Volg ons op facebook
|
< terug
Mag ik u even gebruiken?
Betrekkelijkheid van leven inzien is een zegen, al ziet God niets. Althans… zo voelt het.
Misschien doet Hij achter mijn rug aan lange termijnplanning waar ik geen zicht op heb?
Hoe zielig, achteraf bekeken? Door de bank genomen valt het mee, hele volken hebben het slechter.
Letterlijk en figuurlijk is er bergen werk verzet en tegenslag hoort erbij. Elk beleven, mooi of spuuglelijk, is een verhaal in een leerboek, dat werelden beschrijft van u en mij. Vette kluiven in de ruiven van al die interessante levens, die stuk voor stuk de moeite waard zijn om van alle kanten te bepotelen, bekijken en proeven, voelen en be-ogenblikken. Teleurstelling daagt uit om te proberen het tij te keren. Tegen de keer in kunnen pionieren. Moedig blijven, daar was ik trots op. Veel goeds...
Totdat...plotsklaps...mijn lijf het begaf en zei dat ik mezelf had uitgewoond. Iedereen werkte overdag. Aan bed gekluisterd oefende ik nederigheid: afhankelijk tot iemand eten bracht. Amper kunnen bewegen met een boek plus de tv, blij met gezelschap. "Vanaf de geboorte neemt men afscheid," zei men, maar opbouwen is leuker. Al die jaren was ik met plezier eigen baas geweest. Voorbij, over en uit. Niet ontkennen of er te lang bij stilstaan want genezen lukt niet in zelfmedelijden. Tevredenheid komt terug zodra ik uitdaging zie in iets nieuws, verzon ik. Op een dag kwam het aanbod: zittend werk met een lulijzer aan mijn wang. Luisteren, meedenken, positief reageren, oor en mond waren nog bruikbaar. Waarom niet?
Er was veel fout gegaan toen het bedrijf op een ander systeem overstapte. "Goede morgen, u spreekt met..." Dagelijks acht uur bij een cheffin even oud als mijn kind, dezelfde kort-door-de-bocht-instelling. Uitzendkracht, tijdelijk werkvee stelt weinig voor, vond ze en de kracht van een compliment kende ze niet. Nooit heeft ze geweten wat ik voorheen deed, maar met collega's kon ik prima opschieten. Voor hen was ik ingehuurd: razernij van ontevreden klanten opvangen en hen daarna met de juiste verkoper doorverbinden. Onmiddellijk, meteen, NU! Woest schreeuwende mensen die me het liefst aan stukken door de telefoon wilden rukken. Ik diende echter een uitvoerige beschrijving los te peuteren, opdat hun binnenverkoper het probleem op kon lossen. Het was een toer en juist daardoor bevredigend als die klant uiteindelijk rustig bedankte voor de aandacht die hij gekregen had. Naar een leeg huis fietsen, niemand om de dag mee te delen en je maaltje koken. Niet zeuren in het heilige geloof dat er ooit iets moois op stapel stond. Verdomd weinig was van het geurige vroeger overgebleven, tot een zinvol idee aan de einder glom. Voor het goede doel, daar op dat totaal onbekende armoedige continent. Zonder de bestaande grote organisaties want als kunstenaar uitgezonden worden is hopen op niets en ik had nog wat spaargeld. Terplekke geďnspireerd door die lieve arme mensen en hun uitzichtloze omstandigheden ontstond het vijfjaren plan en ik leefde op, was trots op de moed die ik gevonden had, zoveel goeds...
Totdat... de afgunstige mens toch slinks dat appeltje schilde dat hij uit de middelbare schooltijd had bewaard. Succes, zelfs voor het goede doel, misgunde hij. Het bijeengesprokkelde geld verdween doortrapt naar de hebzuchtige zak. Eindelijk brandde ik alsnog echt af. Vijf jaar duurde het voordat ik in het openbaar dáárover schrijven kon, zo intens was dit verraad, naast het andere dat schroeide. Moed mag niet in de bejaarde schoenen zakken, maar ondanks onze welvaart heb ik hier weinig om voor te leven.
Zo zit het dat ik zonder dagelijks stukske tekst niet lekker door de dag kom. Het is geen echte verslaving, maar het moet wel. Niet voor mijn geestelijke gesteldheid want dat zit wel snor. Nee, ik wil me er NIET bij neerleggen dat ik zonder slag of stoot zielig afwacht achter de geraniums, die ik overigens niet heb. Tot de brandstapel klaar staat? Verhalen is mijn privé omscholing en ik gebruik de reacties, naar ik hoop op een aardige manier, om te zien welke stijl en tekst aanspreekt. Schrijven kan overal, de laptop sjouw ik mee. Een internetcafé bestaat zelfs in Ethiopië. Het zou moeten kunnen dat ik van ieder continent ervaringen op kan tekenen, die ik via mail verstuur naar een weekblad, krant of reisorganisatie... Als één van u freelance schrijfklusjes weet? Een kruiwagen? Ik houd me aanbevolen.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Ja, ik ben terug van vakantie, even tussenuit geweest. Was al benieuwd naar wat je schreef en heb nu even tijd om je te lezen.
Ik lees je wel maar daarom ken ik de persoon die achter de tekst steekt niet. Voel wel dingen aan en maak me daarover beelden maar meestal zit ik mijlenver van het doel af. Nu zit ik ook nog met een muisarm die me parten speelt, ja, dat had ik al voordat ik op reis vertrok. Je gaat er niet dood aan maar het is wel geweldig vervelend.
Zo op naar jouw volgende inzending
Willy
Dora: Ben zelf net terug van vakantie... hallo dus maar weer, Willy...dank je wel. - warket
Moest je helemaal alleen op een eiland zitten zonder dat iemand je leest, zou je het dan ook opschrijven?
Ik wel.
Dora: Ja, ik ook, zat al heel veel alleen op eilanden, kan sommige dingen uit voorraad te plukken, al hoewel, ik zie weldegelijk vooruitgang met toen ik uit Ethiopie, vers van de pers, nieuwsbrieven naar Nederland schreef.... Dat ligt allemaal nog klaar om te ontwikkelen... - Wee
Je weert je kranig door het leven, Door, al zien wij natuurlijk niet
wat binnenin woelt en wolkt.
Ik herken het, dat dagelijks móeten schrijven. Bij mij speelt
verwerken wel, maar zéker ook het niet willen neerleggen bíj.
Alleen het durven plaatsen moet ik nog wat leren (en schrijf
ik geen grote stukken zoals jij doet).
Weer met belangstelling gelezen.
Dora: Oef, mooie woorden Wee. Dank je wel. Wat er binnen woelt probeer ik eerlijk te beschrijven, zonder veel hints tussen de regels. Maar Wee, je bent zelf zo fantastisch, er is geen enkele reden NIET te publiceren... gedichten als dure delicatessen... meer, meer, meer...wil ik van je lezen
|
