|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 A
1.8
Daar stond ik dan. Buiten in het ijle, met ons schip onder mijn voeten. Ik had net de dok verlaten en hoorde op weg te gaan naar de achterkant. Of hoe alles afhing van hoe je het bekeek: de achterkant zou de Martiaanse atmosfeer als voorkant binnendringen en als onderkant op het oppervlak landen. De motor daar, aangedreven door onze reactor, diende tijdens de baantransities tussen Aarde en Mars, om ons een constante kleine versnelling mee te geven. Dat gebeurde door individuele zware atoomkernen met een ontzaglijke snelheid, dichtbij die van het licht, naar buiten te keilen. Het systeem heette niet voor niets ionenmotor, net zoals in de bulk werden de atomen geļoniseerd, in dit geval om ze door een magnetisch veld in een cyclotron te versnellen. Ze werden uitgestoten op zes plaatsen, uit schietgaten die in een regelmatige zeshoek opgesteld stonden, centraal achteraan, op wat we de blinde module noemden, omdat we er geen toegang toe hadden. De module, anders dan de andere, had een sterke conische vorm. Helemaal achteraan eindigde ze in een lichtjes opgebold oppervlak. Er bleef nog wel een klein stuk loodrechte wand over, een twintig centimeter, voor dat sfeerstuk begon en daar ergens ging de reactor zijn blokje afstoten.
Een succesvolle landing, en dus onze levens die daaraan gekoppeld waren, hing van de constructie van de blinde module af. Enkele uren voordat we de atmosfeer zouden binnendringen, moest de ionenmotor vervangen zijn door een verbrandingsmotor voor mijn biobrandstof en het hitteschild achteraan opgeworpen. De module was daarbij nog voorzien van een extra atmosfeerrem die geen energie van de reactor vroeg, maar die de binnenstromende Marsatmosfeer en bijhorende wrijvingshitte gebruikte. Tenslotte herbergde de blinde module een niet onbelangrijk landingsgestel.
[I]
Het zijn ook de naakte cijfers die me zo aantrekken naar de wetenschap.
Precies ken ik ze niet van buiten. De grootteordes waar ze voor staan wel.
En de raadselachtigheid die ze meenemen. Onvoorstelbaar eigenlijk, telkens ik erover denk.
Neem nu onze ionenmotor. Per seconde stoot die meer dan vierhonderd miljoen miljard deeltjes uit.
Dat zijn dan de zwaarste atomen die langer dan een fractie van een flits kunnen bestaan. Komt neer op een milligram die we aan massa per seconde verliezen.
Zowat honderd gram per dertig uur, een tiental kilogram per jaar.
Dat stuwt ons voort tot een snelheid die al meer dan twee keer zo hoog ligt dan bij de start.
[/I]
De zichtbare rand van de blinde module gaf een felle witte gloed af door de zon pal achter ons. Dankzij hulp van de ruimtelift volgden we immers een eigenaardig traject. In het verleden verliep elke tocht doorheen het zonnestelsel om energie te besparen via een traject dat van een normale baan om de zon vertrok. Elke lancering gebeurt immers vanaf de Aarde die eerst al rond de zon draait en dan ook nog rond haar as, dus die gecombineerde snelheid, plus de ontsnappingssnelheid, is wat elk gelanceerd tuig sowiezo al bezit. Er moest dan enkel energie worden bijgegeven om rustig de zon rondend naar bijvoorbeeld de verder gelegen Marsbaan af te zakken. Omdat dit de eerste bemande interplantaire vlucht was, werd voor de eerste keer van dat traject afgestapt. We offerden het grootste deel van die snelheid op om de af te leggen weg, en de daaraan gepaarde reistijd drastisch in te korten.
We konden vertrekken vanaf onze baan rond de Aarde en kregen dan nog een zet mee van de ruimtelift door ons op het juiste moment los te laten, zoals het projectiel van een hamerslingeraar. Dat alles kon daardoor met volle brandstoftanks. Die dienden dan om onze zonnerotatie tegen te sturen, waardoor we dan simpelweg de rechtlijnige kortste afstand tussen de twee planetenbanen konden overbruggen, terwijl we de zon pal achter ons hielden.
Energetisch is dat ver van de goedkoopste oplossing, zonder ruimtelift zelfs gewoon geen oplossing, maar het pitste maanden van de duur van de vlucht af. Dat kocht ons evenveel tijd op het Marsoppervlak erbij, voordat we het normale traject terug gingen moeten aanvatten. Tijd die, een schatting van de totaalprijs van de expeditie in het achterhoofd, fortuinen aan fortuinen waard was.
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Een beetje taai maar dat kan ook aan mij liggen,
groetjes Hettie
Wardibald: Nee hoor, dit is inderdaad een lastig stukje.
|
