|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 C
Plots schoot het licht aan in de sector rechts naast me. Dat was die van Rick. Meteen kon ik aan die kant weer de cilindrische vorm van ons schip herkennen, wat een veel beter aanknopingspunt was dan het gelokaliseerde en beweeglijke licht van mijn koplamp. Op dat moment dacht ik er niet beter op dan in één sprong de rechtsbeschenen helling van de blinde module te bereiken. Ik zette me af naar voren en zette de koplamp af, die mij anders zou kunnen verraden. Al snel zat ik boven de oplichtende buitencirkel en kreeg ik de zon in mijn ogen. Ze zag er nauwelijks kleiner uit dan op Aarde, maar helwit in plaats van geel. Ze bescheen mij een fractie later helemaal, als een snijdende zandwind. En ik besefte dat ik over het schip heen ging suizen, mijn panieksprong had geen rekening gehouden met de extra kracht die mijn pak me gaf. Meer dan ooit zag ik de volle drie dimensies, waar boven en onder enkel afspraken waren.
Wild en herhaaldelijk drukte ik de op die ene knop van mijn computer, die de magnetische kracht van mijn pak moest versterken. Die luisterde gelukkig direct en ik voelde mij terug getrokken worden. Ik daalde daarmee al snel onder de zee van zonnestraling, maar een nazon bleef branden op mijn netvlies. De schuinsoplopende blinde module kwam zelfs veel te snel dichterbij. Ik zette mijn handen en voeten klaar voor de schok en telde met mijn ogen af.
De klap deed boven en onder onduidelijk worden. Ik voelde een pijnscheut door mijn handen, terwijl ik probeerde zo snel mogelijk mijn situatie te vatten. Maar even later kwakte mijn rug tegen de vaste stof en schoof ik nog een paar meter verder.
"C-com hier. Wat vang je daar aan man?"
Ik lag blijkbaar ongeveer halverwege de blinde module. Zelf in het totale donker, net buiten het licht van Rick zijn sector dat een kwart van de blinde zichtbaar hield. Ik nam enkele seconden om een schijnbaar kalm antwoord te kunnen geven.
"Geen problemen. Enkel Rick die zijn licht had aangestoken op een ongelukkig moment. Ik nader mijn doel."
"Je hartslag vloog praktisch van de kaart af. Wat moeten wij hier denken?"
"Gewoon een beetje aan het voortmaken. Kwestie van niet gezien te worden."
Het was nog niet eens gelogen, ik was bijna waar ik moest zijn. Bijna instinctmatig wist ik dat een halve waarheid op zijn plaats zou zijn. Wie maar creatief genoeg was, kon daarmee veel meer verbergen dan met een leugen. In dit geval leek het mij niet aangewezen om de nochtans zeer functionele kernwoorden zwevend, bots of stommiteit te vermelden.
Blijkbaar viel de schade mee. Mijn vingers waren te ver naar achteren geplooid en deden pijn als door de duivel gebeten, maar ik kon ze nog bewegen. Ik had zelfs nog de folieprop kunnen vasthouden, wat ik niet onaardig vond van mezelf. Nadat ik de magnetische kracht van mijn pak normaliseerde, begaf ik mij rustig op weg naar de rand. Daarbij lette ik erop dat ik net in het onbeschenen deel bleef.
Mijn hersenen waren blijkbaar erg gewend geraakt aan de vrijheid van drie dimensies. Eerder leek de blinde module naar omhoog te lopen, maar met dat ik erop stond, leek dat juist voor de rest van het schip het geval. Begane grond is waar je staat, fluisterde mijn brein me in.
Aangekomen bij de rand was het tijd om mijn positie kenbaar te maken. Het zonlicht dat weer op mij viel, voelde dit keer veel aangenamer aan. Maar ik zat er dan ook niet rechtstreeks in te kijken. Haar zachte warmte over mijn gezicht voelde als een winterzon achter glas.
"Wozek hier. Ik ben er. Er is hier genoeg zonlicht om een strand aan te leggen."
De stem van Zarah verraste me wat.
"Zie je de Aarde van daar, Wozek?"
Zolang ik in de zon keek, viel er niks anders te zien, buiten dat ik nog bijna twee minuten tijd had. Ik wist snel een filter voor hevig licht in te schakelen en de zon dimde tot een gloeiende mooi omlijnde vuurbol.
"Ja. Verdomme, ja. Een schijfje half zo groot als Mars er van hier uitziet. Ik zie zelfs de maan denk ik."
Blijkbaar had Ben het pookje van de intercom heroverd.
"Neem maar een foto, Wozek. Ik zal later wel zeggen dat ik die eens in het geheim ben gaan nemen."
"Genomen. Maar ben jij dat echt, Ben?"
"Eh.. Waarom?"
"Omdat ik eigenlijk een preek over ernst in delicate operaties had verwacht."
Hij bleek even te moeten lachen voor hij antwoordde, en op de achtergrond met hem de andere twee aanwezigen.
"Heb je dat niet dan? De foto is binnen, trouwens. Hij is tijdloos gewoon. Uniek. Dit is waarom ik in de ruimtevaart ben gestapt. Gevechtspiloot zijn is geweldig, geloof mij, maar dit.."
Alweer op de achtergrond hoorde ik Milo en Zarah hem overschot van gelijk geven. Maar als verwacht, keerde hij wel snel terug ter zake.
"Maar goed. Het gat zit aan de noordkant, op veertig centimeter van de rand. Je hebt nog zeventig seconden."
--------------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Een mooi stuk is dit,fijn om te lezen,
groetjes Hettie
Wardibald: Okee, want dit was een moeilijk stuk om te schrijven.
|
