Volg ons op facebook
|
< terug
Het Archief (Inleiding)
Mat Keysers stak nonchalant een lok blonde krullen achter zijn rechteroor en schoof het oude boek wat dichterbij. De eerste zonnestralen hadden zich reeds een weg gebaand door het venster van z'n studentenkamer en wierpen kleurige lijnen in het rond. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem om de geur van het verdroogde papier tot zich te nemen en liet zijn vingers voorzichtig over de vergeelde pagina glijden. Dit was één van die momenten waarop hij zich de koning te rijk voelde. Terwijl de andere studenten nog in een diepe slaap vertoefden, dromend van hun wilde avonturen die ze de nacht ervoor hadden beleefd, kon Mat zich in alle stilte verdiepen in zijn vele antieke boeken en geschriften. Zijn kamergenoot Thomas liet het gebeuren ronkend aan zich voorbijgaan.
Reeds toen hij nog in de lagere school verbleef was gebleken dat Mat over een uitzonderlijke intelligentie beschikte. Hij haalde een haast perfecte score op iedere proef en zijn leerkrachten konden de snelheid waarmee hij zijn taken afwerkte haast niet bijhouden. Zijn grootvader Johan Keysers, die toen toezichthouder was voor de plaatselijke bibliotheek, had met veel plezier aangeboden om mee te helpen bij de verdere ontplooiing van zijn kleinzoon, door hem dagelijks na schooltijd te laten proeven van het aanbod boeken in de lokale uitleendienst. Zijn schitterende schoolresultaten van toen zette hij verder in de middelbare school en toen hij met de grootste onderscheiding afstudeerde waren heel wat universiteiten er razendsnel bij om hun campus aan te prijzen als de ideale omgeving voor zo'n intelligente jongeman. De vele uitnodigingen voor een persoonlijk gesprek waren echter een maat voor niets geweest, daar Mat al vele jaren daarvoor de knoop had doorgehakt. Hij moest en zou zijn studies verder zetten aan het Christoforus Instituut te Grainsdale. Niet dat de studies aan dit instituut zo hoog stonden aangeschreven, of dat die hem uitzonderlijke kansen op een job zouden bieden wanneer hij de school verliet, neen, zijn keuze voor deze campus was louter te wijten aan hun enorme archief met middeleeuwse geschriften. Sinds jaar en dag kwamen van overal ter wereld professoren afgezakt naar Grainsdale om er de documenten van het Instituut te bestuderen. En wanneer er een belangrijke geschiedkundige ontdekking werd gedaan door het vertalen en bestuderen van historische documenten, dan kon je ervan op aan dat het document er eentje uit die collectie was. Voor Mat, die door de jaren heen een passie had ontwikkeld voor geschiedkunde en talen was dit instituut dan ook de meest voor de hand liggende keuze. Meer zelfs, zijn keuze kwam hem niet eens zo ongelegen. Als beursstudent kon hij zich niet de dure kamers van een topuniversiteit veroorloven, laat staan zich in dezelfde sociale middens begeven als de meeste studenten die via familiefortuinen zich een weg door het leven zouden banen. Hier op Grainsdale zat hij op zijn plaats tussen gelijkgestemden.
Natuurlijk was hij als hoogbegaafde jongeling niet onopgemerkt voorbijgegaan aan zijn medestudenten en ondanks zijn verwachtingen om ook hier als buitenbeentje te worden aanzien had hij toch een hechte, zij het beperkte kliek vrienden weten op te bouwen. Tijdens de eerste dagen van zijn aanvangsjaar op de campus voelden de vele jonge mannen en vrouwen die zich voor het eerst aan de hogere studies van het Instituut waagden, zich wat verloren en gingen ze logischerwijze per studierichting wat samen rondhangen om maar niet verloren te gaan in de grote massa. En die eerste groepjes hadden elk hun eigen karakteristieken. Zo kon je overduidelijk de studenten van de kunstafdeling herkennen aan hun versleten lederen heuptas met hun schilderspet losjes over hun ene oor, die zelfs in de warme middagzon niet werd afgezet, of kon je de studenten exacte wetenschappen of de Exacto's steeds herkennen aan hun labojas die ze als statussymbool vol trots op elk gepast en minder gepast moment om hun lijf hadden, terwijl de "humanen", zoals de studenten humane wetenschappen zichzelf smalend hadden betiteld haast vergroeid waren met grote stapels boeken die ze van hot naar her meezeulden. Mat, of liever Matteo Rudiger Keysers zoals zijn naam eigenlijk voluit luidde, omdat Mat nu eenmaal vlotter bekte bij zijn vrienden dan voluit Matteo, had zich bij zijn eerste schooldag onmiddellijk tot de Humanen mogen rekenen. En net als al die andere groentjes die net de middelbare schoolbanken achter zich hadden gelaten, zorgde hij meteen dat hun stereotypische herkenbaarheid bevestigd werd. Pas naar het einde van zijn eerste universitaire jaar toe, had hij de routine opgebouwd om niet langer met de zware boeken te gaan zeulen, maar ze ofwel in digitale versie te gaan ontlenen, ofwel de boeken en manuscripten in de bibliotheek zelf te gaan raadplegen. De beschikbare werken werden overigens in een ijltempo op digitale schijf vastgelegd, zodat elkeen die het wou, ze kon bestuderen, zonder het originele stuk aan het risico van onherstelbare schade te onderwerpen.
Tijdens dat aanvangsjaar bracht Mat het grootste deel van zijn tijd door op z'n kleine studentenkamer in het hoofdgebouw van de campus, waar de meeste nieuwelingen gehuisvest waren. Het hok, want meer was die ruimte van vier op vier meter niet, moest hij delen met Arnaud, een eerstejaarsstudent aan de kunstafdeling van Grainsdale die zich net als zoveel studenten van zijn faculteit hoger inschatte dan de rest van de kunstbarbaren, zoals hij de Humanen en Exacto's heette. Van de gehele periode dat hij zijn kamer met Arnaud deelde, kon hij zich niet meer dan een handvol gesprekken tussen hen herinneren en die gingen voor het overgrote deel over nietszeggende gebeurtenissen zoals het onweer van het weekend ervoor, of een akkefietje in de gezamenlijke badkamer van die afdeling waarbij een stuk zeep al dan niet opzettelijk in een toilet belandde. Door de minimale afmetingen van de kamer was het onmogelijk om er met twee op het zelfde moment comfortabel te studeren en Mat was maar wat blij geweest dat Arnaud het gezelschap van een schaduwrijke boom en een schreeuwerige ipod verkoos boven dat van hem.
Het duurde tot het derde semester, vooraleer enkele van zijn klasgenoten, waarmee hij aardig wat studietijd had doorgebracht, hun moed hadden bijeengeraapt om de knappe studiebol tot hun sociale kring uit te nodigen. Thomas, waarmee hij dit jaar een kamer deelde in het iets verder gelegen House of Turm, had de eerste stap gezet en vroeg hem op een zwoele vrijdagavond mee naar een klein cafeetje in het centrum van Grainsdale, waar ze met enkele Humanen het glas op het weekend zouden heffen. Dat was de start geweest van het ritueel waarmee hij en Thomas samen met Simon, Ebe en Sara nu, zowat een jaar later, nog steeds hun vrije dagen inluidden en waarbij ze het Corner Cafe tot hun tweede thuis hadden gekroond.
feedback van andere lezers- Mistaker
Prima stuk, en dat 'Vlaamse' vind ik geen probleem.
Groet,
Greta
kahn: Dank je Greta. Het is de eerste keer dat ik hier publiceer en het voelt wel leuk om een publiek te hebben. Ik zal dagelijks proberen wat verder te schrijven. Momenteel plaats ik de uitbreiding bij de bestaande tekst omdat de introductie nog niet helemaal af is. Ik heb namelijk nogal graag dat de tekst die bij elkaar hoort in een hoofdstukje, daadwerkelijk bij elkaar wordt geplaatst. Als er commentaren kunnen geformuleerd worden op mijn teksten of tips, dan zijn die uiteraard ook steeds welkom. Bedankt voor je bemoedigende repliek. - VUURKRACHT
Welkom op de site Kahn!
Het is niet de gewoonte mij in deze afdeling te begeven,
Maar de naam van een nieuwe bewoner in dit huis
maakte mij nieuwsgierig!
'Het archief' heeft een goede commentator gekregen!
Succes verder, ik kom hier nog terug!
kahn: Bedankt Vuurkracht! Ik zal met veel plezier verder schrijven. - Dora
Goed stuk en het leest vanaf de eerste tot de laatste zin lekker, al zitten er hier en daar wat (Vlaamse?) uitdrukkingen in waaraan ik als Nederlandse moet wennen. Dat zal wel lukken ook. Ik ben ook benieuwd naar het vervolg. - Wee
Ik ben het helemaal met Jack eens,
kom maar op met dat vervolg.
x - jack
Onberispelijk taalgebruik, mooi opgebouwd, ... geen commentaar!
Nieuwsgierig naar het vervolg.
kahn: Dank je Jack. Het is de eerste keer dat ik hier publiceer en het voelt wel leuk om een publiek te hebben. Ik zal dagelijks proberen wat verder te schrijven. Momenteel plaats ik de uitbreiding bij de bestaande tekst omdat de introductie nog niet helemaal af is. Ik heb namelijk nogal graag dat de tekst die bij elkaar hoort in een hoofdstukje, daadwerkelijk bij elkaar wordt geplaatst. Als er commentaren kunnen geformuleerd worden op mijn teksten of tips, dan zijn die uiteraard ook steeds welkom. Bedankt voor je bemoedigende repliek.
|
