Volg ons op facebook
|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.7 G
Vergadering honderd had vooraf gezien alles om terug de normale duur van een vergadering aan te nemen. Dacht ik. Niemand had nog veel opmerkingen over het afscheid van Caitlin eerder op de dag en verder viel er niets abnormaals op te tekenen. We waren allemaal gezond, alles werkte prima, behalve nog altijd de lift dan, hoewel er zich geen nieuwe storing had voorgedaan. Haar gemis bleef natuurlijk tot in de puntjes voelbaar, er was geen sprake van iets als de normale orde van de dag aan boord van Vessel One.
Toch zag ik het al van in het begin van de vergadering liggen. Het lag op Ben zijn plaats, dus ging ik ervan uit dat het dat was waar hij het over wilde hebben. Het was een PD. Een witte standaard MAT, en hij moest dus van Caitlin geweest zijn. Alleen, en dat was waarschijnlijk wat Ben zich afvroeg, een PD had geen enkel nut tijdens de expeditie. De normale elektromagnetische straling die het toestel gebruikte, raakte door geen enkele muur aan boord en dan nog, er was in de ruimte geen Web of netwerk voorhanden, dat sprak voor zichzelf. De enkele flauwe games die er standaard opstaan, konden we allemaal ook veel comfortabeler op onze persoonlijke computer spelen, samen met een enorme hoop van de betere titels op gamegebied. Ik wist dat Caitlin vooral complexe turn based strategy had weten appreciëren en niemand begint aan een flauw oppervlakkig PD-doorslagje als die het echte Serpent Isles: Revolutions kan spelen. Waarom had Caitlin er dan één aan boord?
Ik durfde er nauwelijks aan te denken dat het ding misschien een diplomat was. Het had de juiste kleur en het was het juiste model, maar daarvoor was de diplomat ontworpen. De helft van al die dingen ter wereld zagen er net zo uit, kleur inbegrepen. Het toestel was zulk een marktsucces dat de producenten in alle latere revisies dezelfde vorm behielden, en wit was altijd de standaardkleur. Het was de gewoonte van praktisch iedereen om het toestel te personaliseren met een speciaal ontworpen hoes. De verschillende kleuren en zelfs geuren van de overtrekjes waren een markt op zich geworden, waarvan MAT veel franchisering op kon strijken. Iets waar ik mij ook op Aarde al afzijdig van hield.
Hoewel, ik was toch al eens ingezet met een diplomat in zulk een hoes om niet op te vallen. Gelukkig niet met bloemetjes of hartjes, maar met een voor mijn waardigheid dankbaar morbide crunch grunge-tekening erop. Bebloede zwaarden en doodskoppen lagen mij dan beter, eindelijk eens een voordeel dat het Departement zowat alles wist over haar agenten.
We werden op missies met een diplomat voor de gemakkelijkheid ook zelf Diplomat genoemd, volledig in het overwegend Engelse jargon van de high society, dat het diplomatenmilieu ook was. Op die manier kon niemand toevallig de naam van het toestel laten vallen. Of liever, er zouden geen kraaien naar krassen.
Maar die gedachte terzijde, kon ik de hele vergadering mijn blik nauwelijks van het witte toestelletje losrukken. Ik bedacht verklaringen die er niet van uitgingen dat daar een diplomat lag, maar ik was niet erg ver geraakt. De enige redenering die kans maakte klonk dat Caitlin gehecht was aan haar adapter, en hem uit persoonlijke overwegingen had meegenomen. Ik was razend ongeduldig naar het eind van de vergadering, waar ik aan Ben zou kunnen voorstellen het ding even te mogen bekijken.
Gelukkig kon dat niet lang meer duren, want Ben ging het er net over hebben. Dat luidde het einde van de variaronde en de vergadering in. Ben liet immers altijd zichzelf als laatste aan de beurt komen.
"Waar ik het nog over wilde hebben."
Hij schoof de PD voorzichtig naar voren, alvorens hij verder ging. Ik zag overal vragende blikken, maar voor de anderen leek het vooral een curiositeit.
"Kan iemand mij een zinnig argument geven waarom Caitlin dit zou meenemen op de expeditie?"
Zoals ik onmiddellijk na het stellen van de vraag wel dacht, had niemand een pasklaar antwoord. Ik haalde mijn schouders op naar Ben wanneer zijn blik mij passeerde, en ik draaide mijn hoofd naar Zarah. Zij deed hetzelfde, maar dan naar mij. Na een korte tijd onderbrak Ben het gemurmel.
"Goed dan. Ik zal het toestel hier voorlopig nog laten liggen, misschien brengt ons dat op een idee."
Mijn nieuwsgierigheid bedwingend, besloot ik mijn gedachte-alternatief ter sprake te brengen.
"Misschien had het een persoonlijke waarde voor haar en heeft ze die daarom meegenomen. Het beloofde tenslotte een aardige trip te worden toen we vertrokken."
Over het algemeen werd een half instemmend gemompel hoorbaar, maar mijn blik viel op Mira, die haar hoofd schudde. Ze zag dat ze mijn aandacht had en gaf haar mening.
"Caitlin hield niet van idolen."
Ze klonk vriendelijk, maar uiterst laconiek. Ze bedoelde zowel idolen van het materiële type als de andere mogelijkheden. Ik wist eigenlijk zelf ook dat het waar was. Caitlin was niet gelovig geweest en in haar doen en laten was alles wat ze gebruikte een middel en niets anders. Ze was ook erg onafhankelijk, hoewel je dat niet zou opmaken uit de tijd die ze met anderen had doorgebracht. Maar ze had de gave om zelf vaak het centrum van de aandacht te nemen. Niet door dat te zoeken, gewoon door er te zijn. Ze was zelf een stukje een idool geweest aan boord, maar ze was niet de persoon om iemand anders als een perfect beeld voorop te zetten. Ik haalde mijn schouders op naar Mira. Zoals ik dat al wel vaker deed, hoewel aan boord veel minder, verborg het gebaar mijn echte gedachten.
Ben sloot de vergadering af en ik besloot me niet te erg te haasten naar de PD, kwestie van niet echt de aandacht te trekken. Ik klapte mijn luikje aan de tafel open, en stapte rustig langs de binnenkant van de tafel op het ding af. Er was niemand die speciaal aandacht schonk eraan. Ben stond er met zijn rug naar en de anderen waren bezig met de zaal te verlaten.
Ik nam het toestel op. Het deed me onmiddellijk denken aan de diplomat, het leek dan ook hoegenaamd in niets van het ding in mijn kast te verschillen. Tot daar, dat was geen verrassing. Ik draaide het ding om. Het kleine platte stukje aan de achterkant, waarmee normaal het toestel kon worden rechtgezet, eiste mijn speciale aandacht.
"Wozek?"
Ik keek op.
"Heb je nog ideeën?"
Hij keek naar het voorwerp in mijn hand. Het was tijd voor krommen aas.
"Ik begrijp het echt niet. Nee, waarom zou ze zoiets meenemen? Mijn idee tijdens de vergadering was het beste dat ik kon bedenken, maar als Mira zegt dat dat niet kan, dan weet ik wat ze bedoelt."
Ben knikte en liet een schijn achter van een gelukkige herinnering.
"Hij ligt hier om te bekijken."
Daarop trok hij zijn wenkbrauwen omhoog, wat ik zoals gewoonlijk interpreteerde als een speciaal aandachtspunt.
"Ik wou je ook nog even herinneren aan straks, tijdens mijn shift."
"Dat is geen moeite, ik moet daar niks voor klaarzetten. Als je die gegevens doorstuurt, heb ik een programma klaar om erop los te laten."
Ben knikte en ging richting trap naar boven. Mijn gedachten vielen onmiddellijk terug op het toestel in mijn hand. Ik draaide het om zodat de onderkant, met uittrekbare kabel, goed zichtbaar werd. Terwijl ik op de enige knop daar drukte en het uiterst dunne zwarte kabeltje helemaal uittrok, bleef de gelijkenis met de diplomat intact. Ik liet de knop los om hem direct daarna terug in te drukken. En de seriële uitgang kwam vrij met een sprongetje.
Het was een diplomat.
----
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Ik ben een beetje laat om te reageren maar dat wil niet zeggen dat mijn interesse weg is, ik heb weer genoten hoor.
Groetjes Hettie
Wardibald: Neem je tijd. Als ik aangeef dat mijn verhaal "niet echt gemist wordt", dan bedoel ik dat algemeen. Niemand hoeft zich daar persoonlijk voor aangesproken te voelen en jij al zeker niet :)
|
