaze moeders het toch nooit op zouden geven. Dus weet ik: als ik later dood ben, blijft iedereen, en zeker de betrokkenen, blind ontkennen, nee zelfs zweren, dat het niet is gebeurd; Ziet ons in omgekeerde liefde rond flaneren!
Toch zal ik het, never nooit, motherfucking, ever vergeten, al die weg geredeneerde zwarte poelen vol leugens
en nu zie ik: ben ik dood dan zal het voelen als levenslang verneukt, te lang, te oorverdovend doorgesleten.
Wie wil het weten?
over die wondere babylucht
dat bijzondere wiebelkontje
dat ze pingpongballetje dacht
en met dat serieuze mondje
op de keukenvloer ratsklats
hoe ze toen hoogst verbaasd
naar me opkeek en me vroeg
"Is tie nou????"
omdat het ei niet stuiterde.
ik dacht toen dat ik er haast in stikte
hoe voorzichtig ze in de dooier prikte
wie zal al dat moois onthouden?
zal het met weemoed fluisteren
hoe fantastisch blij ze nog was
dat ze mijn vrij wereldwonder was
Want als ik later dood ben heb ik alweer, oh nee, nog steeds, géén eigen stem
"ikke ook, mamma heef verloof!!!"
zei ze doordringend tegen mij
waarmee ze prompt liet weten
dat ze mijn belofte beslist nooit
van zijn leven ooit meer zou vergeten
Vraag ik me af: wat, als ik straks echt dood ben?
Wie zal alles, dat ik over haar heb opgeschreven, ook over dat ontkende wezen, überhaupt nog verhalen?
Wie ziet en/of herkent al mijn oude mooie idealen? Wie zal er dan nog kond doen van die verrotte waarheid?
De misselijkmakende schandaligheid?
Over hoe hij haar ineens niet meer kwam halen?
Verraders, verbeten misbruikers, machtswellustige onrechtvaardige onderkruipers!
Kijk, ik was volwassen, kon het wel weg slikken, maar in Godsnaam, wat doe je zo'n prachtig wereldwonderend wurmpje toch GVD aan. Door er eerst een band mee aan te gaan en dan ineens nooit meer te verschijnen! Je bent doodgegaan zonder te overlijden. En ergens leefde je nog want je stuurde ieder jaar die treiterkaart.
Wie slaat hen de hersens in, martelt de liefdeloze aanranders, die haar tere mooie kinderziel verscheurden?
Wie zal hen ooit berechten voor haar waanzinnigmakende levenslange eenzaamheid? Wie zal ooit als een leeuwin voor haar vechten? Tot de dood erop volgt. Daarom vraag ik me af: zal ik door nu te blijven zwijgen de leugens, die iedereen geloofde (ook het honende zwartmaken) blijven belonen? Wie verhaalt over alle tegenwerking die wij toen kregen? Als Paria's aan de zijkant staan als je vier bent, gatverredamme. Kaalgeschoren, met pek en veren, omdat je "het"in de oorlog met de vijand hebt gedaan is vreselijk, maar dan ben je al lang door die kleuterfase heen....had je tenminste enig begrip opgedaan over die harde buitenwereld.
Ik ben een dwaze moeder doch onherbaar, geen gebloemde doek. Hier in het rijke, zo vreselijk vies beschaafde Nederland, heeft men de wereld verdraaid omgekeerd. Alles staat simpel op de kop en iedereen, die beweert dat hier nada nooit iets te klagen is, dat er niemand hier levend ontkend gebleven is, leeft na vandaag met zijn zintuigen dicht gesmeerd. Men zegt zelfs dat ik erover op moet houden
"Laat het nou toch eindelijk los! Geef het onderhand toch een plaatsje, zeg. "
(Alsof ik motherfucking lastig en compleet gestoord ben door de harde feiten te durven benoemen.)
Dachten ze er in Argentinië over om het vermoeid verstrooid vanwege ongeloof op te geven te spreken over hun kinderen die waren weg geroofd!!! Weet ik het "the hell" glashelder zeker: als ik later dood ben zal het met naam en toenaam aan de paal genageld staan, bekend zijn wie hier mijn kind wat heeft aangedaan.
Levenslang blijven ontkennen? Is niets anders dan willekeurige onschuldigen voor je eigen misdaad de doodstraf toe te dichten. Geen tipje van de sluier oplichten? Dat doe je om aan je eigen wandaden een mooie draai te geven. Dat is MF bedriegerij, manipulatie en schermen met halve waarheden.
Kan ik, zal ik, het NOOIT vergeten, de te smerig egocentrisch stinkende oude doofpotten!
Ik moest met eigen ogen en huilend hart het inktzwarte verlangen van mijn huppelmeisje weg zien rotten. Dat ik haar niet meer aan mocht raken? Ach wat zou het? Trouwens, haar pappie belasteren, zoals hij dat met mij had gedaan, zou dubbele kindermishandeling zijn, dus, nee. Dat was mijn eer te na. Over mijn lijk....
Moord op een héél gezin wordt nooit een oude koe waar je niet meer over praat. Ik zie het hellig voor me hoe
het niet meer terug te draaien is, omdat het levenslang verknalt is. Ontploft als in een oorlog. Platgebombardeerd, onze moeder/dochterband. Ik weet hoe het na mijn dood echt veel te laat en compleet voor niets is geweest, al mijn mateloze geduld. Ik heb ooit zo'n prachtige wonderbaarlijke kind ter wereld gebracht, in die nacht. Het is maar vier jaar kind geweest, en toen.....toen mocht dat schreeuwen schijnbaar allemaal?
Ik zeurde niet over 28 hechtingen of dat mijn man deed alsof ik een monster was. Ben je mal.
Tanden op elkaar en maak er het beste van, maar wat er na vier jaar gebeurde? Nee.... toen bestond SBS 6 nog niet, of Hart van Nederland...ook geen Familiediner van de EO. Ze zouden zich doodschrikken van dit verhaal.
Ik ben gewoon een dwaze moeder.
feedback van andere lezers- hettie35
Ik heb even moeten slikken bij dit lezen. Hoe herkenbaar voor mij.
Inderdaad zeggen mensen dat je erover op moet houden en het allang een plaatsje had kunnen geven. Ze kunnen de pot op,
ik ben ook een dwaze moeder.
Je hebt het beter omschreven dan ik ooit zou kunnen doen.
groetjes Hettie
Dora: Dank je, heel erg, wat een compliment zeg.
Ja kom niet aan mijn kind, maar, wat als dat al zo vroeg wel gedaan is? - tessy
Met een dikke krop in de keel gelezen
Dora: Ja, ik ook zo geschreven maar dank je voor je support...nu weer op naar wat lolligere zaken. - silvia
Ik ben tot tranen toe bewogen, Dora. Het gedicht greep me naar mijn keel, maar heel je relaas is zo rauw, recht uit je hart en daarom zo afgrijselijk herkenbaar voor elke moeder. Blijven schrijven Dora, de doofpot is geen optie.
Dora: Dank je, heel veel...Nee, ik geloofde nooit in doofpotten, maar het belang van het kind was ermee gemoeid...
Nu ik schrijf de vuile proleten langzaam maar zeker onder hun vunzige keien vandaan. - manono
Eindelijk komt het naar boven!
Van moeder-kind relaties heeft deze mannenwereld nooit veel kaas gegeten.
Hoe zouden maatschappijen er uit zien als ze van in den beginne matriarchaal waren gebleven?
Van een moeder dwaas die twee kinderen kreeg omdat de maan vol was.
Dora: We zijn niet dwaas, worden alleen niet voor vol aangezien, al jaaaaren niet, En ja, wie verenigt ons dwaze moeders, die allemaal eerst veel te druk zijn om voor het kroost te zorgen?
HUISELIJK LEED TELT NOG STEEDS NIET VOOR VOL.
Zullen we dan samen maar eens een boekje open doen???
|
