Volg ons op facebook
|
< terug
Een circusvrouw beklimmen .2
`Laten we teruggaan,' zei de vrouw. Met grote slagen ging ze hun voor. Ze volgden haar, zoals jonge eendjes een moedereend. Toen ze met z'n allen weer de zanderige bodem bereikten, ging de vrouw staan. Hij en Louise moesten een eindje verder zwemmen, voordat ze ook vaste grond onder de voeten kregen.
`Hier kun je ook duiken,' zei de vrouw. Alleen haar bovenlijf kwam boven het water uit. `Probeer maar eens. Duik maar tussen m'n benen door.' Ze keek Louise bemoedigend aan.
Louise kwam eerst wat dichterbij, opende haar mond wijd alsof ze gaapte, om zoveel mogelijk lucht in haar longen te krijgen, kneep haar ogen stijf dicht, en verdween onder het oppervlak. Door de schittering op het water kon hij niet zien waar Louise was gebleven. De vrouw keek naar beneden en leidde het lichaam van het meisje tussen haar benen door. Achter haar brede rug verscheen Louise's hoofd boven water. De vrouw lachte.
`Ik heb jullie nog niet verteld hoe ik heet. Ik heet Annie. Jullie mogen me gewoon Annie noemen. Op school noemen jullie de onderwijzers toch ook bij de voornaam?'
`Nee,' zei hij verlegen. `Alleen die ene keer dat we een invaller hadden. Die zei dat we hem Jaap moesten noemen.'
`Nou, ik ben gewoon Annie, hoor. We zijn nu niet op school. Het is vakantie.' Ze bleef hem verwachtingsvol aankijken, en hij begreep dat het zijn beurt was om tussen haar benen door te zwemmmen. Een beetje kinderachtig spelletje, vond hij dit, maar vooruit! Toch maar goed dat ze alleen naar de leeftijd van Louise had gevraagd. Ze ging er vast van uit dat hij net zo'n ukkie was als Louise. Hij kon haar ook moeilijk vertellen dat hij alleen maar hier speelde omdat hij niet met de grotere jongens mee mocht doen. Hij keek in de richting van de boshut. Waar ze hem met z'n allen zo lelijk te pakken hadden genomen toen ze hem een tijdschrift met foto's van blote vrouwen in handen drukten om te kijken of hij er een stijve van kreeg. Ze hadden z'n broek naar beneden getrokken. `Wat een slappie, een piepklein lulletje van niks, een krieltje!' had een van de dorpsjongens, een van zijn eigen leeftijd maar wel een kop groter, uitgeroepen. `Wat een flutlulletje!' Ze moesten er allen hard om lachen. Ze lieten hem gaan, en hij maakte dat hij wegkwam.
`Toe maar,' zei Annie, die nog steeds op hem wachtte.
Hij dook en zwom met open ogen recht op z'n doel af. Haar stevige benen en brede onderlijf zag hij wazig voor zich, terwijl hij naar haar toe zwom. De felle kleuren die de dingen om hem heen hadden in het zonlicht waren nu ineens veranderd in fletse onderwaterkleuren. Alsof hij alles door dun plastic of transparant papier zag. Haar geelbruine badpak had nu bijna dezelfde vaalbleke kleur als die van haar benen. Alsof ze van onder helemaal bloot was. Even flitste het beeld van een van de foto's uit het tijdschrift van de jongens door hem heen. Maar veel waziger, onscherper. Meer als een tekening ─ de tekening van een vrouwenlijf in een van die maffe boeken die zijn moeder had achtergelaten, waarin van alles stond over energiebanen en zonnevlechten. Met behulp van overtrekpapier had hij voor het eerst een tekening van een vrouwenlichaam in zijn schetsboek gemaakt.
Plotseling voelde hij de handen van de vrouw eventjes z'n hoofd raken, terwijl hij tussen haar knieën door zwom.
`Goed zo,' riep Annie toen hij naar adem snakkend boven kwam. `Nu zal ik het eens bij jullie proberen. Ga maar achter elkaar staan, de benen flink ver uit elkaar.' Maar met haar brede schouders kon de vrouw onmogelijk tussen hun benen door. Ze werden omvergekegeld. Schaterend en spartelend kwamen ze alle drie overeind. Dit was wel een heel gek spelletje.
`Willen jullie nog een keer bij mij?'
Nu ging hij eerst. Hij dook niet zo diep als de eerste keer. Hij voelde de binnenkant van haar dijen tegen zijn schouders en armen, terwijl hij onder haar door gleed.
`Goed zo,' zei ze nogmaals en ze lachte hem vrolijk toe. `Nu jij weer, Louise.'
Na dit spelletje wist Annie nog iets leuks. `Klim maar op mijn schouders en ga rechtop staan. Probeer zo lang mogelijk je evenwicht te bewaren. Als je dan valt, maak je een zachte landing op het water.'
Hij kwam achter haar staan en zette wat onhandig een voet op haar brede heup, terwijl hij haar handen greep, die ze over haar schouders naar achteren hield. Toen hij op haar sterke schouders stond, richtte hij zich op. Ze had zijn handen losgelaten. Even stond hij te wiebelen voor hij met een luide juichkreet voorover in het water viel. Ze probeerden het nog een keer en nog een keer. Ook Louise deed een poging.
`Zo deden we dat toen ik vroeger bij het circus was,' zei Annie. `Ik was altijd de onderste, de basis van de menselijke piramide. Twee vrouwen had ik dan boven me. De bovenste een meisje dat nogal licht was, net als Louise. Ze was een jaar of vijftien, een beetje klein voor haar leeftijd. We oefenden ook eerst in het water.'
De ogen van Louise straalden. `Circus?' riep ze. `Erik en ik willen later ook bij het circus. Hij wil het liefst de paarden verzorgen en kunstjes leren en ikke...'
`Ja, dat lijkt jullie wel wat, zeker.'
Ze stapten met z'n drieën het water uit en liepen naar de plek waar Annie haar kleren had achtergelaten. `Het is niet alleen maar lol hoor, zo'n circus,' vervolgde Annie bedachtzaam, terwijl ze zich afdroogde. `Het is ook heel veel oefenen, steeds weer hetzelfde. Een hard leven, iets waar het publiek geen weet van heeft. Welnu, misschien zie ik jullie hier nog eens. Ik vond het heel fijn jullie ontmoet te hebben. Jullie zijn erg aardige kinderen. Zeg maar tegen jullie vader en moeder dat ik dat vind.'
`Erik heeft geen moeder,' zei Louise. `Ik wel. Ik heb een vader en een moeder. Erik alleen een vader.'
Annie keek hem aan. `Dat is jammer,' zei ze zacht. Ze bleef hem aanstaren met iets dromerigs in haar ogen. `Jammer dat ik niet zulke aardige kinderen heb.'
`Hoezo, zijn ze dan niet aardig?' vroeg Louise.
`Ik heb helemaal geen kinderen,' lachte Annie. `Nooit gehad. Nou, tot ziens, zullen we maar zeggen.'
Hij en Louise liepen terug naar hun kleren en droogden zich af. Hij bleef op de uitkijk staan zodat Louise zich tussen de bosjes kon verkleden. Als ze terugkwam ging hij. Zo deden ze dat altijd. Verderop zag hij hoe Annie haar wijde zomerjurk over haar badpak aantrok. Helder zonlicht scheen door de dunne stof en hij kon de vormen van haar stevige benen erdoorheen zien. Met langzame, sierlijke passen als van een paard liep ze naar de uitgang. Wat zou hij graag een tekening van haar willen maken. Hij wuifde naar haar en Annie stak groetend haar hand op. Ze ging terug naar de grotemensenwereld. Ze hadden met z'n drieën dolle pret gehad, maar dat was nu voorbij.
`Wat is ze groot hè,' zei Louise.
`En sterk,' zei hij vol bewondering. `Vooral haar handen. En haar schouders.' Hij besloot thuis de afbeelding van het vrouwenlichaam in het boek van zijn moeder over zonnevlechten en energiebanen na te tekenen en er dan het gezicht van Annie bij te tekenen.
Langzaam liepen ze over het zandpad naar de grote weg, beiden met een opgerolde handdoek in de nek waarin hun natte zwemkleding zat. Dat voelde lekker koel.
Op grote afstand bleven ze de circusvrouw volgen. Er was verder niemand in de lange dorpsstraat, het dorp leek uitgestorven. Ze liepen langs de slagerij, de bakker en de kapperszaak van zijn grootvader, helemaal tot het gebouw aan de andere kant van het dorp dat nu leeg stond, maar wat vroeger een meubelhal was geweest. Ze zagen dat Annie daar naar binnen ging. Op de bovenetage woonde sinds kort een kale man, die in het dorp opviel met zijn zilvergrijze Mercedes. Hij had de buurman tegen zijn vader horen zeggen dat de kale man eigenaar was van verschillende sekshuizen in de stad, en een beruchte huisjesmelker die studenten leegzoog. Dat de man een onderwereldfiguur was, die al eens een straf had uitgezeten - een gevaarlijke kerel, met wie je maar beter niets te maken kon hebben.
`Zou ze zijn bodyguard zijn, zo'n krachtpatser als Grace Jones in die James Bond-film?' vroeg hij zich hardop af.
`Maar dan nog groter en nog sterker,' riep Louise, terwijl ze een enthousiast sprongetje in de lucht maakte.
feedback van andere lezers- Dora
Oef, ja een goed beeld gegeven van zijn karakter, opgroeien onder jongens. Veel ingredienten om op door te beduren... - Hoeselaar
Die vergelijking met een paard vond ik best leuk en dan die beelden die kinderen hebben over de onderwereld en de boeven
beeldig
Willy
|
