Volg ons op facebook
|
< terug
Irma
Het wachten was op de eerste tekenen dat de ziekte zich bij de vier heren zou manifesteren. Tot zolang zou ze in deze stad blijven wonen om de mannen regelmatig te kunnen ontvangen in haar luxe appartement - afzonderlijk natuurlijk, en discreet; geen van hen mocht er voorlopig lucht van krijgen dat de andere directieleden haar ook bezochten. Later, als het te laat was, mochten ze het van elkaar weten. Ze zouden ervan lusten. Vooral de directeur van het bedrijf, een padachtige man met grote kikkerogen, die zo'n ontzag had voor haar adellijke titel, die zou binnenkort wel merken dat hij een koekje van eigen deeg had gekregen. Als hij z'n bloed weer eens liet onderzoeken tijdens z'n halfjaarlijkse medische onderzoek.
Een verhaal dat ze jaren geleden in het Frans had gelezen, `Le Lit 29' van Guy de Maupassant, had haar op het idee gebracht. In het verhaal verspreidde een prostituée, `la belle Irma', syfilis onder de hoge officieren van het Pruisische leger, dat Frankrijk in 1870 onder de voet had gelopen. Op vergelijkbare wijze zou zij, barones Stassaert Westlinckx, het aids-virus verspreiden onder de nette, in krijtjespak gestoken heren van het bedrijf dat bloedprodukten had geleverd aan ziekenhuizen in heel Europa. Niemand had zich bekommerd om de patiënten die via het infuus de dodelijke ziekte gekregen hadden. Zelf had ze na een eenvoudige operatie in een Italiaans ziekenhuis nu ook die rotziekte, dat stond sinds enkele weken vast.
Er was een gerechtelijk onderzoek ingesteld naar het bedrijf en de handelwijze van de directie - so what? Op de uitkomst van dat onderzoek kon ze niet wachten; tegen die tijd kon ze allang dood zijn. Nee, zelf wraak nemen, oog om oog! Van haar geslachtsorgaan een moordkuil maken en de leidinggevende heren daar een voor een inlokken, dat zou ze doen.
Het was een koud kunstje om de mannen op wie ze het had gemunt in bed te krijgen. Via haar connecties drong ze al gauw door in het wereldje van vooraanstaande zakenlui, de elitaire golf- en tennisclubs. Haar titel, voorname uiterlijk en charme deden iedereen opkijken, de zakenlieden kwamen op haar af als bijen op een pot honing, als vliegen op een stuk rottend vlees. Als ze toch haar ondergang tegemoetging, kon ze er voor zorgen dat de heren die haar dit hadden aangedaan het er ook niet levend van afbrachten.
`La belle Irma' uit het meer dan honderd jaar oude verhaal had nog de keus gehad: zich laten behandelen tegen haar geslachtsziekte en weer kerngezond worden, of doelbewust ziek blijven om zich te wreken op de officieren die haar verkracht en besmet hadden. Aids liet je geen keus; er was geen geneesmiddel, je ging eraan dood. Wat was er dan mooier dan die neuklustige heren via de `kleine dood', zoals de Fransen het orgasme wel noemden, mee te voeren naar de Grote Dood.
Ze reisde heel Europa af om nog eenmaal alle werken van de impressionisten en expressionisten te zien die haar altijd geboeid hadden. De maniakale taxichauffeur die haar na een bezoek aan het Centre Pompidou naar het vliegveld Orly bracht, was een uiterst schofterige lomperik die onderweg luidkeels op andere weggebruikers foeterde. Bovendien schreeuwde hij racistische grofheden naar een groepje kleurlingen dat bij een verkeerslicht stond te wachten. De man was zo onuitstaanbaar dat ze hem aanbood het driedubbele meterbedrag te betalen als hij bereid was met haar een nummertje te maken op de parkeerplaats van het vliegveld. Aan hem had ze waarschijnlijk de extra geslachtsziekte te danken die kort daarna bij haar geconstateerd werd. Ze wilde er niet voor behandeld worden. Syfilis... gonorroe... wat maakte het nog uit. Ze voelde zich meer dan ooit één met `la belle Irma'.
Alles verliep nog steeds naar wens. Een voor een kreeg ze de mannen mee. Dat ze ieder van hen mogelijk zou doden of tenminste ziek maken, niet met gif, niet met een pistool of ander wapen, alleen met haar gleuf als moordwapen, gaf haar de erotische belevenis van haar leven. Nooit eerder had ze zulke ademloos-hevige orgasmen gekend.
"Je bent een... een..." hijgde een topman van het bedrijf.
"...een moordwijf..." vulde ze aan.
"Jaaah..." zei hij vol overgave, "...een moordwijf..."
"Dit heb ik alleen met mannen die een en al succes en macht uitstralen," fluisterde ze in zijn oor. "Mannen als jij, `captains of industry', legerofficieren boven de rang van kolonel, of toppolitici van VVD of CDA, díe alleen kunnen me een dergelijk heerlijk orgasme bezorgen. Geen gewone man, zeker geen proleet, die zoiets bij me teweegbrengt."
De topman had haar toen even onthutst aangekeken. Hij was daarna nooit weer geweest. Dat gaf ook niks, ze zou hem nu toch wel hebben besmet. Nu waren de anderen aan de beurt. Ze had haar werk gedaan. Goed werk.
Goed werk had ze ook verricht bij de volgende. De onderdirecteur, een kaalhoofdig onderdeurtje, had ze zelfs - door handoplegging - van zijn impotentie genezen. De man, een kleinbeluld kereltje dat op het bedrijf met een Napoleontische heersersblik rondliep, zei dat hij er haar eeuwig dankbaar voor zou zijn. Eeuwig. De eeuwigheid zou niet lang meer op hem wachten als alles goed ging. Wat had ze de man blij gemaakt! Wat had ze eigenlijk voor hem gedaan? Zijn meelijwekkend knakworstje, dat fietsventieltje, dat pietlullig stompje had ze geprezen als ware het een jodokus van jewelste.
"Goeiedag!" had ze waarderend uitgeroepen toen-ie nog maar half overeind gekomen was. "Poeh hé!" liet ze er nog op volgen alsof ze in Sesamstraat beland waren. Toen werd ook hij opgestoten in de vaart der volkeren.
Na een jaar, het liep al tegen Kerstmis, was het zover. Ze had ze allemaal gehad. En nog een paar internationale wapenleveranciers die niks met de aids-zaak te maken hadden, maar die ze nu eenmaal in het sociale circuit tegenkwam. Ze had de smaak te pakken, dus deze heren moesten er ook maar aan geloven.
Een van hen, met een Griekse naam die haar deed denken aan een mislukte poging tot incestpleging, Pappalaatmelullos of zoiets, was na het luidruchtigste orgasme dat ze ooit had meegemaakt verontrustend stil op haar blijven liggen. Was hij er in gebleven - letterlijk? Ze kon hem niet horen ademhalen.
"Are you still alive?" had ze bezorgd gevraagd.
"Yes...," kreunde de man.
Maar niet lang meer, had ze bij zichzelf gedacht.
Haar toestand verslechterde. Ze was nu niet meer de bekoorlijke vrouw uit hogere kringen die de bonzen uit het bedrijfsleven met een natte vinger of ander lichaamsdeel wist te lijmen. Seks hoefde voor haar ook niet meer; al dat gegraai en gefriemel in de auto op een verlaten parkeerplaats of in een hotelkamer of bij haar thuis op de bank. Hier op het ondermaanse had ze nu wel genoeg tussenbeens plezier beleefd aan het langzaam om zeep helpen van al die kerels.
Net vóór Kerstmis - het zou haar laatste worden, wist ze - vertrok ze naar Zuid-Engeland. Daar zou ze verzorgd worden door goede vrienden die van haar situatie op de hoogte waren. Daar, in een mooie landelijke omgeving, zou ze haar dood afwachten.
Vanuit Engeland stuurde ze haar vroegere minnaars als kerstcadeau ieder het boek van Guy de Maupassant waar het verhaal van Irma in stond. In vertaling. Keurig verpakt in kerstpapier. Ook kocht ze kerstkaarten - een lieflijk sneeuwlandschap met de boodschap `Merry Christmas and Happy New Year' in gouden krulletters. Het woord `Christmas' streepte ze door en erboven schreef ze met mooie sierletters `Syphilis'. Van `New Year' maakte ze `Gonorrhea'. Een grapje uit James Joyces Ulysses: `Merry Syphilis and Happy Gonorrhea'. Erboven schreef ze nog: `As well as the aids it has been my deepest pleasure to give you...'
feedback van andere lezers- jan
geeuw....een heerlijk stukje zo vroeg in de morgen! - tessy
spannend verhaal - Dora
Goed verhaal. Ik ken het bloedschanddal en was er destijds woedend over
Goed geschreven ook, vlot met leuke woordspelletjes."...een moordwijf..." vulde ze aan.
Ik vraag me af: stel je laat haar in Engeland pas vertellen hoe ze op het idee gekomen is? Zou je de lezer dan in een achtbaan zetten van verontwaardiging die later om kan slaan in begrip???
|
