Volg ons op facebook
|
< terug
Kantinejuffrouw .1
De studenten keken vreemd op van de nieuwe kantinehulp. Letterlijk. Ze was dan ook een indrukwekkende verschijning. Een grote vrouw van mid-twintig met brede schouders en lang blond haar. Ze torende uit boven de lange vitrines met etenswaren, terwijl aan de andere kant de rij voorbij schoof met dienbladen. Als ze even de zaal inliep om de achteloos achtergelaten kopjes en schoteltjes van de vorige groep op te halen, tekenden haar machtige dijen zich af onder de stof van haar zwarte rok die ze droeg tot net onder de knieën. Lange mouwen van haar witte bloes verhulden haar ongetwijfeld gespierde armen, alleen haar krachtige polsen en grote handen zag je als ze even voor hen langs met een vochtige doek de kruimels en koffievlekken van het tafelblad veegde. Met een vriendelijke glimlach baande ze zich een weg door de menigte. Men week opzij, de gesprekken verstomden, men keek met ontzag naar haar op.
Of, in het geval van Louis Vink, de jongen die op krukken liep, met onverholen bewondering.
Louwie, ook wel Verdomde Louwietje genoemd, was al direct geheel in de ban van deze reusachtige vrouw. In de rij naar de kassa of gezeten aan een van de tafeltjes, gaapte hij haar schaamteloos aan als ze eventjes in de buurt was. Hij probeerde haar aandacht te trekken en haar aan te spreken.
De kantinehulp glimlachte minzaam en ging door met haar werk.
'Wat een vrouw!' zei hij dan tegen de anderen. 'Een Vikingvrouw! Een godin!'
Men vond het vermakelijk: Verdomde Louwietje met zijn grote kikkerogen en donaldduckstemmetje die maar niet uitgekeken en uitgepraat raakte, die honderd uit kwaakte. Het toppunt van puur-arische vrouwelijke schoonheid en begeerlijkheid was ze voor hem.
'Kijk eens naar dat prachtlijf, dat mooie gezicht met die ferme kaaklijn...'
'Zou ze aan basketbal doen?' vroeg Aleid zich af. 'Ik schat haar zo'n twee meter.'
'Vind je haar niet een beetje te... mannelijk?' vroeg Jacqueline Muus, ook wel Muusje of Musje genoemd. 'Met die stevige benen en die grote passen van haar... en die grote voeten... moet je dŕt zien! Welke schoenmaat zou ze wel niet hebben, kun je dat niet eventjes aan haar vragen?'
'Te mannelijk, hoe kom je dáár nou bij?' protesteerde Louwie. 'Ze is mooi, ze beweegt zich gracieus... sierlijk als een renpaard, een edelhert.'
'Wilbert, wat vind jij nou van de nieuwste aanwinst van ons bedienend personeel?' wilde Muusje weten.
Wilbert Eijsbouts, telg uit een voorname advocatenfamilie, was de oudste van het gezelschap. Hij was na twee mislukte studies -- economie, plus een onduidelijke studie in het buitenland -- uiteindelijk toch maar rechten gaan studeren. Tot dusver had hij geen aandacht besteed aan de jonge vrouw die van zijn leeftijd moest zijn. Hij keek over zijn schouder en zei quasi-onverschillig: 'Die? Die rijg ik ook nog wel eens aan m'n pik.'
'Ho ho, néé meneertje,' stoof Louwie op, 'die keurige dame rijg jij niet zomaar aan die gouden pik van je, verbeeld je maar niks, zet die gedachte maar uit je kop, zij is toevallig niet een van die corpsbalhuppelkutjes die je ...'
'Heren... heren ... zo kan ie wel weer!' protesteerde Muusje. 'Wat een taal, wat een taal... de meest vrouwonvriendelijke opmerkingen vliegen ons weer om de oren.'
'Let vooral op dat "ook nog wel", zei Aleid vol minachting. Ze keek bestraffend de kring rond.
Muusje vroeg: 'En wat vind onze Rikus ervan?'
Rikus had alles geamuseerd aangehoord. Hij wist dat het Wilbert erom te doen was de anderen op de kast te krijgen. Dat deed hij weer voortreffelijk, dat was dan ook een makkie voor hem met het natuurlijke overwicht dat hij nu eenmaal had over de eerstejaars die ze allen waren. Nog geen jaar geleden hadden de meesten van hen thuis hun schooltassen trots aan de vlaggemast hangen.
'Waarvan? Waar moet ik iets van vinden?' vroeg Rikus aan Muusje, die hem verwachtingsvol bleef aanstaren.
'Van de vrouw met dat indrukwekkende postuur.'
'Van die prachtvrouw, die kanjer daarginds,' wees Louwie.
'Eh... ik heb nog niet echt hoogte van haar gekregen - no pun intended,' zei hij ontwijkend. 'Ze lijkt me wel aardig. Ze kijkt in ieder geval erg vriendelijk.'
'Vind je net als Louwie die vrouw bekoorlijk, begeerlijk?' vroeg Wilbert. 'Jammer dat ze geen mini-rok draagt. Ik had haar benen wel eens willen zien, niet alleen die ballonkuiten. Zo'n zwarte kuise rok tot over de knieën... niemand draagt toch zo'n rok, de andere dames hebben gewoon een broek aan. Dat doet ze vast om niet te veel op een stoere kerel te lijken.'
'Volgens ontwikkelingspsychologen zijn mensen rond hun vier-en-twinstigste pas volwassen,' zei Muusje zuchtend, die duidelijk het gesprek in andere banen wilde leiden.
'Dan hebben wij nog een jaartje of vier, vijf te gaan,' zei Louwie. 'Behalve Wilbert dan.'
'Zo is het maar net,' beaamde Wilbert tevreden.
De zaal liep leeg, groepjes begaven zich op weg naar de volgende colleges. De struise vrouw schoof hier en daar wat stoelen aan bij de lege tafels.
'Kom op jongens, ons speelkwartiertje is voorbij,' zei Muusje. Ze maakte aanstalten om op te staan.
'Nog eventjes,' zei Louwietje met een lijzig bedelstemmetje. 'We hebben nog wel even tijd.' Met zijn ogen volgde hij de verrichtingen van de grote vrouw.
'Wat ben je toch een rara avis,' verzuchtte Muusje.
De vrouw liep achter hen langs naar een leeg tafeltje, een doek in haar hand. Louwie draaide zich naar haar om.
'Hoort u dat mevrouw? Ik word hier zomaar een rara avis genoemd. Vind u me ook een rara avis? Wat is uw mening?'
De vrouw kwam bij hun tafeltje staan en keek met een vertederde blik op hem neer.
'Misschien wel... als ik wist wat dat betekent...' zei ze aarzelend.
'Een rare kwibus, een vreemde snuiter, een... snoeshaan. Het is latijn - daarvoor moet u bij Rikus zijn, die is harstikke goed in Latijn, daar haalde hij z'n hoogste cijfers voor. Rikus Baljé, een wandelend woordenboek Latijn is die jongen.'
'Baljé...,' zei ze bedachtzaam, 'Baljé...' Ze keek Rikus onderzoekend aan. 'Onze leraar Nederlands heette Baljé... vroeger, o wel tien jaar geleden.'
'Dat is hij!' riep Louwie enthousiast. 'Zoon van...'
'Was jij dan dat serieuze jongetje? Zoontje van meneer Baljé? Ik ben een paar keer bij jullie thuis ben geweest om op te passen? Was jij dat? Zo'n stil, ernstig knaapje...'
'Dat is ie nog steeds!' riep Louwie.
'Daar weet ik niks meer van,' mompelde Rikus.
'Zijn vrouw lag toen in het ziekenhuis en meneer Baljé moest op ziekenbezoek en had niemand om bij hem thuis op zijn zoontje van negen, tien te passen.'
'Dat moet haast wel,' zei Rikus beduusd. 'Maar daar heb ik geen herinnering aan. M'n moeder is overleden. Nou ja, vijf jaar geleden.'
'O wat jammer, wat verschrikkelijk voor je. Voor je vader ook, voor meneer Baljé... Zo'n aardige man, zo'n geduldige man. Hij stond altijd voor ons klaar, voor mij en m'n drie broers, m'n oudere broers. Die heeft hij ook in de klas gehad. Hij heeft heel wat te stellen gehad met hun. En met mij. Doe hem maar de groeten van me - zeg maar van Lydia Eltink. Hij herinnert zich mij vast nog wel. Geeft hij nog steeds les op die rotschool?'
'Hij heeft een hersenbloeding gehad en zit nu thuis in een rolstoel,' zei Rikus bedeesd. 'Al een jaar. Maar ik zal het hem zeggen: Lydia Elting stuurt haar beste wensen...'
Het was stil geworden in de kantine, die nu bijna geheel verlaten was.
'Kom op jongens, we moeten gaan, anders komen we te laat,' zei Muusje zacht. 'Jullie spreken elkaar vast nog wel eens.' Ze keek van de vrouw naar Rikus.
Lydia bleef bij de tafel staan terwijl het groepje opstond. Ze keek hen na.
feedback van andere lezers- tessy
ik begin stilaan fan van je werk te worden :-) - hettie35
Ben ook benieuwd of er nog meer verschijnd, fijn om te lezen
groetjes Hettie - elpe
Er ontstaat blijkbaar een leuk (?) verhaal.
Graag gelezen
Zou je het verhaal niet eens nalezen op "dt" vautjes..... - Dora
En nou ben ik reuze benieuwd.... jaja...komt er nog een tweede deel?
|
