|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 H
Alweer glimlachte ze even, maar een besef van verantwoordelijkheid leek die snel te doven. Ze nam het initiatief voor haar idee.
"Het is tijd. Zullen we?"
Ze stond al recht met het zwaarst geladen bolletje helemaal in haar gepakte handen gewikkeld. Persoonlijk had ik het niet opgeraapt voordat de deur open stond, met dat onze handen niet onze meest beschermde plaatsen waren. Ze leek daarmee zeker van haar stuk, maar ik stoof toch snel af op de knop voor de binnenste dokdeur, in de twee voorste afgeronde hoeken van de dok hing er zo eentje, waar die over gingen in de bollende zijramen. De brede dokdeur schoof open en Zarah keek naar me. Ze leek er gerust op.
"Ik zal de bron maar op de grond neerleggen zeker? Alleen zo wordt ze door niets anders afgeschermd."
Ik knikte maar droogjes. Het was tenslotte haar experiment. Het leek mij vreemd dat ze mijn bevestiging zocht, maar daar liet ik niks van merken. Onze toeschouwers zaten er blijkbaar al als analysatoren bij. Elk in hun halve pijp, maar met hun ruggen vlak naast elkaar waren Milo en Ben duidelijk door de centrale wand vooral tegen elkaar bezig.
Zarah stapte beslist buiten, niet gehaast en niet te traag. Dat bleek ineens toch belangrijk genoeg om het lodderig oog van de heren te verdienen. Ik was zelf betrekkelijk druk bezig met door haar ingepakte taille en billen gelokt te worden. Haar bilspleet zat verborgen, zoals bij iedereen. De onderrug en verder was naar het schijnt een dankbaar stukje plaats geweest voor de ontwerpers van de pakken om nog enkele kleine onderdelen van de batterij kwijt te geraken. De ervaring dat er iets tussen mijn billen stak, was misschien de minst aangename van allemaal in het pak, maar dat bleef gelukkig echt wel beperkt en beweeglijk ingebed in de membranen voor onze bilspieren. Het was niet iets waar je gemiddelde ruimtereiziger zich niet kon overzetten.
[I]
Van alle vrouwen aan boord heeft zij de rondste.
En juist breed genoeg. Ze had een atlete kunnen geworden zijn.
Maar in Arabië wordt ze nu meer gerespecteerd dan de meest gevierde winnares van de Tour de France.
Ze heeft veel weg van Jacqueline Duvalle.
Compleet met die kleine maar stevige sportieve borstjes van haar.
Ze jaagt mijn bloed op. Maar dat is al lang zo. Gebeurt wel meer.
Maar ik kan niet goed van haar wegdenken, zelfs als ze niet in de buurt is.
En dat is wel nieuw.
[/I]
Op een metertje van de dokdeur stopte ze en strekte haar armen uit. Ze deed haar handen open als een schaal. Onmiddellijk ging het alarm af.
Daarmee was meteen de ganse geheimdoenerij vakkundig ingezeept. Ik zag haar achterkant opschrikken, wat hetzelfde voor mij deed. Maar ik kreeg mijn kluts snel opgeraapt.
"Gooi dat ding maar naar hier. Dan kan je snel dat lawaai afzetten."
Ze gaf geen reactie. Met haar rug naar mij gaf ze zelfs geen reden om te denken dat ze mij wel gehoord had.
"Zarah?"
Ze draaide zich. Haar grote ogen helemaal open. Ze glimlachte even killetjes met een korte oeps-mimiek. Ik zag direct dat ze zich verborg, ze zag er flink geschrokken en erg onzeker uit.
Ik gaf gewoon kort met mijn hoofd teken om voort te maken. En Zarah wierp het balletje naar mij, terwijl haar lachje wat verlegen werd. Ze deed dat dan ook karakteristiek slecht voor een vrouw die zoiets anders nooit doet. Ik moest wat naar rechts reiken om het op te vangen, maar snapte het uit zijn baan met een arm als de tong van een kameleon. Als geoefend keeper van de voetbalploeg van onze lokale intelcel, kon ik echt wel op mijn refexen rekenen.
Ik dropte het balletje terug achter het pak van Rick, en bijna tegelijk had Zarah de pinkende rode knop aan de controlezetel met een druk gekalmeerd. Ze sloeg er beheerst met de vlakke hand op, toch ook niet zonder teleurstelling of lichte frustratie erin. Het alarm stopte abrupt.
Gelukkig gold de automatische quarantaine niet voor de controlemodule, om de eenvoudige reden dat moest er zich daarin een ernstig probleem hebben voorgedaan, we tenminste nog de kans zouden gekregen hebben om aan onze vitaalpakken te kunnen. Verreweg de meeste denkbare en dan ook uitgedachte scenario's, gingen weliswaar uit van een faliekante afloop. Maar toch, ik vond het wel goed zo.
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Het pakt steeds meer,
groetjes Hettie
Wardibald: Genoteerd :)
|
