Volg ons op facebook
|
< terug
Een circusvrouw beklimmen .4 (einde)
'Zal ik een boterham voor je maken?' Hij zei dat hij wel trek had. `En iets te drinken, een glas melk of limonade?' Melk lustte hij wel. Met haar arm om zijn schouder nam ze hem mee naar de keuken. Ze schonk een glas voor hem in en begon een boterham te smeren.
'Hoe gaat het op school?'
Hij wist niet wat hij hierop moest zeggen. Hij keek haar aan en zocht naar woorden.
'Of plagen ze je misschien...'
Haar stem was zo zacht en vol begrip, hij wist zeker dat hij het haar wel kon vertellen. Alles mocht ze weten. Hoe hij als kleinste van de klas af en toe behoorlijk gepest werd. Hoe ze hem op school eens met z'n neus in een hondendrol gedrukt hadden.
Ze luisterde aandachtig. Haar gezicht versomberde.
'Ik wil wel eens op die school van jou komen. Om met de meester te praten. Of met die klasgenootjes...'
'Nee, nee...' Dat wilde hij niet. Dat wilde hij beslist niet. Dat zou alles alleen maar erger maken.
Ze liet hem de hele bovenetage van het gebouw zien. Wat een enorm huis! In de voorkamer ging hij voor het raam staan. Hij keek neer op de verlaten parkeerplaats die bedoeld was voor bezoekers van de meubelwinkel.
'Ik zag dat je heel goed op je handen kon staan. Je zou best bij het circus kunnen. Als acrobaat. Als je veel oefent, veel leert.'
'Wat moet ik dan allemaal leren?'
'Nou, laat es kijken...' Ze dacht even na. 'Kan je achterover kopjeduikelen als ik je met beide handen vasthoud?'
Hij knikte enthousiast. Zoiets had hij wel eens gezien, dat dwergmannetje en die grote kerel - die keer dat grootvader hem meenam naar het circus.
'Doe je sportschoenen maar even uit en loop met je blote voeten tegen me op, zoals je daarstraks tegen de muur omhoog liep. Als je voeten hier zijn, duikel je gewoon achterover.' Ze wees tussen haar grote borsten. 'Ik houd je goed vast. Probeer maar. Beklim mij maar. Je moet vertrouwen hebben in je eigen lichaam en in dat van de ander.' Ze schoof een leunstoel opzij zodat er wat ruimte was in de hoek van de kamer. Hier probeerden ze het kunstje. Het lukte. Ze deden het keer op keer.
'Wat moet ik nog meer leren?'
Weer moest Annie even nadenken, voordat ze zei: 'Paardrijden. Boven op een paard staan bijvoorbeeld, zoals je vanmorgen op m'n schouders stond, met losse handen. Kom, ga eens op mijn rug staan. Ik ben het paard.' Ze bukte zich en stond op handen en knieën voor hem klaar. 'Goed je evenwicht proberen te bewaren, zoals je dat doet op een surfplank of skateboard.'
Hij plaatste voorzichtig één voet op haar schouderblad en de andere op haar heup. Langzaam zette Annie zich in beweging en kroop naar de keuken en dan verder door de hal naar de slaapkamer waar het diepe tapijt zachter was voor haar knieën. Het viel hem niet mee om zijn evenwicht te bewaren. Hij viel een paar keer van z'n paard.
'Nu weer iets anders,' zei ze opgewekt toen ze even uitrustten. 'Nu ga je op m'n rug zitten, ik ben weer het paard, en dan laat je je van de rug van het paard afglijden, en dan er onderdoor en zo weer aan de andere kant omhoog.'
Net als toen in het circus met die ruiter verkleed als indiaan, dacht hij.
'Wacht, doe je broek uit, alles uit, anders kan je niet goed van me afglijden. Doe ik m'n beha af.' Ze wierp het kledingstuk op het bed.
'Wat sta je daar te kijken, d'r is toch niks engs aan?' zei ze lachend. En omdat hij nog steeds treuzelde, trok ze zijn T-shirt over zijn hoofd. Ze kietelde hem plagerig onder de oksels. Ook hielp ze hem uit zijn korte broek en onderbroek. Helemaal naakt stond hij nu voor haar. Haar eigen onderbroek hield ze wel aan.
'Vooruit. Probeer maar.' Zij was weer het paard. Haar enorme borsten hingen als met water gevulde ballonnen naar beneden.
'Toe maar.' Ze keek bemoedigend naar hem op.
Dit was veel moeilijker. Hij gleed wel gemakkelijk van haar brede rug af zodat hij met zijn benen om haar middel onder haar hing, maar aan de andere kant naar boven lukte niet. Ze probeerden het uitbundig lachend keer op keer, waarbij hij met zijn gezicht langs haar grote borsten gleed. Met zijn mond raakte hij af en toe haar tepels aan. Na de zoveelste poging stond ze op en nam hem mee naar het grote bed. 'Even uitrusten.' Ze ging erop liggen en trok zijn naakte jongenslijfje tegen zich aan. Zo lagen ze een poosje stilletjes tegen elkaar aan. Hij hield zijn ogen gesloten, zijn wang rustte tegen haar borst. Zijn hoofd deinde een beetje mee met haar rustige ademhaling. Met zijn lippen zocht hij het topje van haar borst. 'Proef maar even,' zei ze toen ze het merkte. 'Niet bijten. Of alleen heel zachtjes.' Zo lag hij tegen haar aan genesteld. Haar lichaam rook naar circus, een zoete geur. Vooral haar borst. 'Nu die andere nog, anders is het niet eerlijk,' fluisterde ze. Hij boog zich over de volle breedte van haar lichaam. De andere tepel lag een beetje weggezonken in haar afgeplatte borst, nu ze breeduit op haar rug lag. 'Als je met je tongetje heel zacht, vlinderzacht, zo ja... kijk, daar komt-ie al weer naar boven.' Ze zuchtte diep en sloot haar ogen. 'Houd nou maar op. Anders wordt het te lekker. M'n borsten staan in directe verbinding met daaronder...' Ze wreef over haar buik naar beneden. 'Ik weet niet of dat bij alle vrouwen het geval is. Bij mij in ieder geval wel.' Ze keerde haar gezicht naar hem toe en keek hem met grote lachende ogen aan.
'Kom,' zei ze. `Onze volgende oefening. Ga eens tussen m'n benen staan.' Ze bleef op het bed liggen en trok haar knieën op. Ze legde hem uit wat de bedoeling is. Hij moest tussen haar benen gaan staan, vooroverbuigen zodat zijn schouders tegen haar uitgestrekte handen rustten, en dan met zijn handen op haar knieën met de benen omhoog totdat hij een handstand boven haar maakte. Hij moest niet bang zijn, want als hij zijn evenwicht verloor, zou hij boven op haar terecht komen en een zachte landing maken. Ze probeerden dit enige keren.
'Je bent niet geconcentreerd,' zei ze. Steeds als hij tussen haar opgetrokken knieën stond, dwaalden zijn ogen af naar de donkere plek die vaag en wolkachtig door het witte katoen van haar onderbroek schemerde.
'Wacht, ik geloof dat ik m'n broekje ook maar uittrek, want je ogen branden er twee gaatjes in.'
Hij schudde heftig ontkennend het hoofd. Ze richtte zich half op en ontdeed zich van het kledingstuk.
'Zo. Nu zijn we allebei gelijk. Daar gaan we weer.' Open en bloot lag ze met uitgestrekte armen klaar voor hem, maar nu kon hij helemaal niet meer. Ze wachtte.
'Ons volgende hoogstandje. Of ben je nog niet helemaal uitgekeken?'
Hij wist niet waar hij kijken moest en wendde zijn blik van haar af. Hij voelde dat hij hevig bloosde.
'Malle jongen,' zei ze met een vertederde blik. 'Kom, niet zo benauwd kijken. Je mag best eens weten hoe wij vrouwen er daar van onder uitzien. Dat kan helemaal geen kwaad. Volwassen vrouwen hebben daar nu eenmaal een grote bos haar. Ook juf Schildkamp. Bij Louise was daar nog niets van te zien, hè? Die moet nog een paar jaartjes wachten. Maar bij jou komen er al wat haartjes, zo te zien.'
Ze kwam half overeind en duwde zachtjes zijn schouder naar beneden zodat hij gehurkt tussen haar benen kwam te zitten. Ze keek hem goedmoedig aan.
'Kijk maar even bij mij. Ik heb waarschijnlijk wat meer dan de meeste vrouwen, meer dan juf Schildkamp bijvoorbeeld. De meeste vrouwen hebben niet zo'n vacht.'
Wat Annie daar beneden had was zoiets als de hele inhoud van zo'n pakje zware shag waarvan zijn vader thuis altijd sigaretten draaide. Of misschien wel twee of meer pakjes.
Terwijl hij zo tussen haar opgetrokken benen zat, zocht zij met haar hand zijn jongenspiemeltje. 'Kom eens een ietsepietsie naar me toe... zo... ja...' Ze ging wat meer rechtop zitten en bekeek aandachtig zijn dingetje. Alsof ze een jong vogeltje in de palm van haar hand had liggen dat uit het nest is gevallen. 'Nee, nog niet erg veel haartjes,' constateerde ze. 'Komt nog wel. Je vindt het toch niet erg dat ik je zomaar bij je lurfje pak? Zo'n lief kopje heeft-ie. Even een kusje op geven.'
Ze boog voorover. Haar lippen streelden het topje en er gebeurde iets verrassends. Hij schrok ervan.
'Verstijfd van schrik van één zo'n kusje!' riep ze blij verrast. Ze keek hem met lachende ogen aan. 'Is dit de àllereerste keer dat je zo'n stijfje krijgt?'
Hij schudde zijn hoofd van nee. 'Ja,' zei hij snel. Zijn stem beefde. Hij wist eigenlijk niet wat hij wilde zeggen. Hij durfde haar niet in de ogen te kijken.
'Dat is toch prachtig,' zei ze verheugd. 'Daar ben ik trots op, trots en vereerd, dat dat bij mij...' Ze bleef hem triomfantelijk aankijken en streelde hem. 'Dan ben je nu geen jongetje meer maar een echte grote jongen. Je zou nu zo bij mij... naar binnen... Nee, ik weet niet of dat wel goed zou zijn. Daar moet ik eerst nog eens over nadenken. Dat is eigenlijk alleen bedoeld voor mijn man. Wat jammer nou, pielemozes mag het beloofde land niet binnen gaan. Sneu voor hem, hè? Even contact maken, dat mag toch wel, alleen heel eventjes aanstippen... zo... ja...'
Plotseling vloog ze overeind. Van buiten klonk het knerpen van autobanden.
'O jee, m'n man,' fluisterde ze opgewonden, 'Ik geloof dat hij terug is. Nu al? Vlug, waar zijn je kleren? Je schoenen!'
Annie griste alle kledingstukken van de grond en gooide het bundeltje door het open raam. Ze tilde hem op de vensterbank en liet hem zakken. 'Kleed je aan en wacht hier tot we weg zijn,' beval ze hem. 'Anders ziet hij je vanuit de voorkamer.' Hij keek naar boven en zag haar prachtige gezicht, haar enorme neerhangende borsten en de knipoog die ze hem nog gaf. Met de rug tegen de muur gedrukt begon hij zich haastig aan te kleden. Toen zag hij dat ze per ongeluk ook haar onderbroek met zijn bundeltje kleren naar buiten had gegooid. Het terug gooien door het raam kon niet meer, want hij hoorde de zware bromstem van de man. Hij stopte haar kledingstuk onder zijn T-shirt en bleef verkrampt tegen de muur van de garage staan wachten.
'Ben je nu nòg niet klaar? Wat is er mis met die blauwe jurk?' hoorde hij de mannenstem zeggen. Even later zag hij dat Annie het raam dichtdeed en hoorde hij niets meer.
Toen hij hun later bij de auto hoorde en de auto eindelijk wegreed, stond hij er nog net zo. De auto reed nu rechts de weg op zodat hij toen ze voorbij reden Annies gezicht kon zien dat ze naar hem gericht hield. Zelfs van die afstand had hij de blik van verstandhouding opgevangen die ze hem had toegeworpen.
feedback van andere lezers- Dora
Ik vind dat je het realisme goed hebt kunnen vasthouden. Bij de jongensbeleving gebleven en wellicht dat alleen het overhaaste eind hem eraan herinnert dat dit iets bijzonders, uitzonderlijks was...
|
