Volg ons op facebook
|
< terug
Oude mensen, bankje, beestje .1
Hij reed op zijn scootmobiel met zijn hondje op kuithoogte tussen zijn benen naar hun favoriete bankje onder de kastanjebomen. Hond en baasje keken hun oude ogen uit naar het jonge spul dat schuin voor hen lag te zonnebaden, te lezen of dat in groepjes zat te praten op twee brede stroken gras die aan weerszijden glooiend afliepen naar de lange, smalle vijver.
Met behulp van zijn aluminium stok klom hij uit het toestel en streek neer op het uiteinde van de houten bank. Sofietje, het angstig kijkende zwarte hondje met de grote oplettende ogen, bleef zoals altijd keurig op haar plek op de scootmobiel zitten.
Waar was Rita? Ze had vorige keer gezegd dat ze weer zou komen. Rita - mooie ouderwetse naam was dat, Rita. Deed hem denken aan Rita Hayward en al die andere sterren van toen. Waar bleef ze nou?
Twee oudjes op het bankje, twee grijskoppen. Die jongeren zullen wel denken: wat doen díe twee hier? Maar waarschijnlijk dachten ze er helemaal niks van, iedereen lag of zat hier alleen aan zich zelf te denken. Met z'n hoeveel waren ze hier vandaag? Misschien wel twee honderd - hij probeerde ze te tellen: ongeveer honderd op de ene oever, en een gelijk aantal op de andere, ja minstens tweehonderd. Het was dan ook een uitzonderlijk warme dag. Allemaal jong spul, studentjes, van een jaar of achttien. Als hij de één en de acht van zijn leeftijd zou omdraaien, zou hij ook die leeftijd zijn. En hetzelfde gold voor Rita: die was één en zeventig, had ze vorige keer gezegd. Draai die cijfers om en ze was een meisje van zeventien zoals sommige van die wichtjes hier. Grappig.
'Hallo, Leendert, ben je hier al lang? Ik ben een beetje laat omdat Ouwe Ben...'
Hij had haar van opzij niet zien aankomen met haar rollator. 'Hallo Rita, kom gauw naast me zitten, er gebeurt hier van alles vandaag. Ja, ik zit hier al een poosje, ik vroeg me al af waar je bleef. Tis een dolle boel daarginds. Moet je díe knul daar zien.' Hij wees naar een jongen die woest spartelend bezig was de vijver in de lengte - zo'n honderd meter - over te zwemmen, daarbij luid aangemoedigd door een groepje opgewonden jongelui dat op het verharde pad langs de vijver meeliep.
Aan het verre uiteinde van het water, een paar meter van de brede betonnen trap vandaan, spuwde een fontein met sierlijke straaltjes parapluvormig in het rond. De ploeterende zwemmer naderde de fontein en keek om de paar slagen opzij naar een meisje met opvallend dikke ronde billen in een korte krappe broek. Ze schreeuwde het hardst mee met het groepje jongeren dat de zwemmer aanmoedigde. Ze droeg een mouwloos wit hemdje dat haar tatoeages op haar bovenarmen lieten zien. Haar vriend zwom dwars door de glinsterende cirkel en was er nu bijna, een paar slagen nog.
'Kijk eens naar dat vieze legergroene, poepbruine water! Weten ze dan niet dat je een oogontsteking kunt oplopen in dat bevuilde water vol eendenpoep en andere rotzooi? Maar nee, daar denken die jongelui geen moment aan,' mompelde Leendert. 'Ze moeten zo nodig stoer doen tegenover hun kameraden en indruk maken op hun meisie.'
'Verliefdheid is ook een oogaandoening,' zei Rita. Ze gaf haar rollator een duwtje opzij zodat ze naast hem kon gaan zitten. 'Moet je het sleuteltje niet uit het contact halen?
'Hoeft niet,' bromde hij. 'Sofietje hapt naar iedere onbekende uitgestoken hand die maar in haar buurt komt, hè Sofietje?' Hij boog zich voorover en aaide het beestje over haar kopje. 'Ze wordt oud en chagrijnig de laatste tijd - net als haar baasje.'
'Ik ben een beetje laat - excuses daarvoor. Een van de bewoners, Ouwe Ben... ik noem hem altijd zo omdat hij vier-en-negentig is en ik dus meer dan twintig jaar jonger...'
'Ik zat net te denken aan je, je hebt een mooie naam, vind ik. Rita...'
'Zo heb ik mezelf maar genoemd toen ik m'n ouderlijk huis verliet om naar de kweekschool te gaan. Eigenlijk heet ik Klazina - een afschuwelijke naam, de naam van een van de koeien op de boerderij naast ons. Ik werd er mee geplaagd, gepest eigenlijk. Klazina uit Uithuizen - Klaazinaa oet Oethoez'n. Ik wilde van die koeiennaam af toen ik in de stad op kamers ging wonen. M'n ouders heb ik het altijd kwalijk genomen dat zo me zo'n afschuwelijke naam hebben gegeven.'
Leendert knikte begrijpend. 'Een goede keuze,' zei hij, 'Rita, van Rita Hayward.'
'Het is Hayworth, niet Hayward,' zei ze.
'Ja, dat is ook zo: Rita Hayworth. Die zo mooi kon dansen. Het leven is een dansfeest - dat is de titel van een roman, geloof ik. Niet dat ik dat boek ooit heb gelezen.'
'Weer moet ik je even verbeteren, het is: De wereld, een dansfeest, van Arthur van Schendel. Dat boek heb ik wel gelezen, ik heb altijd veel gelezen, veel romans vooral.'
'Corrigeer me maar, je was tenslotte schooljuf, die doen niets anders dan fouten aankruisen, liefst met rood potlood.'
'Klopt. Geen slak zonder zout erop, denk erom!'
feedback van andere lezers- tessy
Haha 'verliefdheid een oogaandoening' goed gevonden. Leuk verhaaltje - GoNo2
Goed geschreven!
|
