|
< terug
Bio-ritmiek uit het lood
Tot aan de knieën afgesleten zakten we op het muurtje en loerden verlekkerd naar de overkant.
Nog een half uur hongerig wachten, in gezelschap van het flinterdunne plastic zakje met de nieuwe bloes. Uiteindelijk belandden we in de tuin van de pizzeria en lebberden extra genoeglijk aan ons wijntje. Eentje bij het eten mag ik als chauffeur. 'Chez Mario' bleek erg in trek bij modieuze jongelui, waartegen wij, vermoeid uitgelubberde toeristen, nogal vaal en gerimpeld afstaken. Helemaal toen het bloed in mijn aderen koud opstijfde. Waar was mijn aankoop? Onder de tafel lagen alleen vier uitgevloerde voeten. Bijna berustte ik: de kakelverse aankoop was afgedragen nog voordat ik er één dag in had geflaneerd. Na aansporingen van MJ schoot ik tegen beter weten in naar buiten. Poehee… Tegen het muurtje leunde mijn aanwinst als een trouwe hond die erop vertrouwt dat zijn baasje echt terugkomt, waarna ik blij terug huppelde. "Het leek een zakje afval. Misschien is het daarom niet meegenomen?"
Inmiddels was het acht uur. Een magistraal goed gevulde salade stond op tafel en terwijl we de ham-kaas-veldsalade soldaat maakten genoten de 'zjeun jubs' om ons heen diverse glazen rosé alvorens iets eetbaars te bestellen. Het klopte nog steeds niet, ons bioritme, maar het was wel duidelijk: truttig 'onfrans' waren we veel te vroeg aangeschoven. Al smaakte hij geweldig, de breed over het bord stekende pizza kreeg ik na de gigagevulde sla maar voor één-derde weggewerkt. Om een 'doggybag' vragen leek ons in deze trendytent geen hippe optie. 'Thuis' trok ik een droge rode open en rolde later ontspannen in bed.
"Krijg nou wat. Heb jij ergens een inrijverbod gezien?" Hobbelend in onze zilvergrijze 'ouwelullentank' (de Agilla van MJ) laveren we omzichtig tussen slenterende toeristen door de smalle Dinanse steegjes. Niemand kijkt boos of ergert zich zichtbaar aan ons. "Nee, hier staat maximaal twintig, dus…" Op zoek naar de stadsmuur zijn we totaal onverwacht in de oude kern beland en murmelen gemotoriseerd stapvoets langs kraampjes die we gisteren zagen. We parkeren uiteindelijk bij het ultramoderne OBC-openbare werken-bieb-cultuur. "Weinig parkeergeld," constateert MJ. "Tussen twaalf en drie betalen we niets."
Terwijl we teruglopen naar het centrum blijft ze zwijgzaam, broedt op iets. Voor een verlaten terras in vol ornaat staat een reclamebord. Le Midi. Pla-du-zjoer: Moels-Kerry-Natuur oe Breton. Als we er neervallen voor koffie besluit ik me niet aan mossels te wagen. De ober kijkt vies, begrijpt niet dat wij om half elf om petiekaffee durven vragen. "Noe ne som pasun café," snauwt hij beledigd. Wat hebben we misdaan? Geschrokken staan we op en lopen beschaamd weg. MJ diept het plotseling vanuit een grijs verleden op. "Ja, natuurlijk, men eet hier uitgebreid tussen de middag en 's avond een lichte maaltijd, veel later dan wij gewend zijn," legt ze me uit nu ze zich het concept van le menu-midi weer herinnert. "Daarom sluit alles hier tot zeven uur," mijmert ze voor zich heen en ik denk mee: "En dan betaalt men dus geen parkeergeld." Het bioritme-raadsel is opgelost. Eindelijk heeft de Franse slag ons te pakken. Kwestie van omschakelen. We besluiten in het vervolg de gezonde 'avondsla' zelf klaar te maken. Op onze kamer. Uiteindelijk vinden we een plekje waar men kaffee-o-lè serveert en we claimen een plek in het treintje.
Drie kwartier lang bloeberen drie wagonnetjes, volgepropt met, raad eens wat, Nederlandse gezinnen, hotsend en botsend over de keien achter het knetterende diesellocomotiefje op rubberbanden.
"Eigen schuld. We worden gemarteld, haha, afgestraft voor onze luiheid, hahahihi…"
"Joh, net een afslankmachine," giebelen we uitgelaten, want interessant en zinvol is het wel. In Frans wordt uitgelegd wat we passeren, de Engelse versie is vanwege de verfranste tongval niet te volgen en we dalen af. Tot aan de rivier waar het majestueuze uitzicht op de enorm hoge gemetselde brug met indrukwekkende bogen mij bijna de adem beneemt. "Daarover rijd je, als je vanaf de andere kant komt," mompel ik perplex. Voor zes Euro 'doen' we alle wetenswaardigheden en ik vergeet uit te rekenen hoeveel dat ding per dag (of op jaarbasis) het Bureau de Touristic oplevert.... Aan het eind van de rit, lang voor twaalf uur, lopen de terrasjes van de restaurants al vol, maar we hebben nog geen trek. We schuiven om half twee ergens aan en doen ons te goed aan een fikse steak. Om één minuut over twee komen verhitte koks naar buiten. Languit in de stoeltjes hangend paffen ze bij een biertje hun sigaret weg.
feedback van andere lezers- badstop
Zo,n sla en pizza hebben we een keer in Montelimar gekregen. Ik heb er nog buikpijn van.
Dora: Haha, ik heb het er de volgende dag gelukkig een beetje vanaf gelopen. Dank je wel - Wee
Van de week heb ik mijn tas in mijn fietsmand laten zitten en miste haar pas
toen ik mijn portemonnee wilde pakken, zo'n drie winkelstraten verderop ...
Ik dacht dat ik dood bleef! Maar ook ik had Geluk, ze zat er nog in! (Heb nog nooit zó hard gerend!)
Weer graag met jullie mee gereisd, Door.
Dora: Dank je wel Wee... voor het meereizen en lezen...
|
