Volg ons op facebook
|
< terug
Kantinejuffrouw .4
Rikus was op zijn fiets op weg naar de kringloopzaak die gevestigd in een enorme loods op het bedrijventerrein aan de rand van de stad. Bij een druk kruispunt stond hij te wachten op groen. Ergens vanuit de rij auto's naast of achter hem werd heftig getoeterd. Hij keek om en zag een bakbeest van een wagen, een soort bestelbus die met schreeuwende kleuren beschilderd was over de hele zijkant. Een afbeelding van een halfnaakte, gespierde man met halters en de naam van een sportsschool: Bob the (Body)Builder. Hij kon niet goed zien wie er achter het stuur zat. Een blond iemand zwaaide uit het zijraampje toen de lichten gelijktijdig op groen sprongen en drie drie rijen auto's in beweging kwamen. De vreemde wagen reed rechtdoor, hijzelf fietste linksaf. Hij kende niemand met zo'n opzichtige auto, het zou wel een vergissing van de bestuurder zijn geweest, dat getoeter en gezwaai.
Het begon zacht te regenen toe hij zijn fiets dichtbij de kringloopwinkel op slot zette. Binnen zocht hij bij de afdeling kleingoed naar een kaasschaaf, daar was hij voor gekomen. In een grote houten bak vol messen, vorken, lepels, fondue-prikkers, flessenopeners en dingen die hij niet thuis kon brengen vond hij er eentje. Hij liep ermee naar de kassa en betaalde. Het ding kostte maar een prikkie, in een gewone winkel zou hij er tien of vijftien keer zo veel voor hebben moeten betalen. De kaasschaaf en het bonnetje stopte hij in zijn jaszak.
Hij keek om zich heen. Het was hier een oase van rust, slechts enkele mensen bij de rekken met spijkerbroeken, hemden en jassen. Hij kon nog even rondkijken nu het buiten toch regende. Hij slenterde tussen de aftandse banken, stapels stoelen, fauteuils, kasten en bedden. Dat rijkelijk beschilderde kamerscherm zou hij wel willen hebben om in zijn studentenhok te plaatsen tussen het piepkleine keukentje en de plek waar zijn bed en bureautje stonden. Helemaal achterin de loods tegen de achterwand en zijwand stonden rekken vol tweedehands boeken. Daar maar even kijken, hij had tijd te over. De boeken waren goedkoop: de meeste paperbacks die hij op zijn kamer in een gammel boekenrekje naast zijn bed had staan, had hij hier voor een habbekrats gekocht.
Boven op de hoogste plank lag een grote stapel studentenalmanaks. Er zat eentje tussen van de universiteit van Leiden, zag hij; daar zou Muusje misschien iets aan hebben. Zij dacht er immers over om een geheel andere opleiding te gaan volgen in die stad. De studie rechten hier beviel haar niet - te saai. Hij hief zijn handen hoog boven zijn hoofd en ging op zijn tenen staan om te proberen de almanak uit de hoge stapel te trekken maar hij kon er niet bij. Hij probeerde met de kaasschaaf het exemplaar tussen de anderen uit te duwen dit lukte niet. Met een Tiroler wandelstok die even verderop in een kolenkit stond, prikte hij tegen de kaft maar ook dit hielp niet. Dan maar de grote houten kist vol glossy's verslepen zodat hij op de rand kon staan maar daar was geen beweging in te krijgen. Hij liep terug naar de stoelen en tafels en haalde een bijzettafeltje op, ging er op staan en probeerde nogmaals de almanak te bemachtigen.
'Ho ho ho, wat sta je daar gevaarlijk te wiebelen, straks val je nog,' hoorde hij een bekende vrouwenstem achter zich. Hij keek om. Het was Lydia.
'Hallo, tja, wie niet groot en sterk is moet slim zijn, zei m'n pa altijd,' hakkelde hij.
'Die van mij zei altijd: wie niet slim is, moet groot en sterk zijn,' lachte ze. 'Toe maar, ik houd je wel vast.' Ze pakte hem onder zijn oksels.'
'Niet doen, niet doen, niet kietelen, daar kan ik niet tegen,' protesteerde hij. Zijn greep op de bovenste plank verslapte, hij keerde zich volledig om en boog zich voorover. Hij stond te wankelen op het tafeltje, hij dreigde z'n balans te verliezen. Ze sloeg gauw haar armen om hem heen en hield hem stevig tegen zich aan.
'Ik stond al een poosje naar je te kijken en vroeg me af wat je in hemelsnaam aan het doen was,' zei ze. Ze liet hem niet los.
'Ik probeerde alleen maar een exemplaar uit die stapel te trekken. Laat me maar gaan,' zei hij in haar oor.'Ik val niet, echt niet.'
Ze hield hem nog steeds in haar armen. 'Lekker toch, even elkaar zo vast houden,' lachte ze.
'Dat wel...,' grinnikte hij. 'Maar kietelen, ik kan absoluut niet tegen kietelen.'
'Ik kietelde je ook niet, tenminste, dat was niet mijn bedoeling. Ik wilde je alleen maar even steunen, zorgen dat je niet zou vallen.' Ze liet hem langzaam langs haar lichaam naar beneden glijden zodat hij weer op de grond kwam te staan. 'Wat wilde je hebben? Wijs maar aan met die stok.'
Hij wees het exemplaar aan en ze haalde het met gemak uit de stapel.
Hij grijnsde schaapachtig. 'Ik had je niet gezien,' zei hij schuchter. 'Ik had niet gedacht hier nog eens een bekende tegen te komen.'
'Ik kwam wat spullen brengen, kleren, twee vuilniszakken vol. Van m'n ex. Broeken, hemden, trainingpakken, sportsschoenen...'
'Je ex?'
Ze knikte. 'Hij is er vandoor met een ander, een poos geleden al, maar ik heb nu pas al z'n spullen die hij bij me achter gelaten had, de deur uit gedaan.'
Hij wist niet wat hij moest zeggen.
'Kijk,' zei hij, op een rij Engelse paperbacks wijzend, 'jouw naan, "Love for Lydia," dat is ook toevallig - ook zo geschreven, met een ypsilon.'
'Een wat?'
'Een Griekse ij. Zonder puntjes.'
Ze nam het boekje van hem aan. 'Jammer dat ik het niet kan lezen,' zei ze.
'Van H.E. Bates, de lievelingsschrijver van mijn vader,' zei hij. 'Hij heeft zowat alles van deze auteur, ik heb ze thuis ook gelezen. M'n pa is een echte anglofiel.'
'Wat is dąt nou weer? Ik heb gehoord van een homofiel, een pedofiel...'
'Een anglofiel is iemand die houdt van alles dat met Engeland te maken heeft: gebouwen, landschappen, taal, geschiedenis, de Engelse literatuur...'
'Zullen we op die bank gaan zitten, even praten, gezellig babbelen?' stelde ze enthousiast voor. 'Op de universiteit is daar nooit echt een gelegenheid voor als je met die hele groep in de kantine zit. Heb je even tijd?'
feedback van andere lezers
|
