Volg ons op facebook
|
< terug
Kwallen en anderse prikkels
Het eerste nummer na de pauze brengt het publiek meestal op het puntje van de stoel, weet ze inmiddels. Men neemt altijd wat timide opnieuw plaats. Hier en daar blijven er stoelen leeg, maar Val Peperkoek is gewend aan de natuurlijke selectie. Het vorige programma was gelardeerd met luisterliedjes, lieve melodietjes en nu criticasters haar hard, diepgaand en te serieus beoordeelden trekt dit een ander publiek. Muziek schreeuwt bij binnenkomst. Sommigen herkennen 'Kraftwerk', Duitse popgroep uit 1977. "Fahrn, fahrn fahrn, auf der Autobahn". Het schalt monotoon over de rode pluchen stoelen, steeds sneller, harder naar de climax toe. In de coulissen wacht Val met 'heavymetal hoofd' en het strakke zwartleren pak. Halverwege springt ze het toneel op. Stampend op glitterende zwarte legerkisten met enorme plateauzolen neemt ze de hele breedte van het toneel in bezit. Laserstralen flitsen, gekleurde discolichten ondersteunen de opgefokte begeleiding van de oeroude gedateerde synthesizers. Als Mick Jagger gooit ze de microfoon van hand tot hand en gebruikt de standaard om kracht bij te zetten. Men is overrompeld door haar complete metamorfose. Ingesnoerd lijkt ze drie maten slanker en ze knikt wild jahajaha met haar hoofd op het stampende ritme. De blonde pruik met het woeste lange haar geeft haar een jeugdig uiterlijk, maar ze heeft tevens iets ondefinieerbaars. Tina Turner, maar net niet. Ze lijkt in niets meer op de iets te gezette oude taart van voor de pauze. De vonken springen onder haar hakken vandaan. Op de maat klapt ze boven haar hoofd en de zaal volgt gewillig tot ze begint te rappen:
Kwallen prikken bijna altijd, zelfs zonder potente stekels,
omdat ze durven genieten van dingen die een ander laat.
kunstzinnige buitenbenen met eigen waarde zijn de rekels,
zweven sier in het vrije en zwemmen in transparante staat
of gepenseeld in pastel met een beweeglijke ruggengraat.
De Valeries weten zich een spiegel die in pure pekel praat.
reactie illustreert wat een slap watje onbesproken verraadt
autonomen negeren de domme regel die nergens op slaat.
negens op slaat, ader laat want het is al lang te veel te laat …
Waarna ze met de ellebogen breeduit en wijdbeens voor het voetlicht staat. Ze weet het zelf inmiddels dat iedereen verbaasd is. Ze geniet. Macht, aandacht. Ze weet het te vangen en is trots, hijgend bezweet kijkt ze schaamteloos brutaal. Stoere pot, maar met opwindende sterke vrouwelijke uitstraling. Je bespeurt de laag over de onderlaag doorheen de opzichtige sensatie.
Zo, daar zijn we weer. Wel effe lekker, vindt u niet? Dat beetje rauwe, dat lullige ouwe. Muziek van de vorige eeuw. Geen kattenpis anno 2010, nee shit 1977 waar men toen niet klaar voor was. Totaal nep, kunstmatig, tegenovergesteld aan Janis Djee of kattentongen uit Urk. Of waaide Wan Wee Wind uit Volendam? Ach ja 1970-80... Toen dacht ik nog dat wij, het jonge volk, de wereld ZELF maakten. Haha. Van dat concept ben ik afgestapt, niemand maakt iets en wat ik gisteren op de tv hoorde is wel het summum van wierdo, te vetmaf, te gek voor woorden out of the lijn der oppervlakte maten.
Het was notabene bij Schepper en co. God en zijn Co-assistenten, zoiets tussen wal en schip. Het ging weer over onze maatschappij. Wie denkt nog dat God zich daar mee bemoeit? Wanneer houdt men er nou eens over op? Kan men niets nieuws verzinnen? Iets over macramee, punnikken, het zinloos graven van de metro, of zo? Iets dat zoden aan de dijk zet wat betreft het algehele fatalisme. We zijn toch al veel te ver heen om nog iets terug te draaien van de vooruitgang. Enfin, tijdens het strijken luisterde ik mee.
"Hoe staat het tegenwoordig met de plaats van het gezin in de maatschappij?" was het aaitum.
Hoezo? Is dat er nog? Een gezin? Is daar plaats voor, dacht ik gezellig mee. Enfin ze neuzelden erover of de hoeksteen nog steeds wordt gemetseld door de christelijke partijen. Ik dacht eerst, hè bah, tot ik mijn oren spitste. Zoiets geks … Een van de gasten vond dat we moesten kijken of het niet efficiënter kon worden aangepakt en ze noemde een schrijnend voorbeeld...: Twee verdieners, gelijkwaardig, pa werkt in Amsterdam, ma in Utecht en ze wonen er tussenin. Verstandig toch? De beste oplossing voor iedereen, man-vrouw plus anderhalf kind, keurig volgens de statistiek. Brave burgers zolang er niets mis gaat. Ma wordt op een dag gebeld. Op haar werk. U weet wel, omdat we ons allemaal wáár moeten maken. Met de vinger het nieuwe rollenpatroon uit de neus peuteren is niet politiekcorrect, moeke is niet thuis, pake is van huis...onze vooruitstrevende concepten piepen in het voorhuis... Compleet met glazen plafond waar wij vrouwen een hersenschudding aan oplopen. Alles is perfect tot drie cijfers na de komma uitgekiend. Volgens de regels van boven de grachtengordel. Maar goed, men belde ma dus.
"Sorry dat we u storen mevrouw, maar uw kind zit hier met een poepbroek op de gang."
Ja? En? Die vrouw denkt dat ze bij de neus wordt genomen. Ze zullen op die school toch wel een reserve broekje voor haar lieverd hebben? Of niet dan, zou ik ook denken.
"Sorry mevrouw, maar de PRO-to-COLLEN van school laten het niet toe dat wij ons daarmee inlaten. Dat is verboden, ziet u?" Nee, dat ziet ze even helemaal niet, want ze krijgt zo meteen een zeer belangrijke klant en als, dan..."Niets aan te doen mevrouw. U moet heus zelf even komen om het ongelukje van uw kind recht te zetten." Voor welk een dillema worden we geplaatst? Wie? Waarvoor? Hoezo vooruitgang?
feedback van andere lezers- ivo
het draait en keert om hetgeen gezegd moet worden anders mag klinken ... misschien draait het allemaal om zelfkennis
Dora: Wie weet,
maar het programma van een cabaretier moet je over je heen laten komen, toch? Het is maatschappij-kritisch of mens-kritisch of nou ja... je kan er alle kanten mee op... - warket
Van dit soort collums zo geschreven hou ik van!
Dora: Dank je wel... het schrijft ook wel lekker... - Ivan
"Hoe staat het tegenwoordig met de plaats van het gezin in de maatschappij?" was het aaitum.
Hoezo? Is dat er nog? Een gezin? Is daar plaats voor,
Geweldig en sterk neergezet dit, heb het met genoegen en veel interesse gelezen , vr/gr Ivan
Dora: Dank je Ivan, ja een cabaretier veroorlooft zch op het toneel meer dan de mensen die ernaar komen luisteren. Hoe staat het met de harde thuiswerker? Bestaat dat nog, boter kaas en eiren vanuit de achtertuin? Haha
|
