Volg ons op facebook
|
< terug
Een circusvrouw beklimmen .3
Ze besloten langs het gebouw te lopen, langs de zijkant waar het grasveldje was. Misschien konden ze vandaaruit iets zien. Eerst bleven ze een beetje in de buurt rondlopen, maar algauw was de aardigheid eraf, er viel niets te beleven. Ze dwaalden af naar het speelplaatsje waar een schommel stond en een klimrek. Toen ze later weer in de buurt van de woning van de 'gangster' liepen, zagen ze de vrouw en de man bij de Mercedes staan. Ze was nu gekleed in een donkergroene jurk. Ze stak een heel stuk boven hem uit.
Louise en hij haastten zich naar de zijkant van het gebouw, waar ze niet gezien konden worden. Ze hoorden een autoportier dichtslaan en het knarsen van autobanden op het grind van de parkeerplaats.
Hij ging kopjeduikelen op het nabijgelegen grasveld; Louise deed hem na. Hij probeerde zo lang mogelijk op zijn handen te staan, daar had hij maanden op geoefend. Iedere keer als Louise met haar blote benen in de lucht een handstand maakte, viel haar rok over haar gezicht, en haar witte broekje, met een geel plekje dat glinsterde in het zonlicht, was dan even zichtbaar. Hij begon er steeds meer op te letten, het scheen haar niets te kunnen schelen.
Ze liepen terug naar het huis van Annie.
'Hé, kijk eens,' riep hij, 'ze hebben het zijraam open laten staan.' Het hoge raam boven de garage stond wagenwijd open, het viel hem nu pas op. 'Ga mee, dan gaan we er een kijkje nemen. Als jij op mijn schouders gaat staan, kun je misschien net naar binnen kijken en dan moet je mij vertellen wat je ziet!'
Louise durfde niet. 'En als ze nou plotseling terugkomen?' vroeg ze angstig.
'Dat horen we toch. We horen de autobanden wel op het grind.'
Hij ging ruggelings tegen de bakstenen muur van de garage staan. Met zijn vingers inelkaar gevlochten bood hij haar een voetsteuntje aan. Ze klauterde op zijn schouders, maar het lukte haar niet met haar hoofd boven het kozijn te komen. De rollen werden omgedraaid, maar ze kon zijn gewicht niet dragen, haar vingers weken uiteen, ze zakte giechelend op de grond.
'Je moest eigenlijk wat meer kracht in je handen en je vingers krijgen,' zei hij. En om te laten merken hoe krachtig zíjn vingers waren, gaf hij haar wat stevige kneepjes in haar hand. 'Als ik bij m'n opa logeer, oefen ik met zo'n knijpkat. Die heeft hij nog uit de oorlog.' Louise wist niet wat een knijpkat was, en hij legde het haar uit. 'Ik knijp er dan op tot ik er lamme vingers van krijg. Ik wil sterke handen hebben voor als ze me weer pesten op school. Dan hoef ik ze alleen maar even beet te pakken, bij de arm of in de nek. Krijgen ze blauwe plekken van.'
Tegen de muur geleund bleven ze naast elkaar zitten om zich verder te beraden.
'Er is een geel vlekje daar bij jou,' zei hij.
'Waar?'
'Daar.' Hij wees naar haar kruis.
Louise sloeg haar rok op om te kijken.
'Daar. Zie je wel?' Met zijn vinger raakte hij eventjes het plekje aan. Haar witte broekje was daar inderdaad een beetje geel. Alsof ze een paar druppels limonade gemorst had. 'Nou en... geeft toch niks,' zei Louise onverschillig. Even bleef haar hand rusten op de plaats tussen haar benen. 'Komen er bij jou al haartjes omheen?' vroeg ze toen. 'Bij mij nog niet.' Ze trok de stof van haar onderbroek een beetje opzij en ging wat meer onderuit zitten zodat hij het beter kon zien. Hij keek even naar de kleine vlezige inkeping in haar opbollende vetkussentje - zacht en mollig als de palm van een kleuterhandje.
'Nee, nog niets,' zag hij. 'Bij mij ook nog niet veel.'
Giebelend frunnikte ze nu bij hem het bovenste knoopje van z'n korte broek los en deed zijn rits naar beneden om bij hem te kijken. Hij probeerde haar vingers tegen te houden.
'Jij hebt bij mij ook gekeken,' protesteerde ze, 'nu mag ik dus ook bij jou. Niet bang zijn dat ik je even bij je pieletje pak.' Hij liet haar maar begaan.
Toen Louise genoeg gekeken had, deed hij zijn broek weer dicht.
'Pielemozes,' zei Louise met een van haar grappige stemmetjes. 'Zo noemde die jongen in dat vakantiepark vorig jaar zijn pielumpje. Die heeft me er toen alles over verteld. Over neuken. Je pielumpje moet je later rechtop in een vrouw steken. Eerst steek je hem bij die vrouw naar binnen en dan moet je op het zakje eronder knijpen tot alle zaadjes eruit komen. Pfft! Pfft! Pfft! Een paar zachte kneepjes, dan komen de zaadjes eruit stuiven - net zolang tot het genoeg is.'
Het deed hem denken aan zo'n ouderwets apparaatje in zijn grootvaders kapperszaak waarmee vroeger je haar werd natgespoten. Aan een dunne korte slang zat een rubberballetje waar de kapper even snel en behendig in kneep om je te besproeien: pfft, pfft, pfft. Een balsproeier heette zo'n ding, nu wist hij het weer.
'Bij heel jonge meisjes is dat erg gevaarlijk,' vervolgde Louise haar uitleg. 'Die moeten dat nooit doen - neuken. Die kunnen daar flauw van vallen en dan bewusteloos raken. En dan in een coma of zoiets en doodgaan. Die moeten dat pas doen als ze groot en sterk zijn.'
Ze had er niet veel van begrepen, vond hij. Maar hij had ook geen zin om haar te vertellen hoe het allemaal werkelijk zat. Het kon ook zijn dat ze maar wat grapjes zat te maken en dat ze het best wist.
'Hoe zou het er daaronder bij juf Schildkamp uitzien?' grinnikte Louise. 'Allemaal zwart haar zeker, net als onder de armen. Heb ik gezien toen ze laatst die wijde bloes met korte mouwen aanhad. Je kon zo bij haar naar binnen kijken.'
Hij moest ineens denken aan de circusvrouw. 'En bij Annie dan...,' zei hij gapend. De kwebbelstem van Louise maakte hem een beetje moe en dromerig.
'Ze had niks onder de armen, maar vast heel veel hier,' zei Louise. Ze wreef even tussen haar benen.
Met de schouders tegen elkaar, hun ruggen tegen de zonverwarmde muur, bleven ze een poosje zwijgend naast elkaar zitten.
Plotseling sprong Louise op. 'Ik moet nu naar huis. Anders krijg ik op m'n kop. Kom je?'
'Nog niet.' Hij bleef zitten en zwaaide met een traag gebaar. Ze wachtte niet langer en liep huppelend weg.
Hij had nog geen zin om naar huis te gaan. De warmte en de acrobatische toeren van daarnet hadden hem loom gemaakt. Hij wilde nog even zo blijven zitten, even... Hij zag hoe de lucht trilde boven de asfaltweg. De huizen en de afgelegen boerderijen waren wazig, alsof hij ze onder water zag.
'Pssst!' hoorde hij boven zich. En weer: 'Pssst!' Hij keerde zich om en zach schuin boven zich het stralende gezicht van Annie. Ze leunde uit het raam. Haar grote borsten puilden uit haar beha.
'Spring eens tegen de muur omhoog en probeer me dan bij m'n handen beet te pakken.' Ze boog diep voorover en strekte haar armen naar hem uit. Hij zag hoe de witte schouderbandjes van haar beha zich aftekenden tegen haar blote bruine schouders.
'Wat sta je daar te kijken. Kom maar. Ik vang je heus wel, wees maar niet bang.'
Hij nam een aanloopje en rende zo ver mogelijk tegen de muur omhoog. Op het laatste moment stak hij zijn armen naar haar uit. Haar handen grepen de zijne en met een verheugd gezicht hees ze hem op de vensterbank. Ze sloot hem in haar armen en hield hem stevig tegen zich aangedrukt terwijl ze hem lachend aankeek.
'Ik had jullie al een tijdje in de gaten, maar ik liet niks merken. Gemeen van me, hè? Ik was me net aan het verkleden toen ik jullie daar bezig zag.'
Hij durfde niet in haar ogen te kijken. Had ze dan alles gezien wat hij en Louise onderaan het raam deden? En gehoord wat ze zeiden, over juf...? Of over haar...?
Ze zette hem neer. Ze stond daar zomaar in haar onderbroek en beha. Verbaasd keek hij om zich heen. Wat een prachtige kamer! Overal schilderijen en mooie dingen en een enorm dubbel of driedubbel bed tegen de muur. Haar donkergroene jurk lag over een stoel. Een kastdeur stond open en hij zag andere kleren hangen. Annie scheen het heel gewoon te vinden om zo halfgekleed door de kamer te lopen.
Ze hield zijn hand nog steeds vast en bleef hem met die mooie, rustige ogen aankijken. Hij werd er uiterst verlegen van. Hij moest zichzelf dwingen haar aan te kijken. Grote, mooie, zachte moederogen. Van zijn eigen moeder herinnerde hij zich na al die tijd niks meer, hij had totaal geen beeld van haar. Zijn vader zweeg over haar sinds de dag dat ze wegging.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Een eerlijk en realistisch beeld van hoe kinderen hun seksualiteit ontdekken zonder dat er schunnig over wordt gesproken of gedaan.
Ook naar het einde toe hoe dat hij zo sterk naar die moeder verlangt waarvan hij geen liefde meer kan verwachten heb je mooi beschreven.
Willy
|
