|
< terug
Oude mensen, bankje, beestje .4
De jonge vrouw die onder de kastanjebomen druk aan het praten was met haar mobieltje tegen haar oor gedrukt, stond op en liep druk pratend en lachend weg. Op andere plaatsen bevonden zich ook diverse bellende mensen.
'Ze em-em-essen er lustig op los,' merkte Leendert op.
'Es-em-essen,' verbeterde Rita. 'De M.M.S was de Middelbare Meisjesschool, daar heb ik nog opgezeten. Es-em-essen is iets wat je doet met één vinger: je toetst lettertjes in - zoiets als typen, dus. Maar wat die meiden hier aan het doen zijn, is gewoon telefoneren met hun mobieltje. Daarginds, die jongen met dat apparaatje in z'n hand, die is aan het es-em-essen.'
Leendert boog zich voorover en schoof met zijn stok een leeg sigarettendoosje naar zich toe zodat hij kon lezen wat erop stond. Roken is dodelijk, stond er met grote letters. Hij raapte het pakje op en las de waarschuwing op de andere kant: Roken kan de bloedsomloop verminderen en veroorzaakt impotentie. 'Tjongejongejonge,' mompelde hij. 'Daar hoeven ze mij in ieder geval niet bang mee te maken.'
Rita keek hem van opzij aan. 'Heb jij veel gerookt?'
'Nooit. Nooit gerookt, nooit gedronken - behalve die ene keer dan. Nooit achter de vrouwen aan gezeten,' zei hij bedachtzaam. 'Nooit naar de bioscoop, nooit uit eten, nooit naar de kroeg, nooit ergens heen met vakantie.'
'Dat lijkt me een heel saai en eenzaam leven. Wat deed je dan wèl?'
'Niks. Alleen m'n werk. Boekhouder. Cijfertjes.'
'Maar hoe komt dat dan, dat is toch niet normaal?'
'Voor anderen misschien niet, voor mij was dat normaal.' Hij zuchtte. 'Ik was verkrampt - innerlijk verkrampt,' zei hij schor. 'Mijn hele leven al. Na de oorlog... Ik probeerde mezelf weg te cijferen. Het laatste oorlogsjaar is m'n oudere broer ondergedoken geweest. Uit angst dat ze mij ook moesten hebben, ben ik er toen vandoor gegaan en heb me verstopt ergens in een lege schuur buiten de stad. Ik zat dus ook ondergedoken. Het is alsof ik daarna, na de bevrijding, ook nog ondergedoken zat, in mezelf dan. Dat ik nooit meer uit die onderduik te voorschijn ben gekomen.'
'Wat jammer,' zei ze zacht. 'Nooit naar de bioscoop... hoe kan dat nou?'
'Ik liep langs de bioscoop zoals ik je heb verteld, ik ging er nooit in,' zei hij. 'Dat kon eenvoudig niet, de gedachte alleen al aan die mensen om je heen en vooral achter je in zo'n zaal...'
'Achter je?'
'Ja, ik kan het echt niet verdragen als mensen zich vlak achter me bevinden - staan of zitten. Ik word daar onrustig van. Ze kunnen zomaar iets doen, je kunt ze niet in de gaten houden...'
'Sinds wanneer heb je dat? Daar zou je toch iets aan moeten doen?'
'Dat heb ik m'n hele leven al, daar valt niets aan te doen.'
Ze schudde haar hoofd. 'En een lekker etentje in een restaurant met familie of vrienden?'
'Ook niet. Geen mensen om me heen. Vooral geen mannelijk gezelschap. Altijd op je hoede blijven ... je weet niet wie je kunt vertrouwen...'
'En dat komt allemaal door die ene rotschop van die rotmof in de oorlog?'
'Nee. Dat niet alleen. Van nog veel meer dingen waar ik het nu liever niet over wil hebben.'
'Een andere keer wel, misschien?
'Misschien.'
Het bleef een lange tijd stil tussen hen.
Leendert zuchtte. 'Van oude mensen en de dingen die maar niet voorbijgaan,' prevelde hij. 'Dat is ook weer zo'n boek dat ik nooit gelezen heb. Ik ben niet zo'n boekenlezer. Wel kranten.'
'Bijna goed,' zei ze. 'Helemaal goed is: Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan, geschreven door Louis Couperus.'
feedback van andere lezers- Magdalena
heb net 'Charlotte' gelezen... zwaar onder de indruk!
hier zomaar binnen gevallen... mensenlief... zeer zeer goed! - GoNo2
Doe zo voort hé? - Dora
Verdorie, dacht ik 'heb ik een boek geschreven over een verkrampte boekhouder, zit hij bij jou op dat bankje te em-emme-ren.'
Poehee, pffft...tot ik het had gelezen (mijn Karel is wel losgebroken)
Als je het op prijs stelt zou ik je (via mail) tips aan de hand willen doen.
- tessy
Zeer zeer graag gelezen.
|
