|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 K
Mijn vinden van die diplomat veranderde alles. Opeens werd het veel duidelijker waarom net ik, met een diplomat dan nog, afgetekend mee mocht. Ik had geen bevelen gekregen en ons koepelbestuur had mij gewoon de boodschap gestuurd dat ik mijn toestel mocht meenemen omdat het wel van pas zou komen. Punt.
Ook buiten spionage om, bood een diplomat veel handige mogelijkheden aan. Al van bij het vertrek vroeg ik me af wat ik er allemaal op het Marsoppervlak mee zou kunnen uitrichten. Als het de verschillende kamers in een huis kon detecteren, konden er misschien ook grondmetingen en speleologie mee gebeuren. Ik dacht dat mijn oversten dat dan ook bedoelden. Aan boord was het ding eigenlijk verder praktisch nutteloos. Maar misschien had men een vermoeden dat er een Amerikaanse spion aan boord was. Misschien wisten ze dat zelfs zeker, en moest ik er maar een hint in zien dat ik het ding meekreeg. In ieder geval had ik meteen na de vondst van die andere diplomat een gecodeerde boodschap naar de Aarde verzonden, maar tot nog toe bleef elk antwoord uit.
Wat moest ik beginnen denken van Caitlin, de vrouw die ik al die maanden als een vriendin beschouwd had. En voorzichtig meer. En dat onbewust bleef doen, ook na haar dood, en de ontdekking. Blijkbaar had ik haar dan toch niet zo goed gekend als ik dacht. Hoewel een rolletje spelen in de besloten omgeving van Vessel One misschien wel kon voor een paar dagen, maar zeker geen honderd. Ook ik kon daarvan meespreken, diplomat of niet. Misschien had ze wel met dezelfde vragen gespeeld als ik. In ieder geval vond ik geen inzicht meer in haar agenda en haar motivatie om mee te gaan op deze expeditie.
Was ze vermoord omdat ze een spionne was? Het was een motief. En zo hadden we er nog geen. Maar dat betekende dan ook dat de moordenaar daarvan op de hoogte moest zijn, en dus ook niet was wie hij of zij zich voordeed. Vreemd genoeg werkte die informatie eigenlijk niet productief. In tegendeel, als Caitlin een spionne kon zijn, dan wie niet? Ik had het echt niet verwacht van haar, en ik heette er goed in te zijn om dat te doorzien. Gedurende de laatste vijf dagen had ik echt over iedereen beginnen denken, maar dat leidde alleen tot donkere, paranoïde gedachtegangen.
Mijn probleem was er geen waar ik het zomaar met iemand over kon hebben. Daar waren contracten over getekend. En niet specifiek over die diplomat, dat ging breedweg over gevoelige informatie. In onze cel gaven we nieuwelingen daarover altijd hetzelfde zinnetje mee: hou uw kop over de job. Ik zou niet gewoon ontslagen worden. Wat ieder van ons had getekend, sprak bij overtreding van hoogverraad. Een middeleeuwse term voor koningsdoders als je het mij vroeg, maar rijkelijk bekleed met modernere varianten van toenmalige straffen daarop. Niet alleen mijn lot hing verbonden aan informatie die ik zou lekken. Een infiltratieopdracht bij iemand met voorkennis bijvoorbeeld, gaat al heel snel naar nergens. Zo uit mijn hoofd kon ik tientallen situaties bedenken waar kennis over bezitters van diplomats, hen meer dan even zou dippen in de puree.
Ik kon gewoon het risico niet lopen dat iemand aan boord naar de foute ogen zou lekken dat er twee diplomats mee aan boord waren. Er konden verregaande conclusies over getrokken worden. En speculaties, die absoluut niet gegrond moesten zijn om goeie mensen in de grond te jagen. Of in de ruimte blijkbaar.
Ik had altijd geweigerd te doen wat tegen mijn geweten was, en mijn opdrachtgevers op het Departement wisten dat. Ze gaven mij daarom nooit opdrachten die foltering of verdwijning vereisten, maar dikwijls zou zoiets mijn opdrachten gemakkelijker hebben gemaakt. Ik weigerde dan ook simpelweg om dat type opleidingen te gaan volgen, zodat ik altijd kon beweren dat ik er niet voor gekwalificeerd was.
Zelfverdediging lag daar voor mij wel volledig buiten. Ik was absoluut niet bereid om mijn leven te geven voor de job. Hoewel dat nog nooit nodig was geweest, wist ik van mezelf dat ik niet zou twijfelen iemand te doden om mijn korpus te redden. Gevechtssporten en andere zelfverdedigingstechnieken behoorden wel tot mijn training, zonder ervaring daarin had ik nooit het veld ingegaan. Mijn zin om een minimum aan ethiek gaaf te houden, vloeide voort uit het type agent dat ik was. Ik kon mij goed inleven in al dan niet précaire situaties van anderen. En ik probeerde dan ook te vermijden om iemand smeerlapperij aan te doen die ik voor mezelf niet zou willen. Daar was ik zeker niet de enige in, met de jaren had ik toch een aantal min of meer gelijkgestemden gevonden. Voor zowat elk van ons was dat inlevingsvermogen tegelijk ons talent, onze meerwaarde die we als agent konden bieden. We werden dan ook ingezet naargelang ons profiel, zoals dat heette. Het mijne werd archetypisch, maar niet onterecht samengevat als zelfcentrisch empaat. Ik kreeg dan ook gewoonlijk maar weinig informatie doorgespeeld omtrent een nieuwe zaak en de opvolging ervan. Daarmee vond ik mezelf maar al te vaak informatie te hebben ingewonnen die nadien cruciaal was in een breed gamma van politieke verdwijntrucs. Telkens moest ik ook vaststellen dat veldwerk voor mijn profiel waar ik niet aan deelnam, zonder mijn type aanpak bijna persistent erger uitdraaide. Dat was de enige reden dat ik mijn werk bleef doen, het gevoel dat het naïef zou zijn te denken dat op mijn veldbezetting niemand anders kon staan.
Tot ik deze kans kreeg. Van zodra mijn kandidatuur voor de expeditie vaststond, had ik gedacht dat ik van gans die boel had weten te ontsnappen.
Mijn geweten zat daarmee serieus in de tang. Ik hield mogelijk cruciale informatie achter. Ik wist zeker dat mijn commissieleden erop verder zouden gaan. Het was in ieder geval wat ik ermee deed, zij het zonder veel succes. Anderzijds kon ik niet helemaal zeker zijn dat mijn verklaringen hun weg zouden vinden naar mijn oversten, maar als inderdaad de diplomat met de moord te maken had, ging dat nadien geboekstaafd worden en dus naar de Aarde gestuurd. Dan kon ik bij onze thuiskomst het getrompetter al horen. En niet alleen voor mij.
-----
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Ben weer terug naar een stille periode, heb weer genoten van je verhaal jammer dat je niet verder hebt geschreven.
Groetjes Hettie
|
