|
< terug
Spider .4
De volgende dag werd ik pas tegen het middaguur wakker. Spider was al op. Ik hoorde hem in de woonkamer gebruik maken van mijn telefoon. 'Je vind het niet erg, hoop ik. Ik moest Doug Newman even spreken.'
'Ik zal je terugbrengen bij je auto,' zei ik. 'Maar kan ik niet een dagje met je mee lopen? Het is schoolvakantie en ik heb toch niets beters te doen.'
Spider vond het best. 'Dan gaan we nu direct op pad. Eerst naar 6 Derwent Crescent.'
'Terug naar de big-shot zakenman?'
'Die is nu al lang op zijn kantoor. Doug heeft op de parkeerplaats voor het gebouw op hem gewacht. Nee, we gaan zijn maîtresse, de echtgenote van de belastinginspecteur, met een bezoekje vereren.'
Drie kwartier later belden we aan bij Mrs. Edgerton. In de deuropening verscheen een vrouw van boven de dertig met een opvallend prerafaëliet-achtig uiterlijk. Althans, haar gelaat deed me denken aan die uiterst verfijnde, smachtende, eenigszins treurig-kijkende vrouwen van Rossetti.
'Goedenmiddag Mevrouw Edgerton. Neemt u het ons alstublieft niet kwalijk dat we zomaar bij u aanbellen.' Spider hield zijn perskaart in de palm van zijn hand zodat ze zijn foto en naam zou zien.
'Police..' prevelde ze verschrikt. 'Don't tell me something happened ...'
'No, no, no,' Spider haastte zich om de vrouw gerust te stellen. 'We komen hier niet met een onheilstijding. Nothing serious. Iets triviaals, eerder. We zijn van de krant waar u al meer dan zeven jaar op geabonneerd bent.'
Spider stelde mij aan de vrouw voor als een collega.
'Iemand van de roddelpers heeft me getipt dat uw man een drank probleem zou hebben en nu enige tijd is opgenomen in een kliniek. Maar ik vertrouw dat bericht niet, die tipgever is ook niet te vertrouwen. Ik ben eigenlijk bang dat het zijn bedoeling is dat we ergens instinken. Vandaar dat ik het graag even persoonlijk met u kom checken. Ik hoop dat ik u niet ontrief. Als ik uw man even mag spreken... Hij was vanmorgen namelijk niet op zijn werk en ik vroeg me af of hij misschien thuis is.'
Spider was een en al vriendelijkheid en voorkomendheid. Het bedrukte gezicht van de vrouw, het was echt of het huilen haar nader stond dan het lachen, klaarde enigszins op. Met een lachje dat er nog maar net af kon zei ze: 'Oh, daar kan ik u wel duidelijkheid over geven. Hij is voor een tweedaagse conferentie in de hoofdstad. Gisteren per vliegtuig vertrokken, half elf 's morgens om precies te zijn, en morgen komt hij ook weer omstreeks die tijd terug. U zou het bij de luchthaven kunnen controleren. En dat verhaal van die drank, daar klopt echt helemaal niets van; mijn man is principieel geheelonthouder, het is gewoon belachelijk...'
'Dacht ik het niet,' riep Spider. 'Het was een valstrik. Het was de bedoeling dat ik dat onzinnig bericht zomaar in m'n kolommen zou opnemen en dat u of uw man me een proces wegens smaad zou aanspannen. Mijn carrière zou een geweldige deuk hebben oplopen, het zou misschien het eind van m'n loopbaan zijn geweest.' Hij greep haar hand met bijde handen en bleef die vasthouden en kneden. 'Ik ben u werkelijk erkentelijk. Ik had zo makkelijk in de valkuil kunnen lopen die de verachtelijke figuur van de sensatiepers meende voor me te moeten graven. Allemaal kinnesinne natuurlijk, die man is eens afgewezen voor de baan die ik nu heb.'
Hoorde ik een snik in zijn stem? Ik keek hem van opzij aan en zag een schittering van tranen in zijn ogen.
'Echt, ik ben u eeuwig dankbaar.'
Ik dacht ineens aan dat magere, slungelachtige jochie van twaalf op school dat als hij zich ertoe zette in tranen kon uitbarsten--Spider! Het was een kunstje dat hij zo kon tonen als hij erom werd gevraagd. Een andere jongen kon zijn duim helemaal terugbuigen tot die zijn pols raakte; een jongen kon prachtig scheel kijken. Spider kon op verzoek z'n tranen laten lopen. Hij weigerde altijd om uit te leggen hoe hij dat deed.
'Als u ooit problemen mocht krijgen met lieden van de rioolpers...' Spider bleef haar aankijken. De vrouw leek gevangen in zijn blik. Spiders betraande ogen bleken aanstekelijk te werken. Ze begon zachtjes te huilen, haar schouders schokten. Spider legde zijn arm vaderlijk om haar middel en hield haar lichtjes tegen zich aan. Ondertussen diepte hij met z'n andere hand een pakje Kleenex uit zijn jaszak.
'Neem me niet kwalijk, ik ben vandaag mezelf niet--ik weet niet hoe het komt,' snikte de vrouw.
Ik kreeg zelf ook een brok in de keel.
'Of wat voor problemen dan ook...' Spider gaf haar zijn visitekaartje. 'Mijn naam, adres en telefoonnummer. Achterop heb ik de naam en het nummer van een collega, Doug Newman, geschreven. Hij weet altijd waar ik zit als ik niet thuis of op de krant te vinden ben.'
'Oh, thank you,' zei de vrouw 'Thank you very much.' Alsof ze net te horen had gekregen dat men had besloten haar leven te sparen.
'Ik weet dat uw man de laatste tijd wordt belaagd door mensen van de krant die alles willen weten over de financiele perikelen van deze en gene, maar daar gaat het mij helemaal niet om. Dat zijn zaken waar ik niks mee te maken heb. Dat gaat trouwens allemaal boven mijn pet. Ik doe slechts een paar sportkolommen en de roddelrubriek.'
Mevrouw Edgerton maakte zich los uit Spiders halve omhelzing en bedankte ons nogmaals. Bedankte waarvoor? Wij dankten ook haar. Het was een en al dankbaarheid en empathie over en weer. Na noch eens 'thank you very much' gezegd te hebben draaide ze zich om en haastte ze zich naar binnen.
In stilte liepen we terug naar de auto. 'Wist je dat haar man geheelonthouder was?' vroeg ik, meer om iets te zeggen.
'Ja, natuurlijk.'
'Dus dat was allemaal een act wat je daar opvoerde?'
Spider grijnsde me toe.
'Je had acteur moeten worden,' zei ik.
In de auto vroeg ik hem naar die verfoeilijke tipgever.
'Die bestaat niet,' zei Spider. En na enig nadenken: 'Zulke lieden zullen wel bestaan, maar ik ken ze in ieder geval niet.'
'En wat nu?' vroeg ik.
'Niets. Gewoon geduldig afwachten tot ze opbelt en haar hart bij me uitstort.'
|
