Volg ons op facebook
|
< terug
zij en hij in een digitaal gesprek
zij
Ik zie je steeds heel zachtjes spelen op jouw gitaar... Het is een mooi gedachtenbeeld... bijna tastbaar, hoorbaar... en heel even, stiekem beeld ik me in jouw gitaar te zijn...
hij
snaren gestemd op de toonhoogte die je bent, met de resonantie die klinkt als de d-snaar zindert in het tokkelen van de akkoorden die maken dat alles klinkt zoals een lied moet zijn ..
zij
Langzaam duw ik mij, uitgestrekt tegen jouw vingers, ik tril, beweeg, klankenzee zwermt om ons heen. Maak van mij jouw muziek, het blad met noten, de ladder naar de top...
hij
de grepen omklemmen de arm en het fret, waardoor de tonen zich voegen naar de hoogte die handen bepalen, op commando van wie de klankkast betast.
zij
Stel mij, strakker ook, spanning zoekend voor juiste geluidsgolven. Mijn muziek dringt langzaam over je, door je heen en zoekt jouw resonantie...
hij
het ritme dat telkens weer verandert, zorgt voor een afwisseling van gelaafde strelingen die oneindig vertellen hoe teer het trillen wel is, zonder dat snaren worden overspannen, versoepeld het spel tussen arm en klankkast zodat de melodie op zich een unieke alleenstaande overtuiging is van wie speelt en wie wordt bespeeld. want zowel gitaar als speler zijn vanuit hun symbiose de auteurs van het liefdevolle lied
zij
Dat dit samenspel van speler en bespeelde als dans om elkaar heen zo verweven wordt dat beide inwisselbaar zijn voor de ander waarin muziek als gevoelens zal klinken...
hij
en als dan het heldere speelt, zoals sterren en andere hemellichamen hun licht afspiegelen op het water dat deint op de trilling van het samenspel, dan mogen wij weten dat de lichte bries die verfrissend wuift, echte rillingen als onbespeelbare noten achterlaat op het trommelvlies van wie dit beleeft.
zij
Onuitwisbaar vereeuwigde melodieen die de liefde dragen als de natuur zelf, zo schoon. Immer samen en voor elkaar, gevoelstrillingen vormen de energieen die overgaan in verenigingen. De klanken te mogen ervaren in de ogen van de ander, spiegelorkest...
hij
om dan ontspannen en meegenomen door het hemelse dat verder draagt dan wat ik voel, me verenigd mag weten met het geheel dat me omvangt, zodat in deze overweldiging enkel het mooie kan groeien en wat was misgroeid door pijn en ongeduld en ...leugen, zich terug mag hersteld voelen in het één zijn dat we zijn. We zouden geen mensen meer zijn mochten we enkel resonantie en geluid zijn, vaak wensen we dit wel, maar de realiteit gebied ons te zeggen, we kunnen niet vliegen als engelen en mochten we het kunnen, we zouden de kunst van het gitaarspel misschien niet eens meer kunnen adopteren als de sublimatie van het gevoel dat ons maakt zoals we zijn
zij
De liefde zal helend zijn, opstijgen en neerdalen. Mooi en rond, vol klanken en ruimte voor het gitaarspel. Veiligheid vinden in samenheid. En dat wij vooral mensen mogen zijn, ten volste in alle lagen en vooral verbonden door liefde...
Hij
helend en makend ons tot 'vernieuwde' mensen die in het verlangen om 'één' te zijn onze zinnen niet zo zeer op onze eigen tekorten maar op het gemeenschappelijke mogen richten, waardoor wij als 'herboren' mensen onze volwassenheid in het kinderlijke van de liefde mogen bevestigd zien, zonder dat we slaafs worden meegenomen in de verplichtingen die we elkaar zouden verschuldigd zijn, omdat onze liefde liefde zou mogen zijn. Dit terwijl het buitenzinnige, van het zachtjes spelen ons doet herinneren hoe het kan zijn en wij dit niet als een streven, maar als een dierbaar herinneren mogen vasthouden, opdat wij blijven weten, dat het vermogen om lief te hebben, met de jaren niet achteruitgaat of verzengd wordt door zaken die niets met liefde te maken hebben
zij
Ik voel mij rijk door deze woorden, door deze wijsheid. Ze spreken tot dat in mij wat over de essentie gaat, de bron... Zo is liefde.. Ik voel puurheid. Het stroomt hier... Ik zou haast willen zeggen amen... maar ik wil ook doorgaan, deze woorden voeden de oorsprong.. Bedankt mooi mens...
hij
terwijl het toch maar woorden zijn zonder dat er een lijfelijke of zelfs herkenbaar menselijk aspect mocht spelen tussen het woord en wederwoord, dat als ik het nalees, ook nog tikfouten en syntaxfouten bevat .. en de zachte muziek van de gitaar, zes-of twaalfsnarig, enkel maar een herinnering is die blijkbaar veel herkenbare zielenzaken bevat ... We mogen ons niet laten kisten door wat is gepasseerd en onze ogen sluiten voor wat voorbijkomt, want elke horizon is een nieuwe uitdaging in het mooie dat ons omvat ... bedankt alvast voor je mooie afsluiting, het kwam als een warme trilling over en beeft nog steeds een beetje na
feedback van andere lezers- tinucha
zeer poëtisch geschetst, met een zeer sterk einde. sterk!
ivo: bedankt Tinucha ... - Dora
Zij de klankast, hij de speler. Een gitaar krijgt na jaren bespelen een steeds diepere. vollere klank en je moet voorzichtig zijn met je instrument.
(Je moet er wel eelt voor op je vingertoppen kweken...dat is even een eenvoudige realiteit die ik ondervond toen ik gitaar ging spelen)
ivo: bedankt Dora ... - silvia
schitterend Ivo !
ivo: bedankt Sylvia ... - Wee
Autobio? ;)
x
ivo: dit is gesprek is echt gebeurd idd en is dus maar een helft van mijn kunnen ... alleen is het niet zeker wie hij en wie zij is .. hahaha .. dank je wel Wee - Hoeselaar
Heel apart Ivo zo heb ik het bespelen van een gitaar nooit bekeken, trouwens kan ik ze niet bespelen, geen enkel ander instrument, ja een heel klein beetje drummen maar dat is ook alles genoeg om de maat te houden
Willy
ivo: het leven kan verrassend zijn willy, dank je wel - lief
- jan
een knap stuk met een geweldige akoestiek,
grtzz
ivo: bedankt Jan ... - CHRIS
ik zou misschien eindigen
met ... kom nu maar te voor schijn
uit dat kastje
ivo: bedankt chris
|
