|
< terug
Het komplot (23)
Op de terugweg naar zijn kantoor dacht Verdonck na over het onderhoud met Alain Vrijbos van de Belgische staatsveiligheid. Dat had niet echt iets opgeleverd, behalve de belofte dat Vrijbos zijn best zou doen, om op de Israëlische ambassade informatie in te winnen over Goldenstein Gregorewitch. De commissaris maakte zich echter geen illusies.
Intussen was het al na zes uur in de namiddag en ruimschoots de tijd om naar huis terug te keren. Hij twijfelde. Zijn vrouw zou best tevreden zijn, dat hij vroeg thuis kwam, maar ze zou al vlug moeten ondervinden dat hij geen best gezelschap was. Hij zou de hele avond in gedachten bezig zijn met die moordzaak, waar hij geen vat op leek te krijgen. Daarom besloot hij om nog iets te gaan drinken in zijn vroegere stamcafé. Daar kwam hij meestal tot rust en hij hoopte, dat hij er orde kon brengen in de chaos van zijn gedachten.
Zodra hij de gelagzaal van de Sint Louis binnenstapte werd hij goedlachs begroet door de cafébaas.
"Wie we daar hebben, superflik Verdonck." weergalmde het in de te kleine ruimte. Zoals gewoonlijk was het café bijna leeg. Door de politiehervorming en de samenvoeging met de BOB van de Rijkswacht, hadden de leden van de vroegere gerechtelijke politie hun kantoren in het Justitiepaleis (bijgebouw) in de Vierarmenstraat moeten ontruimen en verhuizen naar een andere locatie in de stad. Velen van hen waren klant in de Sint Louis, maar door die verhuis gingen ze nu ergens anders op café.
Omdat Verdonck niet onmiddellijk antwoordde, vroeg de patroon:
"Wat is er? Problemen?"
"Ja, zoiets!" antwoordde de commissaris en haalde even de schouders op, "Maar niets dat niet kan worden opgelost. Geef mij maar een Duvel!"
Onmiddellijk schonk de cafébaas het gevraagde in een aangepast glas. Het goudgele bier, met daarop een mooie schuimkraag, oogde verleidelijk. Verdonck zette het glas aan zijn mond en dronk tot het nog maar halfvol was. Daarna, met het glas nog in de hand, liep hij naar een verlaten tafeltje bij het venster en nam plaats. Dromend keek hij naar buiten, naar de mensen in de straat en dronk de rest van zijn glas leeg. Het muziekje van zijn gsm bracht hem terug in de werkelijkheid. Toen hij opnam hoorde hij de stem van zijn vrouw.
"Duurt het nog lang voor je naar huis komt? Ik zou willen weten, of je er zult zijn voor het avondmaal, of moet ik weer alleen eten?" vroeg ze enigszins geïrriteerd.
Verdonck zei, dat hij over een half uurtje thuis zou zijn.
"Eerst nog mijn glas leegdrinken en dan kom ik af."
Vlug bestelde hij nog een tweede Duvel en dronk het glas in een keer leeg. Hij was niet blij met dat telefoontje van zijn vrouw. Hij was naar de Sint Louis gekomen om zijn zinnen even te verzetten, om weg van alle drukte op kantoor alles nog eens op een rijtje te zetten. Geen ogenblik had hij er bij stil gestaan, dat thuis zijn vrouw op hem zat te wachten. En hij had zeker niet kunnen voorzien, dat ze hem zou telefoneren. Hij begreep haar echter wel. Het gebeurde immers zo weinig dat ze gezellig samen konden zijn. Immers, er gebeurde altijd wel iets waardoor hij moest overwerken. Commissaris Verdonck had geen gezinsleven, geen vriendenkring en hij had ook geen tijd voor hobby's. Er was alleen zijn baan: de bestrijding van de misdaad. De commissaris was een eenzaam man. De enige kennissen die hij had waren de doden, slachtoffers van een kwalijke gek of van een jaloerse partner. Zijn vrouw had gedacht, dat na de politiehervorming dat zou veranderen. Even had het er naar uitgezien, dat hij zijn levensstijl zou wijzigen, dat hij zich minder betrokken zou voelen bij al dat speurdersgedoe. Maar sinds hij de leiding kreeg over het onderzoek naar de moord op volksvertegenwoordiger Vanhees, verviel hij in zijn oude gewoonten. Alles moest weer wijken voor de speurtocht naar de moordenaar. Dat het onderzoek niet wilde vlotten maakte hem ongenietbaar. Zijn vrouw moest dat maar begrijpen.
Toen Verdonck thuis kwam was het avondnieuws al begonnen. Terwijl hij luisterde wat de nieuwslezer te vertellen had, verorberde hij samen met zijn Lisa het avondmaal, dat bestond uit een voorgerecht van gemarineerde sint Jacobsvruchten en als hoofdgerecht een varkensgebraad met fijne groentjes. Hij genoot van dit samen eten. Terwijl hij zichzelf juist op een donkere trappist trakteerde rinkelde de telefoon. Het was hoofdinspecteur Verhoeven, een van zijn naaste medewerkers.
"Sorry, commissaris, dat ik je zo laat nog stoor. Ik heb verrassend nieuws. De zwarte Alfa Romeo met "CD"-nummerplaat werd teruggevonden, gedeeltelijk verkoold. Ik weet niet of er een dode in de auto werd aangetroffen."
wordt vervolgd
feedback van andere lezers- Dora
Mmmmhhh
Sint Jacobsvruchten en varkensgebraad met fijne groentjes.
De liefde gaat door de maag en dan doorgbakken lijk als toetje.. je zou er zo een viagra bij bestellen om ontspannen uit te buiken, < : )))
julien_maleur: Dank je Dora. Ik weet niet of Verdonck viagra nodig heeft, maar hoe dan ook zal hij geen tijd vinden voor een stoeipartijtje
groetjes
Julien - Hoeselaar
Dat is het nadeel van bij de politie te zijn, je weet nooit wanneer je gedaan hebt, tenminste als men op bepaalde diensten te werk gesteld is
Willy
julien_maleur: Juist, Willy.
gr Julien
|
