|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 I
Milo en Ben zaten in hun respectievelijke halfkoker er best droogjes bij te kijken. Ben leek snel te hebben begrepen dat Zarah bij mij vrij spel had gekregen. Hij keek mij dan ook op die manier aan. Kwaad leek hij nochtans niet, maar dat was geen verrassing.
Zarah wierp nog snel een blik op enkele monitoren voordat ze terug kwam. Ze vertelde wat ze zag.
"Rick staat te ijsberen aan de liftkoker van de onderste leefmodule. Daar komen vodden van. En Mira komt daar nu ook buiten. John staat in de gang boven te wachten. Ziet er vooral erg slaperig uit."
"Rick is voor straks, stoor je daar nu nog niet teveel aan. We kunnen best uitleggen wat we hebben proberen doen, toch?"
Ze kwam naar mij toe, deze keer wel een beetje gehaast.
"Aan mij moet je dat niet zeggen straks."
Met gefronsde wenkbrauwen voegde ze daar wat frustratie aan toe.
"Stom dat het zo moet uitdraaien. Mijn schuld, Wozek."
"Ja, kijk. Daarvoor was het een experiment."
Ze klaarde er verrassend van op dat ik er niet zwaar aan tilde. Terwijl ze mij erg hartelijk aankeek, benend over Rick zijn pak, kwam een enorm inzicht binnenvallen. De angst om stommiteiten te doen in haar aanwezigheid, had blijkbaar in dezelfde beweging vice versa gewerkt. Ze moest mij blijkbaar meer respecteren dan ik had gedacht.
Daarmee liep ik een gloeiend opgetogen gevoel op. En niet alleen omdat ik ze op haar effen had kunnen stellen. Voor de tweede keer, zo snel gevolgd op die allereerste bij Caitlin, voelde ik een echte wederzijdse band met een vrouw in mijn directe sociaalstraal. En deze ervaring was nog veel meer een enigma, van Caitlin wist ik dat ze vooral Rick op een speciale plaats droeg. Zarah's hart was onbekend terrein, sowiezo al niet zonder doornen, en aan rozen durfde ik zo nog niet denken. Maar het bracht mij compleet van slag.
"We zullen nu maar de tweede zwaarste lading proberen zeker?"
Mijn bevestiging kwam er op automatische piloot. Zarah zag snel hoe laat het was.
"En blijf jij daar dan gewoon staan kijken?"
Haar lach bracht me terug en ik begreep wat ze bedoelde, terwijl ik wat verwarring van me afschudde.
"Ik zal dat staan staren aan de alarmknop gaan doen dan."
Zarah knikte glimlachend, het nieuwe bolletje al in haar handschoenen gewikkeld. In vol contrast met het begin van het experiment, leek ze helemaal ontspannen. De eerdere procedure herhaalde zich, eindigend met Zarah tussen de deur van de oostlift en de controlezetel, armen wat uitgestrekt, met een blinkend bolletje in de kom van haar samengevoegde handpalmen. Maar we hoorden niks dit keer. De alarmknop leek zich gedeisd te houden na die eerdere slag van Zarah.
Dat betekende dat het experiment iets had opgeleverd: het bleek praktisch mogelijk om ten minste een aanzienlijk deel van de stralingsbron aan boord te nemen zonder alarm. En wie dat wilde doen, had genoeg aan wat beschikbaar was in de controlemodule.
Zarah legde het bolletje neer en sprak mij aan.
"Leggen we er nu nog een lichte bij? Dan weten we hoeveel van de bron in één keer mogelijk kan binnengebracht worden."
"Moeten we dat weten?"
"Je hebt gelijk, eigenlijk weten we genoeg."
Ze was ondertussen rechtgestaan en enkele passen achteruit gegaan. Even keek ze mij kort aan en ze begaf zich terug naar de dok. Ik stapte behoedzaam achter haar rug naar het bolletje en knikkerde het met een beheerste trap achter haar aan. Het schoot haar voorbij, de dok in, en stuiterde omhoog tegen Rick zijn pak. Het leek even in de lucht te blijven hangen, en werd dan met stijgende snelheid terug naar de grond getrokken, waar het even natrillend voor het pak bleef liggen. Ik kon haar gesmoord lachje vertederend horen.
Ik herinnerde me ineens weer dat we twee toeschouwers hadden, en keek even links naast me. Ben stond schijnbaar achteloos droogweg te kijken, maar Milo zat in zijn kokerhelft volop zijn oudere gezichtsplooien op te grijnzen. De juiste knop deed de binnenste dokdeur dicht met Zarah er nog in. De decompressie begon en ik begaf me naar een zijraam. Ben en Milo kwamen uit hun halfkokers. Ze hadden hun gesprek blijkbaar meegenomen, maar buiten enkele relevante kernwoorden kon ik niet veel verstaan.
-----
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Weer met plezier gelezen Wardibald.
Groetjes Hettie
Wardibald: Dank je.
|
