Volg ons op facebook
|
< terug
Een oude schooljuf tussen de sanseveria's…
Ze zit door het raam te turen, haar neusje kun je net zien tussen de sanseveria's. ik groet haar telkenmale ik voorbij wandel op weg om m'n dagelijkse boodschappen te doen. Er is altijd wel iets dat ik de dag ervoor vergeten ben. Op al die jaren heeft ze mijn groet nooit beantwoordt. Ze leeft teruggetrokken in haar eigen wereldje. Was vroeger lerares kunstgeschiedenis. Ben ik te weten gekomen na een praatje met haar bovenbuur. Kinderen heeft ze niet. Haar man, gewezen bediende bij de stad, is al jaren dood. De enige bron van gezelschap is haar kat, maar die loopt meer op straat rond dan dat ze haar gezelschap houdt. Het valt mij meer en meer op dat ik in een straat woon, waarvan ik omzeggens de helft niet ken. Er is praktisch geen contact meer met de buren, laat staan met de inwoners van de hele straat.
Vroeger, kon je de mensen aan hun deur zien zitten, gezellig aan 't praten over koetjes en kalfjes. Nu moet men bij wijze van spreken al naar een boerderij gaan om over deze dieren te praten. En de boer heeft ook niet altijd tijd om uit te leggen wat nu juist het verschil is tussen een koe en een stier. De sociale contacten bestaan niet meer, zo lijkt het wel. Iedereen twittert en facebookt er maar op los. Over hoe de eerste schooldag was, de kleine die z'n eerste melktandje heeft, dezelfde kleine die thuis komt van school zonder melktandjes wegens gevallen op de speelplaats. Om nog maar te zwijgen van de constante stroom van aanvragen om mee te spelen met één of ander debiel spelletje. Ik kan m'n tijd wel wat nuttiger besteden dan een virtueel dorp op te bouwen, waar iedereen aan de cannabis zit…
En dan al die zogenaamde vrienden, het lijkt wel of iedereen vriend met je wil zijn. Als ik aan iedere virtuele vriend één euro vraag, ben ik op de kortste keren miljonair. Ook bij wijze van spreken hé?
Maar ik word weer eens afgeleid door m'n bokkenspringende gedachten. Schrijven terwijl men bezig is met verbouwingen bij de buren, valt niet mee. Ik heb altijd de neiging om eens te gaan vragen of het niet wat stiller kan. Maar naar het schijnt is lawaai inherent aan verbouwingen.
Gisteren, toen ik passeerde, stond ze in het deurgat. Als naar gewoonte groette ik haar. Ze is klein van gestalte, maar waarschijnlijk groot van geest, bedacht ik mij. Ze had een bloemetjesjurk aan, haar haren opgestoken in een dot. En inderdaad, ze zag er uit als een oude schooljuf. Rond haar dunne nekje hing een brilletje vastgemaakt aan twee zwarte koordjes. Maar haar pientere oogjes keken mij lachend aan. Ik wilde haar vragen stellen over kunst en geschiedenis, maar ik durfde niet. Ik ben niet op m'n mondje gevallen, maar bij zulke dame met zulke achtergrond wil ik niet op m'n grote bek gaan. Buiten dat het goed weer zal worden, kwam er niets anders uit m'n strot. Ze wenkte me naderbij, waar ik schoorvoetend op inging.
" Wil je een kopje koffie?"vraagt ze met bijna onhoorbare stem.
Deze vraag had ik helemaal niet verwacht, een vreemde man uitnodigen en dat in m'n straat? Dat ik dat nog mag meemaken. Ze kijkt me aan met hoopvolle ogen. Wat moet ik nu doen? Zeggen dat ik geen tijd heb? Of dat ik met geen vreemde vrouwen mag spreken van m'n overleden mama?
" Je moet geen schrik hebben, ik zal je niet aanvallen hoor…"probeert ze m'n twijfels weg te nemen.
" Als het u niet stoort, lust ik wel een bakje koffie…"
" Het stoort me niet, anders zou ik het niet vragen hé?"
Ik volg haar naar binnen, nieuwsgierig om te weten hoe ze woont.
" Schoenen uitdoen…" zegt ze op vriendelijke toon.
" Maar ik draag geen sokken…"
" Ja en dan? Ik toch ook niet?"
Nee, da's waar, maar zij heeft pantoffels aan. Ze doet de ingemaakte kast open en neemt er een paar pantoffels uit. Ploft ze voor m'n voeten neer. Ik doe wat mij opgedragen wordt. Volg haar als een schoothondje tot in haar living. Ik blijf geduldig wachten tot ze mij zegt waar ik mag zitten. Het appartement ademt een sfeer van geborgenheid en rust uit. 't Zijn oude meubels die er staan. Op de dressoir staan een madonna onder glazen stolp met twee kandelaars er naast. Een foto van haar overleden man met een brandend kaarsje vervolledigen het tafereeltje. Aan de muren hangen schilderijen en een pendule die ik al jaren niet meer gezien heb. Eén schilderij springt in het oog. Er staat een mooie vrouw op, een vrouw waarin ik haar trekken herken.
" Mooi hé? Toen was ik nog jong, toen lag de wereld nog aan m'n voeten…"zegt ze meer tegen zichzelve dan tegen mij.
" Heb jij dat geschilderd?"vraag ik beleefd.
" Jaja, en ik schilder nog alle dagen, maar het wil niet zo goed meer lukken, de ouderdom hé?"
De koffie was heerlijk, de cake op m'n nuchtere maag ietske minder. We spreken niet, we genieten van de onuitgesproken woorden. De pendule tikt de minuten weg, m'n god, een oase van rust binnen handbereik. Er wordt gebeld. Dat zal de dokter wezen, zegt ze. Ik sta recht, geef haar een handkus. Zomaar.
" Als je wil, mag je morgen terug komen, kunnen we gezellig praten…en neen, het stoort mij niet…"snoert ze mij de mond.
" Als u boodschappen nodig heeft, dan zegt u het maar hé?"
Met deze woorden neem ik afscheid van haar, de kat wringt zich tussen m'n benen en kiest het hazenpad of moet dat het kattenpad zijn? De dokter kijkt me aan. Knipoogt naar mij.
" Wat is 't Maria, heb je een nieuwe vrijer gevonden?"vraagt hij.
" Ja, hoe jonger, hoe beter hé?"
Ik schiet in een lach, het gedacht alleen al, foei, denk ik. Ik schat haar minstens tachtig. Maar ze heet Maria. De moeder Gods. De Onbevlekte Ontvangenis. Wat in haar geval wellicht een uitzondering op de regel is.
't Is halfnegen. Ik zoek een reden om naar de Colruyt te gaan, maar ik heb gisteren alles gehaald. Misschien moet ik, geheel toevallig, een wandelingetje maken voorbij haar deur? Al was het maar om dat bakje troost, dat duizend keer smaakvoller is dan die koffie van de Colruyt. Ik trek m'n stoute schoenen aan, de brave schoenen blijven staan. En ja hoor, ik zie Maria al van verre in de deuropening staan…
De zon schijnt en Maria lacht, wat moet een mens nog meer hebben? Een bakje koffie, misschien?
©GoNo
feedback van andere lezers- Mistaker
Ja lekker, koffie!
Met zeer veel plezier gelezen.
Groet,
Greta
GoNo2: Dank u! - ivo
zo warm menselijk idd niet meer is nodig
GoNo2: Dank u! - Dora
Morgen meer?
GoNo2: Dank u! - Wee
Wél een vervolg hoor!
GoNo2: U bent een trouwe volger aan het worden?
|
