|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.5 D
"Volgend punt. Is er communicatie van de Aarde gekomen waar we van moeten weten?"
Ik was nog niet zeker of ik de gespannen situatie met de nucleaire onderzeeërs wel wou vermelden, wanneer John erover van wal stak. Hij bewoog even zijn hand maar wachtte niet tot hij werd aangeduid.
"Er zouden Europese nucleaire duikboten gespot zijn in Aziatische wateren. Het officiële Amerikaanse standpunt zegt dat ze onmiddellijk moeten opkrassen."
John keek duidelijk argwanend naar mij, Anne, Rick en de twee dokters naast hem. Alsof dat de schuld van elke Europeaan afzonderlijk was. Ik was bijna zeker dat hij een nummertje in frustratie opvoerde, niet wetende wat ik wist over de loop van zaken. Het kon immers bijna niet dat John, als lid van de Van Zant-clan, niet op voorhand wist van de aanwezigheid van de tuigen. Tenslotte zat zijn neef al zes jaar in het Witte Huis, en werd de facto de ganse familie betrokken in veel beleidskeuzes. Ze werden niet voor niets in de pers de royal family genoemd.
Vooral Anne pikte het niet. Geholpen door Rick voer ze uit tegen hem. Haar toon stond vol van de spanning die al heel de vergadering door lag te spieden.
"Hou je vijandelijkheden voor zij die er iets mee te maken hebben. Denk je dat ik een intercontinentale katastrofe graag zie komen? Iedereen in Europa wist dat die dingen daar lagen, net zoals iedere zichzelf respecterende Amerikaan er prat op gaat dat een druk op de knop voldoende is om Azië binnen enkele uren kapot te gooien. Quelle est la différence?"
"Dat ligt allemaal veel ingewikkelder dan je laat uitschijnen. Die duikboten zijn praktisch een oorlogsverklaring onder die president Gailly van jullie."
Ik besloot er mij zelf zo ver mogelijk van verwijderd te houden. Bijna leunde ik zelfs achteruit in mijn zetel, zo moe was ik die gluiperige internationale politiek. Niemand aan tafel wist er maar de helft van, behalve John dan waarschijnlijk. Gelukkig bloedde zijn neus maar bij wijze van spreken, anders had hij een transfusie nodig gehad.
Rick zag zich wel openlijk in het spervuur betrokken.
"Alsof je neef dat zo verschrikkelijk zou vinden. Jullie Amerikanen staan te springen om je nieuwe oorlogstuig eens te testen, als het even kan op Chinees grondgebied. Gezien jullie dat tot nu toe niet konden, namen jullie de Walvisbaai maar onder handen. Maar dat was maar een Weekend War zeker? Oefenen voor het echte werk. Nu hebben jullie je gelegenheid, waar sta je toch over te schreeuwen?"
John werd rood genoeg om de zaal als een bordeel te verlichten, maar voor Ben werd het allemaal wat teveel. Zijn toon had net zo goed een zweep kunnen geweest zijn, iets wat ik de laatste dagen meer en meer was beginnen zien.
"Genoeg! We zijn geen miljoenen kilometer van de Aarde verwijderd om hier dezelfde spelletjes te spelen. De situatie op Aarde kan dan wel ernstig zijn, hier hebben we andere dingen aan onze gezamenlijke koppen. Nog één politiek geladen woord en ik sluit jullie samen op in dezelfde sector. Kunnen jullie vechten of vrijen, dat interesseert me niet."
Niemand echt aankijkend besloot Ben zijn tirade droogjes.
"Nog iemand iets aan toe te voegen?"
Niemand natuurlijk, dat had eens anders moeten uitpakken. John kwam snel tot bedaren, en vermeldde nog even wat genepen dat zijn overheid erop aandrong om de moordenaar snel te vinden.
Ben leek zichzelf snel te hebben weergevonden. Ik begon te begrijpen dat hij om één of andere reden net als ik ergens onderweg een grondige hekel aan politiek had opgelopen. Hij vervolgde dan maar, volledig in zijn kalme zelf teruggegroeid.
"Ik heb een soortgelijke boodschap ontvangen. Ook in Arabië staan ze te springen om meer te weten. Ik kan niet zeggen dat het mij verbaast, voor onze leiders zijn we een enorme vliegende bom belastingsgeld."
Belastingsgeld of niet, ik vond toch dat men overdreef op Aarde. De expeditie had zijn belang, we moesten installaties bouwen om grondstoffen op te delven en aan te zuiveren, en dat werd in een breed kader voor de toekomst geplaatst. Maar politiek of economisch ging onze expeditie morgen nog niets komen aanbrengen dat stapels van potten ging breken. In tegendeel, na ons werk ging er nog heel wat moeten uitgegeven worden.
Zo moesten wij één grondstation bouwen voor een ruimtelift op Mars. Maar onze landingsplaats lag helemaal niet op de evenaar, de enige plaats waar met een enkel station een bruikbare lift kon worden gebouwd. Dus moest er een volgende expeditie op de noordelijke hemisfeer landen om een tweede grondstation te bouwen. Het ruimtestation moest dan aan de twee verbonden worden als de top van een driehoek, wel boven de evenaar.
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
In één adem gelezen, heel goed geschreven.
Groetjes Hettie
Wardibald: Mooi zo.
|
