|
< terug
Afrit 31 / 9
Het was zo'n rare toestand waarvan ik niet het minst begreep. Niemand zei iets. Ik kon de stilte snijden, het was alsof iedereen hier binnen vastgeplakt stond te wachten. Maar op wat?
Mijn buurman stond even stijf en recht als ik. Ieder van ons voelde hoe dat de blikken van die dikke op de hoek van de toog, ons een voor een probeerde uit te vragen zonder ook maar een woord te spreken. Het was alsof hij diep in ons probeerde te raken maar naar alle schijn bleek dit middeltje niet te helpen. Het was mijn buurman die de stilte verbrak en een teken gaf aan de dikke, waarbij hij zijn rechterhand naar zijn gulp liet zakken en zijn hand zo hield alsof hij pissen moest. De dikke zei niets maar zijn rood hoofd met de dikke wallen onder de ogen bewoog heen en weer. Ik hoorde Ernesto een kreunend geluid maken maar de ogen van tegenover waren resoluut en spraken boekdelen. De tweede naast Ernesto, die kleine die al achter het gordijn had mogen kijken maar verder nog geen enkel woord daarover zei, maar ook geen ander teken van zich gaf, keek even schuchter naar mij toe als werd ik al bij voorbaat als schuldige aangewezen. Het was een rare situatie waarin wij allen waren belandt. Ernesto en ik hadden er het raden naar wat zich achter deze deken afspeelde. De derde bleef steeds bijzonder lang weg. Als hier nu een buitenstaander even naar binnen mocht kijken, en je zou hem dan gevraagd hebben hoe hij deze situatie in schatte, dan weet ik met een stellige zekerheid te zeggen dat hij dit beeld voor irreëel hield. Vier mannen op een rij de vijfde stond terzijde en dat was hij die ons tot hier bracht, Harry. Nu sprak Harry op gedempte toon met de dikke aan de toog. Wat hij te zeggen had ontging me maar naar de mimiek te oordelen ging het om wat zich achter het gordijn afspeelde. De dikke knikte als had hij begrepen wat Harry te vertellen had, en wees met zijn rood aangelopen hoofd naar de bruinbeige deken. Eindelijk gleed het lompe lijf van de kruk af en belandde er een veel kleinere man op de vloer. Het dikke kussentje dat met hem samen van de kruk viel, had zijn postuur en grootte geen goed gedaan Hij zag dat zijn veel kleinere gestalte nu minder gevaarlijk oogde en snel als een wezel vloog hij achter het verdek.
feedback van andere lezers- hettie35
Beetje laat maar met plezier gelezen,
groetjes Hettie
Hoeselaar: dank je wel, Hettie maar omdat er geen reactie meer kwam heb ik het opgegeven.
Je lijkt mijn goede leesfee te worden, lief dat je erbij bent
Willy - Dora
Oef wat een spannende aanloop, Willy, maar....NAAR wat?
Hoeselaar: Mijn hoofd bromt om de stukken bij elkaar te dragen en hoop dan ook op een goede afloop
Willy
|
