|
< terug
Spider .7 (einde voorlopig)
Canberra
Jennifer stond in het open keukengedeelte het ontbijt klaar te maken. Ze kon me in mijn ondergoed op de bank zien zitten, waar ik wat onwennig om me heen zat te kijken.
'Goede morgen, heb je goed geslapen?' riep ze.
'Als een boomstam. Waar is de badkamer ook al weer?'
Ze wees met haar vinger naar de gang. 'Tweede deur. Naast mijn slaapkamer.'
Ze maakte extra sandwiches voor onderweg en een thermoskan koffie.
Even later zaten we tegenover elkaar aan het keukentafeltje. Ik had de nieuwe shorts aangetrokken en het grappige t-shirt met de kangoeroe en de koala, de vermommingskledij waar ik haar de vorige avond zo hilarisch over verteld had.
Het was acht uur toen we vertrokken; we zouden laat in de middag in Canberra aankomen.
Ze nam de Hume Highway naar het zuiden, het duurde lang voor we de eindeloze voorsteden van Sydney achter ons lieten en we ons in het typische Australische landschap bevonden van heuvels, rotspartijen, grasvlakten met kudden schapen, eucalyptusbomen, alles onder een wolkenloze blauwe hemel.
We waren een beetje uitgepraat over Spider en Mayes en haar biologische moeder Edwina Edgerton. Nu maar even niet, vond ze. Als we bij Spider in Canberra waren zou alles weer opnieuw beginnen. Ze zat ontspannen achter het stuur, ongehaast. Andere weggebruikers haalden ons in. Met mij naast haar scheen ze zich volkomen op haar gemak tevoelen, het was alsof ze naast haar broer zat, de vijf jaar oudere broer die ze jammer genoeg nooit gehad had. Ze vertelde over haar studie en vroeg hoe het was om als beginnend leraar voor de klas te staan. Al pratende reden we urenlang over de eindeloze snelweg.
Langs de kant stond om de zoveel kilometer een bord met opschriften als:
Accidents can happen to you.
Speed, alcohol and fatigue are killers.
Trouble concentrating? Powernap now.
Fatigue can be fatal.
Sore eyes? Powernap now.
Ik las de waarschuwingen en vermaningen hardop. Ik kreeg er schik in.
'Hou daar mee op,' gebood ze. 'Om nerveus van te worden. Als je je in het geheel niet slaperig voelt, dan word je het wel van het lezen van die teksten. Het werkt hypnotiserend.'
Na bijna vier uur rijden kwam een bord op ons af met daarop een pijl naar links en de woorden Rest area. Stop. Revive. Survive. Ze verliet de high way en reed via een harde zandweg naar een verlaten parkeerplaats. Er stond een laag gebouw, opgetrokken uit stammen en brede ruwhouten planken. Binnen waren wc's en wasruimtes. Op een grasveld dat begrensd werd door een lage prikkeldraadafscheiding stond een picknicktafel met twee banken onder een enorme boom. Achter het prikkeldraad, op grasland dat schuin omhoog liep naar een huizenhoge rotspartij, graasden een aantal kangoeroes. Twaalf telde ik er. Een paar dieren dichtbij het draad zaten roerloos met hun koppen omhoog, ze bleven waakzaam naar ons staren. Verderop bleven anderen vredig en onbekommerd van het gras vreten.
'Jammer dat ik m'n camera niet bij me heb,' zei ik. 'Laten we er naar toe lopen, zien hoe dicht we bij hen kunnen komen.'
'Ik kijk wel uit,' zei ze. 'Ik ben bang voor die beesten. Toen ik een klein meisje was kampeerden m'n ouders en ik ergens langs de kust. 's Morgens vroeg, het begon net licht te worden, werd ik wakker doordat de rits van onze tent werd opengereten door een grote kangoeroe die z'n kop door de opening stak. Mijn ouders werden door mijn gegil wakker, begonnen ook te schreeuwen en met handdoeken naar die kop te slaan. Hij bleef maar staan, hij liet zich niet verjagen. Mijn vader heeft toen mijn speelgoedschepje gepakt en hem een mep op z'n snoet gegeven. Toen pas ging hij weg. Waarschijnlijk heeft hij ons brood geroken en was hij daar op af gekomen. Het was een kanjer van een mannetjesdier, die kunnen best gevaarlijk zijn.'
'Hmm. Begrijpelijk dat je daar een kangoeroefobie aan over hebt gehouden. Maar deze dieren zien er lief en onschuldig uit.'
'Ze houden ons behoorlijk in de gaten, zie je dat?'
'Ze zullen wel die kangoeroe op m'n t-shirt zien. Ze kijken er vol bewondering naar.' Ik trok mijn t-shirt recht en keek op mijn borst. 'Shit, ik heb vanmorgen mijn shirt achterstevoren aan gedaan. Ik dacht al, wat zit dat raar bij m'n hals.' Ik trok mijn t-shirt omhoog en over mijn hoofd.
De dieren aan de andere kant van het prikkeldraad stoven uiteen. Met grote sprongen vlogen ze eerst alle kanten op en toen vluchtte de hele groep naar de rotsen.
Jennifer kreeg de slappe lach. Ze keek onder mijn armen, kaal en glad, geen okselhaar. 'Met je gladde oksels heb je die arme beesten de stuipen op het lijf gejaagd,' plaagde ze. 'Zoiets raars hebben ze bij een man nog nooit gezien. Ik ook niet.'
Ik grijnsde haar schaapachtig aan en ging tegenover haar aan tafel zitten. Ze legde sandwiches op papieren bordjes en schonk bekertjes koffie uit de thermoskan.
feedback van andere lezers- GoNo2
Slappe lach?
RudolfPaul: Dank je, GoNo2, ik heb het verbeterd, dom foutje van me - had het over het hoofd gezien. slappe lag = slappe lach.
|
