|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 E
Daarop trok ik het enorme pak van Rick uit zijn nis en liet het door de vloer aangetrokken worden. Per afspraak legde ik de stralingsbron erachter. Het leek me eens een goed idee om wat heette de LT-functie in te schakelen, wat vooral diende om in noodgevallen te kunnen spreken met iemand die er zonder pak bijstond. Listen and talk was meestal overbodig, gezien communicatie met andere ingepakte expeditieleden en met de controlemodule altijd kon. De ingepakte operaties waar we op getraind waren, moesten in de dingen gebeuren voor iedere deelnemer die niet aan de controlecommunicatie zat.
Het enige wat de functie deed was de gebruiker toestaan geluiden van buitenaf te horen, een systeem dat ook bleef werken als het pak zonder stroom zou vallen. Het talk-gedeelte van de functie sloeg op kunnen verder gaan op feiten die we ermee konden horen. Gehoord worden ging al met een ander systeem dat wel energie nodig had.
Ik kende LT als een bredere term ook van mijn werk voor de Unie. Bij vergaren van gevoelige informatie stond nog meer dan in deze situatie de L niet toevallig eerst. Zulk een opdracht omvatte gewoonlijk net iets meer L dan T.
De LT-functie van het pak kon wel gevaarlijk zijn. Bescherming tegen een schok op het hoofd viel ermee immers grotendeels weg. Ze werd daarom als bijkomstig beschouwd, we mochten ze eigenlijk alleen in nood gebruiken. Het pak had uiteindelijk een militaire oorsprong en risico's op een hoofdtrauma deden zich al eens voor tijdens oorlogsoperaties. Milo vertelde me ooit dat de functie origineel enkel bedoeld was om iemand in een beschadigd pak nog instructies op het veld te kunnen geven.
Enkele minuten bleef mijn afzondering duren, niemand stond nog aan een venster en de intercom bleef stil. Dus bleef ik daar naar mijn ingehelmde adem luisteren. Totdat deel twee kon beginnen na aankondiging van Ben.
"Ze staat voor de poort, Wozek. Ben je klaar?"
"Alles ligt erbij zoals afgesproken."
Daarop schoof de binnendeur omhoog, om een beetje als een wat stijf rolluik in het plafond te worden getrokken. Zarah en ik groetten elkaar met onze ogen.
In haar aansluitend pak zag ze er nog altijd tenger en vrouwelijk uit, maar tegelijk ook erg vitaal met een soort kunstmatig charisma. De gelhoudende hulpspieren lagen immers op dezelfde plaatsen als onze eigen exemplaren, en dat was niet meer dan logisch. De pakken sloten aan op onze huid, dus als we onze spieren wilden gebruiken moest er wel ruimte voor beweging worden voorzien. En als we in de loop van de expeditie spiermassa zouden winnen of verliezen was het ook best handig dat de dingen erop konden inspelen. Onze natuurlijke en kunstmatige spieren werkten als een samenwerkend geheel, dat in onze helm perfect werd aangestuurd. Onze hersengolven werden als het ware gelezen. De pakken gaven op het eerste zicht direct de juiste indruk: die van een hoogtechnologisch spierversterkend exoskelet.
Zonder iets te zeggen begonnen we de test voor te bereiden. We werkten bijna altijd zo als we de kans hadden om alles te plannen alvorens we begonnen. De extra folie die Zarah had meegebracht, verdeelden we in vier even dikke stapeltjes van vellen. Ondertussen viel de deur terug toe.
Ik begon met de prop open te plooien, waarbij Zarah en ik even een bange blik wisselden. Het blokje dat verscheen moest zowat twintig gram gewogen hebben en bleek niet groter te zijn dan een uit de kluiten gewassen dikke teen. Een fijn verdeeld amalgaam aan kleuren lag verspreid in een grijsachtige maar zilverig glimmende poreuze koek. Het bestond dan ook uit een brede waaier aan bijna uitsluitend radioactieve stoffen. De samenstelling was bekend en voor elk blokje dezelfde.
--
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Je steeds weer nieuwe elementen maken dat ik het nog steeds graag volg.
Groetjes Hettie
Wardibald: Dank je. Er komen er zo nog.
|
