|
< terug
traumatisch?
Terwijl de remsporen nog nadampen en de miezerregendruppels de voorruit vernevelen trekt een zenuwachtige tik en wrijft hij met de bovenzijde van zijn mouw zijn neus af. Plassen ontwijkend proberen zij de voordeur droog te bereiken. Het ijskoude van de regen, het ongezellige van de plaats en het ongelofelijk gieren van het gijle, maakt dat romantiek wel heel basaal is. Zij kijkt heel gretig naar de handen die haar grijpen en laat zich ronduit wentelen in het spel dat hij speelt met haar lijf. Geen enkel plaatsje is taboe verklaard.
Twee kinderogen kijken schaamteloos van onder het gordijn naar binnen. Het kamp dat hij sinds gisteren heeft gemaakt, onder de tafel bij de buren, die er toch nooit zijn, maakt dat zijn inkijk perfect is.
Het kleine lijf voelt de spanning van binnen in zijn eigen lijf wringen. Nog nooit heeft hij dit gezien laat staan gevoeld. Betekenis geven aan wat die ziet is moeilijk, maar wat die voelt is duidelijk.
Vlug neemt die de benen .. een geheim dat alleen dragen als vreselijk wordt gezien, uit angst dat anderen hem zouden zeggen, je mocht daar niet zijn.
Moeder ziet de spanning in het trekken van het lijfje dat zich samentrekt op de zetel. Zet zich zacht naast hem en aait over het hoofdje, vraagt niets, zegt geen woord, laat haar handen spreken op het lijfje dat verstijft vertelt dat de knoop die getrokken is wel heel hard klemt.
De tijd wordt met de klok weggetikt terwijl enkel de stilte nog spreekt.
Langzaam begint het jongetje te praten, flarden van beelden die niet voor hem waren bedoeld. Moeder zegt geen woord en laat hem zonder onderbreken praten. Had moeder dit dan ook gezien? Wist moeder van zijn kamp onder de tafel. Moeder glimlacht en zegt geen woord.
Terwijl hij vertelt streelt moeder langzaam zijn hoofd en rug, alsof zij het spel herspeelt zonder dat het harde van de lust nog een rol heeft in het intieme dat heerst.
Moeder zegt als mensen elkaar graag zien zij elkaar strelen en elkaar graag willen zien. Zien wij dan ook elkaar graag? vraagt het jongetje. Moeder glimlacht en legt het hoofdje op haar schoot terwijl ze hem blijft aaien, "natuurlijk gekkerd", je bent de liefste voor mij.
Het verhaal, van wat het jongetje dacht te hebben begrepen, krijgt door de lieve woorden van mama een andere context waardoor de rust terugkomt in het lijfje ... De opgewonden gevoelens krijgen terug een plaats tussen de andere gevoelens van pijn, honger en leven ... een hele opluchting vervult het huis.
Dagen nadien speelt het jongetje nog zijn belevenis na, moeder zwijgt en laat hem doen, en zodra ze het kan speelt ze met hem en de bal, de auto en de pop. Telkens weer kadert zij die gevoelens, waarvoor hij veel te jong was en telkens weer keert zij terug naar het normale, wat iedereen doet.
Wat hij zag, was niet voor hem, een beetje onschuld is hij verloren in een wereld die voor volwassenen soms niet eens te begrijpen is.
Morgen als het jongetje volwassen is, zal hij alles nog wel weten, alleen het traumatische wat weggespoeld is heeft hopelijk geen vat meer op hem gehad.
feedback van andere lezers- Dora
Goed weergegeven Ivo. Samenloop van niet voorziene omstandigheden
Mooi dat die moeder tot haar jongen door kon dringen, zo blijven ombedoelde belevingen niet levenslang de dienst uitmaken
ivo: zo is het Dora, mooi toch dat genezen van een wonde, uit een niet rijpe belevenis, kan genezen ... - warket
Ontzettend moeilijk om zoiets uit te drukken en jij bent erin geslaagd.
ivo: bedankt Warket, tja het is inderdaad niet makkelijk ... - Danvoieanne
Goed beschreven ...
ivo: bedankt anne - Wee
Dit raakt mij diep.
x
ivo: oeps wee, hopelijk kan je ermee leven ... want wie hiermee zit, heeft vaak een dubbel leven - Hoeselaar
jouw rol in dit gevoelensspel is fantastisch. Jij bent de bemiddelaar tussen wat de kleine zag, begreep, en de niet plaatsende gevoelens die voor hem helemaal niet bedoeld waren.
De liefde die een begrijpende moeder haar zoontje geeft en dit kind die geborgenheid weergeeft die hij dacht te verloren te hebben is waarlijk mooi vertaald
Willy
ivo: bedankt willy
|
