|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.6 A
Dit is weer een stevig stuk beschrijvende tekst. Die zijn blijkbaar soms wat lastig. Neem dus je kritische zelve mee als je het leest..
1.6
We stapten met twee uit op de medische module. Het was de eerste keer sinds het vertrek dat ik in mijn vitaalpak zat, maar het voelde familiair aan, als terug van weggeweest. Het gaf een gezonde kick van macht en onkwetsbaarheid. Een soort super-ik. Het tweede pak dat ik als een lomp volume half over de schouder in mijn armen hield, smoorde mijn euforie wel wat. Rick had op mijn aanraden een schelletje afgesneden aan de kraag. Alle pakken staken daar een beetje uit zodat onze helm erover vastgeklikt kon worden. Er kon perfect een laagje af zonder dat die functie verloren ging.
Als we ze niet gebruikten, stonden onze pakken half in een nis in wat de dokken werden genoemd. Dat waren een soort luchtsluizen waarlangs we het schip konden verlaten; we hadden er één in het noorden en het zuiden. De pakken hingen aan de rug vast, waarlangs ze konden opgeladen worden, ontdaan van hun koolstofdioxide en bijgevuld met zuurstof. De andere bestanddelen van lucht bleven altijd opgeslagen binnenin, gezien we die niet verbruikten als we ademden. Die werden gewoon samen met het zuurstof in circulatie gebracht totdat ze de normale Aardse atmosfeer genoeg benaderden. Uitgeademd koolstofdioxide nam de plaats in van verbruikt zuurstof. Daardoor kon de gasopslagcapaciteit bijna volledig voor zuurstof gebruikt worden, die dan nog eens onder hoge druk stond. We konden in de pakken zo'n drie dagen aan één stuk blijven werken bij een normale, beheerste inspanning.
Vitaalpakken hadden geen kwetsbare en logge gastank op de rug zoals vroegere versies van ruimtepakken, waardoor die plaats eventueel door een goederenkist kon ingenomen worden. In plaats daarvan zat de zuurstof zowat overal opgeslagen in een netwerk binnenin, een vijftal millimeter van de huid verwijderd. Soms kon ik het zelfs voelen stromen. De essentiële energiebron in het pak om bij te verwarmen en de gelmembranen aan te sturen, zat in de vorm van een geavanceerde oplaadbare batterij aan de onderrug. Normaal zou energiegebrek nooit een probleem mogen zijn, gezien de zuurstof veel eerder zou opraken.
We bleven in onze pakken naar buiten goed herkenbaar omdat ze op onze afmetingen waren gebouwd. Je zou kunnen zeggen dat de dingen onze huid verhardde en verdikte met een tien centimeter dikke pantserlaag. We konden ons erin niet helemaal bukken en onze armen en benen niet helemaal toeplooien, maar door de schuivende delen ging dat toch nog tot driekwart van het uiterste. Zolang we geen yoga of gymnastiek moesten doen, viel dat allemaal best mee.
De vitaalpakken hadden de handige eigenschap dat we er relatief snel in en uit konden geraken. Ook dat was een gevolg van de militaire oorsprong van de dingen. Eerst moest op het drukscherm op de arm geduwd worden, wat het pak activeerde. De dunne platen die de kraag gesloten hielden, schoven dan in een snelle klik naar binnen en het pak opende dan zoals een jas tot de lende. Dat duurde een kleine minuut, die we moesten gebruiken om ons uniform uit te doen. De binnenkant moest immers contact houden met de blote huid. De mogelijkheid om te urineren in de pakken was zeker voorzien, dat kreeg dezelfde behandeling als ons zweet. Ons ondergoed moest na een operatie sowiezo vervangen worden, gewoon omdat we na enkele ingepakte minuten al begonnen te zweten als een bronstige leeuw op de broeierige savanne. We konden wel maar beter zien dat we gebeerd hadden voor een operatie.
Als het volledig openstond en de computer gereed was, konden we er veilig instappen. Ons erin wringen eigenlijk, zoals in een enorm stijve overall. Onze handen langs de mouwen in de handschoenen krijgen was het moeilijkst, maar eens ze goed zaten, konden we met onze vingertoppen aan de armcomputer. Dat ging omdat de mouwen al in die houding zaten als we erin klommen. Wanneer we dan de volgende instructie gaven, begon het beklemmende stuk. Het pantser sloot dan volledig tot tegen onze huid, wat een hypergevangen iron maiden-gevoel aanbracht. Tijdens die fase konden we ons niet bewegen en werden we vastgeklonken tot net onder de kin. Er werd op honderden plaatsen binnenin gecontroleerd of het huidcontact gemaakt was en pas dan konden we ons verroeren. We konden dan onze helm kantelend losklikken uit een aparte nis bovenaan en opzetten. Onze helm zocht daarbij een beetje zelf zijn weg over die wat uitstekende kraag, via magnetische sturing.
Gewoon die helm losklikken was op Aarde altijd een zwaar karwei geweest, omdat de gelmembranen op dat moment nog niet werden aangestuurd en het volle gewicht van de mouwen moest omhooggehoffen worden. Als onze helm goed zat, werd de eerste opgewarmde lucht in circulatie gebracht en konden we de volledige functies van het pak benutten. We stapten dan letterlijk ermee uit de nis.
Het ganse proces nam om en bij de twee minuten in beslag. Vergeleken met de ettelijke uren die de eerste generaties ruimtepakken opeisten, een vingerknip. In het vitaalpak werden onze spieren perfect geholpen door de hersengolfanalysator. Evenwel konden we niet op denkcommando het pak iets laten doen. We moesten maar eens het verkeerde denken.
Met dat we ons tot op ons gestandaardiseerd ondergoed moesten uitkleden, stonden de pakken voor de mannen opgesteld in de noordelijke dok en die voor de vrouwen in de zuidelijke. De halfronde zijvensters van de dokken konden van binnenin zoals die in onze leefsectoren ondoorzichtig gemaakt worden. De afspraak was dat we pas met operaties begonnen als aan beide kanten de vensters terug doorzichtig waren, het teken dat iedereen in de desbetreffende dok klaar was. Alleen bij een operatie waarin enkel mannen betrokken waren, was dat uiteraard niet nodig. Voor een opdracht die enkel vrouwen voerden, moest dat wel, want enkel Rick, Ben en John hadden de machtiging om de controledienst te houden, elk op hun beurt acht uur per dag. De buitendeuren konden alleen open met bevestiging van de controlepost, die al sowiezo in permanentie moest gehouden worden, en dus zeker tijdens buitenactiviteiten. Een dichte begeleiding van ruimtewandelaars stond nu eenmaal warm aanbevolen. De dokken konden wel van binnenin weer gesloten worden.
--------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Zeer pittig maar wel prima geschreven,
groetjes Hettie
Wardibald: Meer kan ik niet verwachten.
|
