Volg ons op facebook
|
< terug
bekentenissen van een booswicht (1)
Geschilderd in zuiverheid werd ik geboren en bedekt met de zonde zal ik sterven wanneer men mij morgen naar het schavot brengt. Met bloed heb ik mijn handen gewassen en met het leed van vele slachtoffers heb ik mij gezuiverd. Zelden heb ik genade geschonken en nooit heb ik wroeging gevoeld voor mijn daden, behalve dan die ene keer toen ik ingaf aan de onlusten van mijn vlees en mijn zintuigen liet misleiden door de boodschap die erin verscholen lag. Om geleefd te hebben als een roofdier, om als een perversiteit van de natuur de ondeugd bemind te hebben, en om vervolgens verraden te worden door de enige vrouw waarom men het waagde te geven is een last die ik tot vlak voor de voltrekking van mijn doodsvonnis zal blijven voelen. Terwijl ik in mijn koude en vochtige kerker zit, geketend aan de stalen kettingen waartegen zelfs de grootste hartstochten geen vrijheden kunnen afdwingen, koester ik nog steeds de herinnering aan Marie-Antoinette, hoe ze mijn valsheden na al die jaren beantwoordde met de hare en hoe onze listigheden in het brandpunt van onze misdaden schitterden en waartoe ik mij nu genoodzaakt voel het aan het papier toe te vertrouwen opdat mijn historie, hoe verbeten en schandelijk deze ook is, niet door het nageslacht vergeten zal worden.
Ik werd geboren in Parijs en was enig kind in een gezin zonder rijkdommen. Mijn vader, een man wiens drang naar de fles minstens zo groot was als de dieptepunten die er het resultaat van waren, had nooit leren lezen en schrijven en spendeerde bij gebrek aan betere geestelijke inzichten het merendeel van zijn dagen in de plaatselijke kroegen. Daar gaf hij zich over aan buitensporigheden waar deugdzame zielen met plezier de ogen voor sloten. Van de doezeligheid van het ochtendgloren tot de dromerigheid van het avondrood bleef mijn vader in de cafés hangen, en wanneer hij dan eindelijk thuiskwam, stomdronken en ontdaan van de laatste restanten van zijn bewustzijn, kreeg hij te maken met de toorn van mijn moeder, wiens aangewakkerde ergernissen als een dreigende schaduw over haar hen trokken wanneer zij op het punt stond om met hem de strijd aan te gaan. Omdat mijn vader grote en knoestige vuisten had waar hij al menig maal zijn standpunten mee verdedigd had tijdens onenigheden aan de tapkast bewonderde ik mijn veel kleinere en tengerdere moeder dat ze er desondanks toch niet voor terugschrok om met hem in de clinch te gaan. Helaas voor haar was zij geen partij voor zijn brute kracht, en ze eindigde dan ook steeds op de grond, pardoes op haar achterwerk gemept door de niets ontziende vuist van mijn vader, het enige lichaamsdeel dat hij gebruikte wanneer hij contact zocht met de mensen om hem heen. Het was in deze omgeving waarin ik, jonge onschuldige tak aan de grote boom des levens, de wereld inkwam om aan het lange, en zoals al snel zou blijken, bloederige traject van mijn bestaan te beginnen.
Omdat mijn vader zich altijd te pletter dronk was er geen enkele werkgever in de buurt die er wat voor voelde hem in dienst te nemen, waardoor de financiële verantwoordelijkheid bij mijn moeder kwam te liggen. Ze was tien jaar jonger dan mijn vader en een aantrekkelijke deerne. De vormen en welvingen van haar lichaam wakkerde de onlusten aan van elke man die haar zijn ogen schonk, en omdat ze zich bewust was van deze eigenschap, deze uitbuitbare rijkdom, was ze haar lichaam beginnen verkopen, als een tempel die men mocht betreden mits men het juiste bedrag betaalde en bereid was de schoenen uit te doen alvorens men het altaar van haar heiligdom bewierookte. Aan al de eenzame en verloren harten die tijdens de nachtelijke uren doorheen de verlaten kronkelingen van de stad dwaalden verkocht zij op deze manier haar lichaam. Voor een bescheiden hoopje geld kon eenieder die het maar wilde zijn kwak in haar openingen kwijt opdat wij de onze niet hoefden op te vreten en geld genoeg hadden om door middel van conventionelere voedingsmethoden onze honger te stillen.
Het feit dat mijn vader al het geld dat moeder binnenbracht in zijn favoriete kroegen spendeerde zonder zich om haar en mij te bekommeren stemden de gemoederen allerminst rustig. Er ging nauwelijks een dag zonder ruzie voorbij.
'Een gore zuiplap, dat ben je!' hoorde ik mijn moeder op een avond schreeuwen. Ze was erg overstuur.
'Ik mag dan een zuiplap zijn maar jij bent een hoer!' schreeuwde mijn vader, altijd genadeloos in zijn replieken, 'ik laat me godverdomme tenminste niet voor geld naaien!'
'Maar je hebt er wel geen problemen mee om je in al die gore rotkroegen te bezatten met het geld waar ik op mijn rug voor moeten gaan ben!'
'De helft van het cliënteel in die gore rotkroegen is anders wel al meervoudige malen over jou heen gegaan!'
Het verbijstert de lezer vast niet dat ik, opgevoed in een gezin als dit, steeds mijn uiterste best moest doen om niet te vervallen in de schunnigheden waar mijn vader en moeder zich altijd aan te buiten gingen. Het feit dat mijn moeders hoererijen alom bekend waren had zelfs voor enige consternatie gezorgd toen het gerucht begon te circuleren dat mijn vader misschien niet mijn echte vader was en dat ergens, daar in die verloren onderlagen van Parijs, de voetstappen van mijn biologische vader zich nog steeds een weg baande tussen al de bordelen waar hij schaamteloos zijn zaad had gedeponeerd.
Mijn veronderstelde vader kampte naast zijn toenemende aversie jegens mij nog met een hoop andere problemen. Omdat hij zich niet compleet hopeloos wilde voelen probeerde hij hier en daar wat geld te verdienen door middel van allerlei kansspelen waar hij zich in de kroegen mee bezig hield. Altijd al uitbundig geweest in zijn zwakheden had hij er niets beters op gevonden dan als een opgefokte dekhengst aan het gokken te slagen, op relatief korte tijd een aardige schuld opbouwend bij plaatselijke bookmakers die hem spoedig als een stel wolven achterna zaten. Vader was platzak en kon nergens heen. Moeder verafschuwde hem te veel om hem nog te willen helpen en ook ik had geen enkele sympathie meer voor hem. Hij had mij zijn hele leven genegeerd, mij vol walging een bastaard genoemd, en niets plezierde mij meer dan hem zijn ondergang tegemoet te zien gaan. Nooit heldhaftig en creatief geweest in het vinden van oplossingen, besloot mijn vader op een grauwe zondagochtend om er op zijn manier een einde aan te maken.
'Tot in de hel, Lumière,' zei hij tegen mij terwijl hij de loop van een pistool in zijn mond stak, 'ik heb altijd al geweten dat jij mijn zoon niet was. Vervloekt zijn jullie zielen, de jouwe en die van je moeder!'
Hij haalde de trekker over en schoot. De knal was oorverdovend. Zijn schedelpan werd uit zijn hoofd geknald en stukken van zijn brein vlogen in het rond. Het was niet de eerste keer in mijn leven dat ik bloed zag maar ik had nog nooit iemand zien sterven. Toen ik daar stond, met de aan flarden geschoten kop van mijn vader als pudding in een plas bloed borrelend op de grond, voelde ik voor het eerst in mijn leven een gevoel van voldoening door me heen gaan. Daar lag hij dan. Dood. Gestorven door toedoen van zijn eigen hand, mij en mijn moeder vervloekend in zijn laatste woorden alsof wij de enige redenen van zijn tegenspoed waren. Ik kon niet anders dan daar en toen te spuwen op zijn lijk. Neen vader dacht ik in mezelf, voor jou zal ik niet treuren. Voor jou zal ik nooit een kaars branden in de grote duisternis die deze wereld is.
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Weer een schitterend stuksken literatuur, zou ik zeggen.
Mephistopheles: thanks, had zin in wat anders. Het is tot nu toe een hele strijd geweest, dat verhaal - manono
Boeiend geschreven!
'heEn trokken' tweede paragraaf.
Er ontbreken hier en daar komma's.
Ik kijk uit naar het vervolg.
Mephistopheles: Verhaal zat al een tijdje in mijn hoofd, moest gewoon nog uitgewerkt worden - hettie35
Intensief geschreven,
groetjes Hettie
Mephistopheles: heb dan ook een tijdje stil gelegen, er moest dringend wat uit - Mistaker
Heeeeeeeeeeee Meph is back! (mooi zo)
G
Mephistopheles: ja, wel via de pc in de bib aangezien de mijne blijft weigeren om WH te openen, gelukkig is het niet te ver en ben ik tegenwoordig vroeg uit de veren.. - tessy
Hier hou ik van, zeer goed geschreven boeiend verhaal, kijk uit naar vervolg
Mephistopheles: Dankjewel, het vervolg komt eraan! - jan
waanzinnig goed begin!
grtzz
Mephistopheles: ik hoop nog een tijde in datzelfde ritme verder te kunnen - MarieChristine
Blij nog eens wat van je te mogen lezen.
M-Ch.
Mephistopheles: dank u. Heb veel problemen met op WH te geraken de laatste tijd, computer wil niet, zullen vaak tussenpozes tussen zitten denk ik - Dora
Ja, op bezoek en thuiskomen bij iemand. Dat is dit.
Smul ik van goed gekozen woorden, kaviaar voor mijn hart, waar ik delen
van mijn eigen leven bij bedenken kan en gevoelens beschreven in van die ellenlange zinnen met magnifieke beschrijvingen, die me kluisteren aan je bezinning om ze met ons te delen, omdat er zoveel te vertellen valt in een leven, waar veel mensen aan voorbijflitsen en daarom moet ik me ook goed concentreren (man oh man) om die meters aan elkaar geregen woorden aan het eind terug te kunnen knopen. Poehee, ik probeer het je even na te doen. Maar dat doe ik graag. Heel graag want van een uitstekende taart eet ik ook met heel kleine hapjes, duurt genieten lekker langer.. en langer, mag ik alsjeblieft nog een stuk?
Mephistopheles: dank je zeer voor het lezen
verhaal is even vastgelopen omdat ik met een hoop computerproblemen kamp, wanneer het hopelijk zsm achter de rug is doe ik weer verder met mijn ellenlange zinnen - Magdalena
ben heel erg onder de indruk!
Mephistopheles: een leuke staat van 'zijn'.. - jack
Hmmm, ik heb hier één en ander gemist, zo te zien.
Wat heel erg opvalt is een groot contrast tussen de zware, bombastische eerste paragraaf en de veel lichtere, moderner klinkende volgende (woorden als werkgever, in de clinch, ...).
Dat verwart een beetje. Of mij althans. Want ik ga dan verwachten dat dat verhaal op één of andere manier toch een moderne draai gaat krijgen.
Maar dat zit hem allemaal in details, hier en daar een woordje.
Want zoals gewoonlijk verder een virtuoos taalgebruik enzo he ;-) Ook de donkere middeleeuwse toon van het verhaal smaakt me wel.
Mephistopheles: well look what the cat dragged in..
Is wat anders dit verhaal. Een hoop duimzuigerijen bij mekaar. De bedoeling is om eerst alles neer te pennen en daarna ruwe overgangen en taal die niet bij de sfeer past verwijderen. Weet zelf nog niet goed waar het naar toe zal gaan. Schrijven over zuipen op café en onbeleefd zijn tegen mensen was toch ietsje gemakkelijker - Wee
Práchtig duister, je trekt me bijna mee ...
x
Mephistopheles: kwam heel spontaan in me op dit verhaal, het is niet volledig afgewerkt en mogelijk werk ik er in de toekomst aan verder, maar eerst de Romeinen!
|
