Volg ons op facebook
|
< terug
De corpsstudent en de dikke Duitse dame .11
`Hoe gaat zoiets nou bij de corpsmeiden?' wilde het nieuwsgierige joodje weten.
`Die hebben zo hun eigen geheime gebruiken en rituelen, die nog veel verder gaan dan de onze,' verklaarde Jürgen. `Daarbij komen dildo's en vibrators aan te pas, en een speciaal afgerichte herdershond.'
Maria was ondertussen opgestaan, wankelend op haar benen, en kwam naakt bij haar naakte gasten in de voorkamer zitten.
`Raden! Ze zou nog raden wie wie was,' riep iemand.
`Dat is waar ook,' zei Jürgen. Had ze het verschil kunnen voelen, vroeg hij haar, tussen bijvoorbeeld het besneden snikkeltje van Daniël en de lange fierljepperstok van Robert-Jan?
Ja natürlich had ze dat! Het joodse jodokusje voelde gewoon heel anders in haar dan de stengel van Robert-Jan die haar met lange halen tot de nok toe vulde.
`Hoe anders?' vroeg Daniël.
`Ein Fremdkörper,' lachte Maria. Ze kon het niet anders uitleggen. Het was nou eenmaal zo. Maar best fijn. Het jochie - das putzige Bübchen - deed niet voor de anderen onder, hij was echt `nicht aus Pappe' geweest. Verschillen in stootkracht en omvang, ja die had ze duidelijk gemerkt. Vooral die van de forse jongen, die had haar wel zo tjokvol... ze had gedacht dat ze opeens een maïskolf in zich kreeg, hij was `wie ein Zuchtbulle.' Anderen waren rappe wippers, die in luttele ogenblikken klaar waren. En Jürgen, die was haar laatste, dat wist ze zeker.
Robert-Jan glunderde en pochte tegen de rugbyspeler dat hij alles maar dan ook alles had gegeven, dat hij om het in schaatstermen uit te drukken, héél diep was gegaan. Hij keerde zich naar Daniël aan zijn andere zijde en bracht het gesprek op de dames van de studentenvereniging. Daniël vertelde dat het meisje waar ze het de vorige keer over hadden gehad, besloten had toch maar niet joods te worden -- het werd haar door de kleine joodse gemeente al met al te moeilijk gemaakt. Het kwam erop neer: ze wilden haar liever niet. Rietje was dus maar overgegaan tot het orthodoxe moslimgeloof. Een gruwelijk terreurgeloof voor fanaten uit het Midden-Oosten, een religie van achterlijke, moorddadige keeldoorsnijders -- vooral de kelen van vrouwen, kinderen, oude mensen, en buitenlandse toeristen, vond Daniël. Robert-Jan was het daarmee eens, maar voor die treurige zielepoot van een westerling als Rietje was het waarschijnlijk een laatste uitweg geweest. Diep weggedoken onder een donker hoofddoekje, probeerde ze haar ongezond ogende perkamentwangen, met hier en daar vlekkerige rode plekken, zo min mogelijk te tonen. Liefst had ze er natuurlijk geheel gesluierd bijgelopen als een van die zwarte spookgedaanten in het Midden-Oosten.
`Jongens,' sprak Jürgen toen het tijd werd om in de kleren te schieten en op te stappen, `ik hoop dat jullie het gewaardeerd hebben dat ik mijn moeder heb laten overkomen en voor jullie heb neergelegd. Van jullie verwacht ik dat jullie op gelijke wijze je eigen moeder of zuster beschikbaar stelt voor groepsgebruik -- alleen binnen onze club natuurlijk.'
`Mijn moeder is er gek genoeg voor,' grinnikte iemand.
`Komt voor elkaar,' zei de rugbyspeler.
`Ik heb geen moeder meer,' zei de bankierszoon droevig. `Die is vorig jaar aan baarmoederkanker overleden. Ik heb ook geen zuster.'
`Oma of tante dan, dat mag ook,' zei Jürgen vergoelijkend en troostend. `Maar over de dood gesproken, jullie zijn ongetwijfeld allemaal op de hoogte van de tragische dood van onze corpsgenoot. Welnu, ik mag nu eindelijk, na deze avond, de werkelijke toedracht onthullen. Die jongen was uitverkoren om te sterven. Net als bij de Vrijmetselaars of de Odd Fellows het geval is - ik ben even vergeten bij wie - wordt er om de zoveel jaren op een zeer geheime en plechtige vergadering besloten wie er moet sterven. Degene die na rijp beraad wordt aangewezen, is dan verplicht zelfmoord te plegen en krijgt een grootse begrafenis. De corpsrouw wordt afgekondigd, alle clubactiviteiten worden opgeschort, de corpsvlag hangt wekenlang halfstok van het gebouw, afijn... Nu is het de bedoeling dat we overmorgen bij de moeder en de twee zusjes van de jongen langsgaan, elk van ons met een zwart condoom, om hen te condoleren.'
`Condomeren,' grinnikte Daniël.
Jürgen keek hem aan en schudde langzaam het hoofd alsof hij het betreurde dat de zaak niet ernstig genoeg werd opgevat. `Goed,' zei hij toen. `Robert-Jan heeft al aangeboden om nog even achter te blijven om de rommel op te ruimen, de rest van ons... inrukken.'
Hartelijk bedankten ze de gastvrouw voor de genoten gezelligheid en het plezier en vertrokken. Robert-Jan hoorde hen buiten met opgewekte stemmen het Io Vivat zingen. Hij was blij toen iedereen weg was. De lege kopjes en glazen bracht hij naar de keuken. De volgende dag zou Klaas Nieboer weer thuiskomen -- voorlopig: zijn echte straf van acht maanden zou hij later nog moeten uitzitten.
|
