|
< terug
Gezegden- spreekwoordsgewijze ketting
Spreekwoorden en gezegdes hebben voor mij echt extra inhoud. Ik maak van mijn hart geen moordkuil en ben recht door zee gebleven. Volgens mij draag ik het hart op de juiste plaats, maar anderen noemen dat een scherpe tong. Minder recht voor de raap ben ik als ik mijn eigen glazen ingooi door eerlijkheid. Niet dat ik zwijgend het tij kan keren of te dom ben om voor de duvel te dansen, maar dat is lood om oud ijzer...
Het kwaad was toch al geschied. Niet mijn broeders hoeder liet ik Gods water over Gods akker lopen. Manlief was hals over kop verliefd geworden op een wolf in schaapskleren die hem om haar vingers wond. Hij was zogezegd: met een natte vinger te lijmen. Onbewust pootte hij zichzelf een luis op de kop, maar ach, God heeft nou eenmaal rare kostgangers. De angsthaas gooide geen oude schoenen weg voor hij nieuwe had tot de grond hem te heet onder de voeten werd. Toen hij op het punt stond door de mand te vallen kwam de aap uit de mouw. Zoals de waard was vertrouwde hij zijn gasten en hij verweet mij buiten de pot te hebben gepiest. Ik wist echter van de prins geen kwaad al draaide hij mij de woorden in de mond om. Wie de schoen passe trekke hem aan, was voor mij gesneden koek. Ik liet mij niets in de schoenen schuiven want al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel, dacht ik. De held op sokken overtrof mijn stoutste dromen toen hij omkeerde als een blad aan de boom. Onuitstaanbaar werd hij nadat het lot hem zijn koekje van eigen deeg presenteerde. Het kind leek als twee druppels water op hem. De rapen waren gaar, maar ik weigerde om bij de pakken neer te gaan zitten en hoewel de beste stuurlui aan wal stonden, goede raad duur was, plukte ik iedere dag die God gegeven had en maakte van de nood een deugd. Manlief had buiten de waard gerekend. De koning te rijk was ik met mijn nieuwe vrijheid en wat kocht hij zich een kat in de zak.
Hij leek zo trots als een hond met zeven lullen al zag ik in hem soms meer de kip zonder kop. Ieder die niet op roze wolken leeft weet: al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Dat hij zich knollen voor citroenen liet verkopen omdat hij zijn ogen in de zak had mag een waarheid zijn als een koe en ik haal geen oude koeien uit de sloot als ik zeg: liefde maakt blind. Met huid en haar ging mijn ex het schip in. Toen ze hem eenmaal binnen had gehengeld ving hij bot: ze zette hem het mes op de keel als hij niet naar haar pijpen danste. Zij was geen katje om zonder handschoentjes aan te pakken en ik was op een totaal andere manier net zo min voor de poes. Niet voor één gat te vangen leefde ik positief door als God in Frankrijk. Helaas kon zijn nieuwe lief de zon niet in het water zien schijnen. Mijn geluk stak haar de ogen uit. Het verliefde stel voelde zich bekocht. Daarom moest de boodschapper van het slechte bericht worden vermoord. Boontje kwam om zijn loontje, geraakte van de regen in de drup en zag de wereld voor een doedelzak aan. Hij had zich lelijk gebrand maar wilde niet op de blaren zitten. Ik haalde voor hem de hete kastanjes uit het vuur omdat hij de baby met het badwater wegspoelde. Toen het kalf eenmaal verdronken was dempte hij de put, maar gedane zaken nemen geen keer, de zure vruchten plukte ik. Gelukkig liet ik me de kaas niet van het brood eten en koos van twee kwaden de minste, waarna ik achter de horizon verdween. Natuurlijk werd onschuld het kind van de rekening,
Kortom, het leven is eigenlijk een wand vol tegeltjes met volkswijsheden waarover knappe koppen dikke filosofische boeken hebben volgeschreven. Die worden echter niet gelezen door hen die daarbij het meeste baat zouden hebben. Zij preken voor eigen kerk, zijn samen sterk, dom geboren en simpel gewiegd. Aangezien zachte heelmeesters stinkende wonden maken zullen zij hun ziel in lijdzaamheid bezitten, afwachten tot de tijd alle wonden heelt. Het spoor bijster zien ze door de bomen het bos niet meer want zelf denken is hen niet geleerd. Dat zij goed-in-hun-vel-zittende-levenskunstenaars lastig vallen met hun gebakken peren merken ze niet eens.
Ze doen maar wat ze niet laten kunnen want men kan beter over me kletsen dan van me eten en over MIJN fiets lullen dan over ZIJN lul fietsen, alhoewel...ik houd u niet tegen. Ik heb nog wel een appeltje te schillen dat niet ver van de boom is gevallen.
feedback van andere lezers- ivo
hoe in een notendop een hele film kan spelen zonder dat de regisseur 1 metertje film zelf heeft moeten draaien, de acteurs draaiden zelf hun mesthoop bijeen waarop een haan zat te kraaien maar geen eieren legde, integendeel .. mensenkinderen het kan verkeren, daarvoor kiest men niet, dit is wat het leven doet voor wie bewust voor leven kiest ... pffff
Dora: Ivo, ging het deze keer
eigenlijk meer
om de spreekwoorden en gezegdeketting om het verhaal mee te schrijven...Zo deden mijn vader en ik dat vroeger. - Wee
Goed gevonden hoor, zoveel spreekwoorden en gezegden
en toch een helder verhaal.
Wij doen dat hier thuis ook vaak, mijn appeltjes en ik :)
Dora: Ja leuk he? Spelenderwijs deed ik levenslessen op, soms legde mijn vader het uit of waarschuwde hij mij. Hij had voorspellende gaven. Ik waardeer hem er nog steeds om dat hij me serieus nam.
|
