|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 B
Vijf dagen van computerproblemen later: het vervolg van mijn blijkbaar nog niet zo erg gemiste verhaal :p
--
Daar stond ik dan als een klein mannetje op een grote raket. Het kostte mij geen moeite om te blijven staan, ook al poeierden we naar schatting een dikke acht kilometer per seconde. De minieme versnelling voelden we niet binnen, en dus ook niet buiten uiteraard. Ze deed wel zwevende objecten aan boord langzaam afdrijven naar de grond, wat handig was om bijvoorbeeld het snoeisel op het biolab te kunnen verzamelen.
Het zicht was om perplex van te blijven staan, ondanks het priemende licht van de drie persoonlijke sectoren aan mijn kant van ons schip, en dat van de dok waar ik was uitgestapt. Overal stonden sterren en nevels en lichten en kleuren. Het leek wel of we helemaal niet bewogen. De witte sliert van ons Melkwegstelsel stond er pinhelder bij. Zoals op Aarde, maar dan minstens honderdmaal duidelijker dan bij de helderste nacht: echt een weg, een soort blanke waas die het geheel van de ontelbare heldere en minder heldere sterren verbond. Tussen de overwegende witte, blonken ook rode en blauwe exemplaren. Nevels hingen bijna overal, ze sloten aaneen of gingen in elkaar over. Ze schakeerden soms groenig, ergens anders bruinig of blauw tot paars. Geen twee plaatsen zagen er hetzelfde uit. Ik wist niet waar eerst te kijken.
Toch viel plots tussen alle andere een beeld op dat de rest naar de achtergrond verdrong. Ik was afgestaard naar voren, waar mijn ondergrond vloekend plots uit het sectorlicht in de duisternis verdween. Daar zag ik ons doel donkerrood prijken. Mars. Ze bevond zich nog een flink stuk rechts in plaats van voor ons. Dat kwam natuurlijk omdat we naar de positie vlogen waar de planeet een achtentwintig dagen later pas zou staan. Ze liet zich gemakkelijk van de rest van het gesternte onderscheiden. Diepdonkerrood maar helder en hoewel ze nog geen speldenkop groot leek, was te zien dat ze vanuit mijn standpunt niet volledig door de zon werd beschenen. Het tafereel deed mijn innerlijk geluk smaken naar meer. Nog nooit was er een mens geweest die dat had mogen aanschouwen. Ondanks de voorbije dagen besefte ik dat ik keek door de ogen van mijn jeugddroom.
Mijn oor ving een kort schurend geluid op van de intercom die werd aangezet. Het was Ben die mij contacteerde.
"C-com hier. Alles naar wens?"
Ik had er even niet bij stilgestaan dat ze op de controlemodule geen benul hadden van mijn vorderingen. Mijn vitale gegevens werden doorgestuurd maar dat was het. Normaal gezien hoorde een camera bovenop mijn helm aan te staan bij dit soort buitenoperaties, en was verbale communicatie alleen nodig om instructies te krijgen. Zo en niet anders, hadden we dat tientallen keren geoefend. De camera stond af om met zo weinig mogelijk bewijs van de operatie te blijven zitten, de beelden werden immers opgeslagen. We konden die verwijderen, maar vooral John was een expert gebleken in alles wat ook maar even naast digitale informatie had gelegen, we konden er bijna op vertrouwen dat hij de beelden nog wel zou kunnen opvissen.
"Sorry. Ik sta nog altijd op een paar meter van de dok. Het zicht hield mij teveel bezig."
"Wil je een toeristenvisum misschien, Wozek? Maak even voort wil je?"
Via mijn armcomputer zette ik de ingebouwde lamp van mijn helm aan, en ik keek naar de grote prop folie in mijn hand. Hoe onbeschrijfelijk ook het zicht, ik moest maken dat ik bij de plaats kwam om het blokje te gaan vangen. Na onze standaardtijd op mijn vizier te hebben geprojecteerd, bleek ik nog net meer dan drie minuten te hebben daarvoor.
De achterkant van het schip strekte zich zo'n twaalf meter voor me uit, waarna het sterk stijgend stuk blinde module nog volgde. Mijn helm wierp er de enige verlichting op, buiten de dunne witgloeiende cirkelrand van de blinde module. Mijn zonbeschenen bestemming. Voorzichtig begon ik mijn eigen licht achterna te gaan.
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Een leerzaam deel Wardibald, knap !
groetjes Hettie
Wardibald: Dank je! - jan
ik ben toch benieuwd wat u daar gaat tegenkomen in de ruimte...
grtzz
Wardibald: Dank voor je aandacht.
|
