|
< terug
Het komplot (34)
De commissaris bekeek Frans Vandorpel nu van top tot teen. Deze voelde zich niet op zijn gemak.
"Jouw beurt nu." zei Verdonck. "Hoe komt het dat jij de sleutels hebt van dit appartement? Ben jij hier de verantwoordelijke?"
Frans Vandorpel was niet de verantwoordelijke. Aarzelend gaf hij uitleg. Hij bekleedde een topfunctie bij een belangrijke financiële instelling, waarvan hij de naam pas wilde noemen na intens aandringen van Verdonck. Hij was al een tiental jaren getrouwd en had twee schatten van kinderen, een zoontje van zeven en een dochtertje van twee jaar oud. De commissaris zou toch diskreet zijn en Vandorpel zijn vrouw niet op de hoogte brengen!
"Dat zal afhangen wat jouw rol hier is." had Verdonck opgemerkt.
Maar Frans Vandorpel had geen functie in de culturele vereniging en ook niet in de vzw. En? Hoe kwam het dan, dat hij de sleutel van de toegangsdeur in zijn bezit had? Dat was een hele geschiedenis en hij vertelde:
"Enkele dagen geleden werd ik na het werk, toen ik in mijn auto wilde stappen, aangesproken door een onbekende die me zei, dat hij er kon voor zorgen dat ik een beter leven kreeg. Ik wilde de man aanvankelijk wegsturen, maar hij bleef aandringen en stelde voor om iets te gaan drinken. Ik weigerde, maar toen liet hij verstaan dat ik beter op zijn voorstel kon ingaan want, dat zou veel gezonder zijn voor mijn vrouw en kinderen. Ik voelde de bedreiging in zijn woorden, vooral toen hij mij een krantenartikel toonde over een kindje, dat ziek was geworden, nadat het een sinaasappel had gegeten die met vergif was geïnjecteerd."
Frans Vandorpel had toen de onbekende vergezeld naar een café vlakbij. De man had voor hen beiden een fles champagne besteld en gezegd, dat het er eigenlijk niet toe deed wie hij eigenlijk was, maar dat zijn opdrachtgever over de beroepsernst en de bekwaamheid van Frans had horen spreken en nu wilde dat deze zou komen werken voor zijn organisatie. Toen Frans wilde weten wie die opdrachtgever was en over welke organisatie het ging, zei de onbekende:
"Ik mag mijn opdrachtgever niet zomaar bekendmaken. Eigenlijk vertegenwoordig ik een college van leiders die instaan voor de goede werking en voor de uitbreiding van onze organisatie. Haar naam? "Voor een betere wereldorde". Wat doet ze? Wij proberen gewoon de wereld te verbeteren. Daarvoor hebben wij betrouwbare lieden nodig met invloed in de maatschappij. Mijn opdrachtgevers willen dat jij zo iemand wordt."
Frans had het allemaal niet zo goed begrepen. Hij dacht, dat dit een voorstel was voor een nieuwe baan en dat hij zou moeten breken met zijn bestaande beroepsbezigheden. Toen hij wilde weten wat hij zou moeten doen en hoeveel hij zou verdienen, had de onbekende hem joviaal op de schouder geklopt en met een brede glimlach gezegd:
"Dit is geen werkaanbieding, man! Je moet gewoon uitvoeren wat wij jou opdragen. Wat dat is, hoor je wel ten gepaste tijde. Voor de rest doe je gewoon jouw werk verder zoals je tot nog toe bezig bent. En neen! Wij betalen jou geen loon. Je zult beloond worden per prestatie, in functie van wat je hebt moeten uitvoeren. Ik kan je echter verzeker, dat die verloning niet min zal zijn. Bovendien zullen wij ervoor zorgen, dat je op jouw huidig werk een bliksemcarrière kunt maken. Binnen de kortste keren maken wij jou tot algemeen directeur. Je moet alleen uitvoeren wat wij jou opdragen en geen vragen stellen."
Frans Vandorpel was toen overbluft en wist niet wat te denken. Meende die man nu echt wat hij zei of was dit gewoon een grap? Maar de man had hem een sleutelbos gegeven met de mededeling:
"Hier zijn de sleutels van een luxeflat op de Rooseveltlaan in Ukkel. Wij hebben voor jou een luxe call girl geregeld, die jou daar drie dagen gezelschap zal houden. Zeg maar tegen jouw vrouw, dat je voor het werk naar het buitenland moet. In het appartement zul je boeken, dvd's en cd-roms vinden. Verdiep je erin. Zo zul je meer over onze organisatie te weten komen. Leer over ons en geniet intussen van de jonge vrouw die we voor jou hebben betaald. Zij zal aan al jouw wensen voldoen. Na die drie dagen verlaat je het appartement en steekt de sleutels die ik je nu geef gewoon in de brievenbus. Daarna keer je naar huis terug. Je praat tegen niemand over dit alles. Later zullen we met jou opnieuw contact nemen, om te horen wat je hebt beslist. "
Toen Frans aarzelde om de sleutels aan te nemen, had de onbekende er nog cynisch aan toegevoegd:
"Je hebt geen keuze, mijnheer Vandorpel. Je moet deze sleutels aanvaarden, evenals dat verblijf in Ukkel. Zoniet zou het wel heel ongezond kunnen worden voor jouw familie."
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Spannend , op naar het vervolg...groet,
een inspiratie volle dag...
julien_maleur: Dank je Danvoieanne.
Julien
|
