|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.6 C
Zeker en vast deed op dat eigenste moment iemand zijn vitaalpak aan om ons te komen bevrijden, maar die moest eerst de liftdeur naar de medische openkrikken voordat hij aan onze sectordeur kon beginnen. Gelukkig kon met één sleutel elke deur aan boord ontgrendeld worden, en op elke module hing er één.
John jaapte door de intercom een automatische omroep na, maar zijn brommend stemgeluid kon niet echt overtuigen.
"Even geduld alstublieft. Technisch mankement."
Ik moest hem nageven dat hij nog wat spirit wist te houden in een opdracht als deze. Eerder dacht ik dat hij gewoon zo in elkaar zat. Ook in crisissituaties. Maar sinds het alarm van de dag voordien, had ik met mijn eigen ogen kunnen zien dat het maar een uithangbord was. Een soort emotioneel schild of iets dergelijks. Het was al bij al geruststellend geweest dat ik eens voorbij die karikatuur had kunnen kijken, ook al was er dan misschien wel een serieuze veer gebroken bij de Amerikaan.
John klaarde uit wat het mankement inhield. Normaal dit keer.
"Probeer het daar comfortabel te maken, jongens. De lift laat het alweer afweten."
Afdalen door de liftkoker via de noodladder ging relatief snel en gemakkelijk. Maar dan niet met een vitaalpak aan. Door het grote pseudogewicht moest dat erg voorzichtig trapje voor trapje gebeuren. Het pak was immers gemaakt om aangetrokken te worden door de magneten, en de dikte van de voeten ging ook niet helpen.
Ik ging zitten en deed mijn helm af. Uit comfort en om een privaat gesprek te kunnen voeren met Milo. Ik had mijn theorie over het besmette pak, maar dat leek mij zo niet iets om tegen de dokter over te beginnen. Ook Milo deed zijn helm af, nadat hij had postgevat rechts naast me tegen de ronde muur van de sector. Zo konden we kijken tussen de grijze operatietafel in het midden van de sector, en de gesloten witte wasbak met afvalafvoer en sterielbrander aan de muur rechts van ons. Daarmee konden we de liftschacht door de vensters van de sector zien.
Ik moest al lang iets dringend weten. Een medisch vraagstuk hield me bezig, en daarvoor zat de juiste man naast me. Ik viel maar met de deur in huis.
"Hoe komt het dat Caitlin zo snel stierf aan haar vergiftiging, Milo? Zelfs nog voor ze kon misselijk worden, want ze had niet overgegeven. En ze zou anders toch hulp gezocht hebben?"
Milo draaide zijn bezwete gezicht naar mij. Hij was duidelijk een beetje verrast door de gerichte vraag. Zijn relatief kort zwartgrijzend en natkleverig haar hing heel onkarakteristiek overal en nergens. Bij mij waarschijnlijk ook, maar het leek me niet dat daar nog iemand van zou opschrikken.
Met Milo wist ik altijd waar ik aan toe was, ik vond hem één van de aangenaamste expeditieleden aan boord. Milo glimlachte snel zijn verbazing weg, vooral omdat hij het over een geliefkoosd onderwerp kon hebben. Maar de nuchtere ernst van de zaak deden hem terugkeren naar zijn bekende aanblik; de dokter die zich bewust is van de implicaties van wat hij moet vertellen.
"Ik heb mij die vraag ook al gesteld. Mira heeft de autopsie maar gedaan tot ze van de straling is moeten vluchten. Dus ze heeft niet veel kunnen documenteren. Ik weet het dus ook niet. Overgeven is moeilijk met het voer dat we krijgen, maar waarom ze zich niet als misselijk heeft aangemeld is een goede vraag. Misschien is het snel gegaan, een acute bloedvergiftiging kan al snel tot een dodelijke shock leiden. We denken dat haar Mactiv ontregeld zijn geraakt."
Ik begreep het niet. De medisch actieve virussen, afgekort met de merknaam Mactiv, hadden bij mijn weten nooit voor zulke problemen gezorgd. Mactiv waren een omwenteling geweest in de medische wereld, en algemeen in de maatschappij. Ze deden hun werk altijd uitstekend. Zo goed, al van de eerste generatie, dat praktisch iedereen in de westerse wereld ze in hun bloed had zitten. Ook in ontwikkelingslanden liepen vaccinatieprogramma's die erg succesvol waren, maar in vergelijking met het westen liet de inoculatiegraad daar nog veel te wensen over.
Ze bestreden effectief alle mogelijke vormen van infecties en detecteerden zelfs kankercellen door hun unieke structuur. Ganse stammen van ziekteverwekkers waren in het Westen dan ook volledig uitgeroeid, en van de nog sporadisch aanwezige werd nauwelijks nog iemand iets gewaar. Dingen als verkoudheid en griep kenden wij als volwassenen nog van vroeger, maar kinderen van twaalf jaar en jonger, wisten niet echt wat het was. Daarmee kon eigenlijk gesteld worden dat ze het woord ziekte hadden gemarginaliseerd.
Er was al zoveel geschreven over de uitvinding van de eeuw. Langer en beter leven, bracht een cultuuromslag met zich mee, kunstenaars en filosofen kregen maar niet genoeg van die nieuwe, vette kluif. Als we psychologische analisten mochten geloven, zat er ook een generatiekloof aan te komen om meneer tegen te zeggen. Ze wisten zelfs een fundamenteel falende economie opnieuw recht te trekken. Ziekteverzuim daalde met de helft, kosten voor medische verzekerigen en doktersbezoeken volgden dezelfde trend. Ze leken wel het ambrozijn van de goden.
Enkel de farmaceutische industrie had oorspronkelijk bij het concept veel te verliezen gehad, maar de meeste bedrijven hadden zich via sponsoring en franchisering een weg in de Mactiv-markt weten te banen. Nieuwe medicamenten ondersteunden de virussen, of konden door hen worden gebracht naar eerder onbereikbare plaatsen in het lichaam. Support and Targetting heette dat.
Ik kon bijna niet geloven dat ze tot een snellere dood konden leiden.
-------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- julien_maleur
ik vind het een prestatie om zo een expeditie naar mars te verzinnen. Doet mij aan SF denken, alhoewel. Interessant om lezen
mvg JM
Wardibald: Zelf noem ik het ook maar SF om het iets te noemen.. Dankjewel. - hettie35
Het veerste stuk vlot om te lezen, maar het laatste deel is toch ietje taaier.
Maar evengoed een uitstekend.
Groetjes Hettie
Wardibald: Sommige stukjes zijn wat zuurder dan andere. Ik moet nog uitmaken wat ik er finaal mee ga doen.
|
