|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.5 F
Ben sneed het volgende punt aan. Ik dacht dat hij eindelijk op tafel ging gooien waarom hij Anne in verdenking had gesteld, maar blijkbaar wilde hij dat tot het laatste bewaren. Hij dacht waarschijnlijk, en terecht, dat de kwestie ons anders teveel ging bezighouden. Hij besloot in de plaats de variaronde te starten, waar normaal een vergadering mee werd afgesloten. Het betekende dat iedereen om beurt iets ter discussie mocht stellen, wie dat nodig vond. Ieder op zijn beurt liet blijken dat er niets gistte op de lever. Erg onverwacht was dat niet, blijkbaar had iedereen een idee van wat nog moest volgen en wilde niemand daar nog lang op zitten wachten. Bovendien kwamen op de meeste dagen geen variapunten aan bod, het leven aan boord was betrekkelijk eentonig.
Ben zuchtte en legde beide handen in elkaar geweven op tafel. De ganse zaal leek de spanning mee uit te ademen. Zijn blik passeerde vluchtig de mijne, zich ervan vergewissend dat ik één en al aandacht was.
"Goed dan. Ik veronderstel dat iedereen ondertussen weet dat er een spoor is gevonden. Caitlin werd vergiftigd met radioactief materiaal en de enige sleutel naar de reactor is hier gevonden. Zoals iedereen ook weet, moet die bij de reactor blijven. Is het teveel gevraagd Anne, om hierin een verband te zien?"
Zijn blik rustte plots op haar. Ze keek even koel terug in Ben zijn nog altijd kalme ogen, maar ze koos om te zwijgen. Mira wilde onderbreken, maar Ben stond het niet toe, hij hield haar kort met zijn hand tegen. In de plaats hief hij even zijn kin op, nog steeds naar Anne kijkend, en nam een curieus afwachtende houding aan. Anne zag dat zwijgen haar maar weinig goud ging opleveren.
"Tant pis. En ik die dacht dat iedereen ondertussen wist dat ik dat ding al lang bij me draag. Als ik dit had geweten had ik het wel zo gelaten."
Ze richtte haar blik op Mira, kreeg er één vol informatie terug, en keek weer naar Ben. Ze wees de dokteres aan.
"Ik volgde enkel haar doktersadvies op. Dat was wat ze net wilde zeggen."
Ben en Anne hadden al eerder woorden gewisseld, maar Anne was blijkbaar koppig genoeg geweest om haar recht op geheim doktersadvies staande te houden. Ik vond het vreemd van haar om te hopen dat Ben het niet op de spits zou drijven. Van andere kanten kwamen gebeten blikken op Mira en Anne af. Tot mijn verbazing was ook Rick daarbij. Zelfs hij wist dat blijkbaar niet. Waarom ze zoiets zou vertellen aan Zarah en niet aan Rick, was weer iets dat ik eens aan haar moest vragen.
Ondertussen bevestigde Mira de claim. John was het eerst om zich vast te bijten.
"Wat voor een advies is dat? Wie ben jij om dat te beslissen?"
Mira liet zich natuurlijk niet zomaar de les spellen op haar terrein. Ze bleef erg kalm onder het geschut.
"Een doktersadvies is geheim. Eigenlijk hoefde je zelfs niet te weten dat het er was. Laat mij alleen stellen dat Anne daarmee geholpen was, zoals ik jou ook zou helpen."
Ben onderbrak de twee, hoewel ik de indruk had dat John niet veel zou hebben tegengeworpen.
"Dat is allemaal naast de kwestie. Wat telt is dat die sleutel de enige logische manier is om aan radioactief materiaal te komen."
Hij keek Anne opnieuw strak aan.
"Gezien je zelf toegeeft dat je hem altijd bij je droeg, kan niemand anders die hebben gebruikt."
Anne gaf geen krimp. Het verbaasde me dat ze zo zelfzeker overkwam. Ofwel blufte ze, ofwel had ze niets te verbergen. Hoewel ze Ben zijn blik niet afschudde, gaf ze een droge, ongeïnteresseerde indruk.
"Ik heb die sleutel nooit gebruikt. Gedurende gans de expeditie ben ik nog geen één keer in de reactor geweest."
John kon zich blijkbaar niet meer inhouden. Hij leek wel een wolf die, zo dicht genaderd, zijn bloedende prooi echt niet meer wilde lossen. Al was ik van hem gewoon dat hij zijn kalmte kon bewaren, deze keer leek hij net uit de diepvriezer te komen.
"Bull-shit. Waarom zouden we dat geloven?"
Ben keek John ineens scherp aan. Het was nochtans een terechte opmerking, maar uiteraard had ook Ben dezelfde vraag voor ogen gehad. Tot dan toe had Rick zich niet echt gemengd in de kwestie, maar dat veranderde. Het was duidelijk voor wie hij partij trok.
"Waarom zou ze de waarheid niet spreken? Ik heb de indruk dat ze door iedereen al veroordeeld is."
Verbazend genoeg nam Anne het hem niet echt in dank af. Ze keek naar haar kompaan met diezelfde donkere verveelde blik, en leunde even in zijn richting om snel iets te fluisteren. Dan ging ze terug rechtop zitten. Ze sprak klare taal.
"Ik ben nog niet in de reactor geweest en ik kan dat bewijzen ook."
-----------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Genoten heb ik hiervan Wardibald, fijn lezen met een bakkie koffie.
Groetjes Hettie
Wardibald: Nogmaals bedankt.
|
