|
< terug
Essay - RIP Copernicus: een Salamihervorming voor België
Opgelet: geladen met politiek kruid. Een verwittigd m/v is er twee waard ;)
-------
Dierbare al-dan-niet-landgenoten,
Eén dezer dagen kunnen de regeringsonderhandelingen nog maar eens beginnen. Ongetwijfeld is het vertrouwen helemaal terug. Zeker als een pak friet zullen de deelnemers het eens geraken waarover er dient te worden onderhandeld. Of ze zullen het dan ten minste toch eens raken waarover ze moeten eens raken voordat ze eraan kunnen beginnen. Als u nog kan volgen.
Feit is, deze ganse Gordiaanse knoop valt al lang niet meer te volgen. Ik krijg het in ieder geval toch niet meer gedaan. Maar hoe de situatie er op dit moment ook voor staat, één ding kan ik best wel voorspellen. Als we met dezelfde partijen en dito voorstellen aan die oude onderhandelingstafel gaan kruipen, dan zal ook de uitkomst maar weer eens dezelfde zijn.
Geen dus. Buiten de ondertussen voor iedere Vlaming, Waal, Brusselaar en oneffen overbekende woorden: "vertrouwensbreuk", "bemiddelaar", en "Verzamelde Pers aan het Koninklijk Paleis". Je zal maar bij de kuisploeg aan het hof zijn dezer dagen, een rustig saffie opsteken zal er nog niet meteen inzitten.
Geloof het of niet, maar we hebben wel eens een regering nodig. Voor er hier niemand meer overblijft die nog weet wat dat woord wil zeggen. Sta mij daarom toe om temidden deze pessimistische boel een positief idee te lanceren.
Ik weet dat wel, daar zit niemand meer op te wachten, en al zeker niet van uw nederige jonge lapzwans hier. Maar wiens tekst u toch maar mooi aan het lezen bent, niewaar?
Waarom vormen we die regering niet gewoon? Hier, nu, pats en gedaan. We hebben tenslotte verkiezingen gehouden; ik herinner u er maar aan want dat weet u wellicht niet meer. Een revolutionaire, radicale, alles-veranderende-staatshervorming lijkt mooi, maar binnenkort zijn we hier vier jaar mee bezig. Dit grapje gaat dus zo meteen aan zijn tweede ambtstermijn beginnen, gesteld dat het mirakel toch maar niet zou gebeuren.
Iedereen beseft toch ook dat deze almaar sneller veranderende wereld niet met ingehouden adem op een nieuwe Belgische regering zit te wachten. Gelukkig maar, zou ik zo zeggen. Nee, wij zijn het, die het ons niet kunnen permitteren om nog langer halfstok te blijven hangen.
Daarom stel ik dus het volgende voor: een Salamihervorming. In plaats van alles in één keer te willen doen, vormen we gewoon een regering, waarbij we die hervormingsjanboel in schijfjes serveren.
We vullen die worst gewoon terwijl dan die al lang niet meer lopende zaken kunnen hervat worden. En we snijden pas het volgende plakje pas af wanneer we weten hoe het vorige smaakte. Controle en experimentele bevestiging, zo wereldvreemd is dat uiteindelijk toch ook weer niet?
Neem nu die ondertussen als een onheilspellende gongslag klinkende fiscale autonomie. De alom geprezen en inderdaad behoorlijk sympathieke heer De Wever wil niet onder 50% gaan voor de deelstaten. Dat is gewoon teveel in één keer voor iedere gezonde mond. Waarom beginnen we niet bij, ik zeg maar, 10%? Wat we dan nog nodig hebben is een veel makkelijker te verteren engagement van gans ons land.
Stel dat het werkt - waarom niet? Daarin ben ik bereid de omvangrijke geel-zwarte Sint te volgen. Maar als het echt werkt, dan zullen ook de Franstaligen best bereid zijn om verder te gaan. Misschien komen we zo zelfs nog voorbij die mythische 50%.
Natuurlijk moet er wel een akkoord bestaan voor de ganse salami. Een engagement om verder te gaan. Geen voorwaarden en politieke kwinkslagen bij ieder nieuw schelletje. Maar dat akkoord is er eigenlijk al: iedere partij in het land is het al lang eens dat er een staatshervorming moet komen.
Dan kan er misschien maar eens werk gemaakt worden van een degelijk asiel- en migrantenbeleid. Een potentieel lelijke winter zit er immers aan te komen en een dakloze illegale Afghaan die doodvriest, zal aan die staatshervorming ook niet zo gek veel hebben.
Van hebben gesproken; gevangenissen en jeugdinstellingen, daar hebben we er zo weinig van dat we de betrokkenen aan onze Noorderburen moeten verpatsen.
En waar is ons arbeidsbeleid? Stijgende loonkosten ten opzichte van onze buurlanden, daar moet eens iets aan gedaan worden. En aan die werkloosheid bij laaggeschoolden, migranten en zeker ook hoogopgeleide vijftigplussers. Dat laatste is een gat in onze arbeidsmarkt dat eens gevuld, onze ontspoorde begroting meteen een eind op weg zet.
Dat zijn toch allemaal geen verrassende plotwendingen in dit stukje tekst? Iedereen weet dat die problemen zich al lang stellen. En er is meer waar dat vandaan komt.
De staatshervorming: het zal mij voor één keer echt eens worst wezen. Maar die zag u wellicht al komen.
feedback van andere lezers- tessy
Hansworsten gaan worst verdelen :-)
Wardibald: Willen is kunnen, denk ik altijd. - hettie35
In één ruk uitgelezen, knap en vlot geschreven,
groetjes Hettie
Wardibald: Dank je, Hettie :)
|
