Volg ons op facebook
|
< terug
De ongecensureerde Marcus Antonius (1)
De problemen waren begonnen toen Caesar zijn gouverneurschap van Gallië weigerde af te staan. De senaat, een samenraapsel van de grootse muggenzifters die er in Rome te vinden waren, had deze eis aan hem gesteld omdat ze zinnens waren hem te berechten. Caesar had namelijk een flink aantal malen naast de republikeinse pot gepist en zijn talrijke vijanden wilden hem hiervoor juridisch vervolgen. Het probleem echter was de Romeinse wet. Deze stelde dat een magistraat alleen aangeklaagd kon worden nadat deze zijn functie neergelegd had. Zo niet, genoot hij onschendbaarheid. Caesar was snugger genoeg om in te zien dat zijn politieke carrière nar de vaantjes zou gaan als hij de wensen van het thuisfront gehoorzaamde en zijn ambt officieel neerlegde. Daarom dat hij weigerde zijn gouverneurschap af te staan en daarom dat hij met zijn soldaten naar Rome trok, over de Rubicon, raaskallend over dobbelstenen en God weet wat nog allemaal. Het gevolg van deze gewaagde en roekeloze daad was dat hij tot staatsvijand verklaard werd en een burgeroorlog in gang zette die in een aanzienlijke machtswissel resulteerde. Caesar wist immers de vloer te vegen met al zijn tegenstanders en werd na een grootse overwinning in het Griekse Pharsalus tegen de legioenen van diens voornaamste rivaal en voormalig schoonzoon Pompeius Magnus heer en meester van de beschaafde wereld. Pompeius zelf stierf niet op het slagveld maar kwam desalniettemin om het leven als gevolg van een voor een Romeins consul beledigende onthoofding op het strand van Pelusium. Andere voorname opponenten van de machtgrijpende rebel zagen bijgevolg in dat verdere tegenstand vruchteloos was en bewezen zichzelf de laatste eer door zich van het leven te beroven, zoals bijvoorbeeld de deugdzame en republikeinse waarden symboliserende Marcus Porcius Cato, die een zwaard in zijn lichaam stak en zelfs zijn eigen ingewanden uit het lijf trok om er zeker van te zijn dat hij zou slagen in zijn opzet, aldus een machtsvacuüm achterlatend dat zonder enige gene door de overwinnaar ingepalmd werd. Zo was het gegaan in het begin. Zo was Gaius Julius Caesar dictator van Rome geworden.
Mooie liedjes duren echter niet lang, zelfs niet in die tijd, want het noodlot wilde dat de overwinnaar weldra de overwonnene zou worden. Aanvankelijk zag het er nochtans zo niet uit. Caesar drukte allerlei opstanden in het rijk de kop in, deed zijn best om voor zijn veteranen te zorgen en had zelfs de tijd kunnen vinden om een klein Caesartje te maken bij een beruchte Egyptische koningin die een significante rol zou gaan spelen in de komende jaren. Toen Cleopatra naar Rome kwam en de kleine Caesarion meebracht, werd er hevig gefronst in en alom het forum. Men vreesde dat Caesar zinnens was een monarchie te stichten en dat zodoende de laatste restanten van de wankele republiek in hun bestaansrecht bedreigd waren. Een voorspelling van de Sibylle dat het gevaarlijke Parthische rijk dat aan de Oostelijke provincies grensde alleen door een koning verslagen kon worden en Caesars vastberadenheid een strafexpeditie tegen hen te ondernemen leidde er uiteindelijk toe dat een complot tegen hem gesmeed werd. Met zijn zesenzestigen waren ze. Zesenzestig chauvinistische angsthazen gehuld in toga's die conspireerden omdat ze op hun senatoriele pik getrapt waren. De liberatores noemden ze zichzelf. De bevrijders. Hun doel was het herstel van de oude republikeinse waarden en het werktuig dat ze hanteerden om dit te bereiken was de dolk. Drieëntwintig maal wisten ze Caesar te treffen tijdens een Senaatsvergadering op de tweede idus van maart. Caesar was in elkaar gezakt, had de laatste man die een dolk in zijn lichaam geplant had, Marcus Junius Brutus, diep in de ogen gekeken en daar en toen zijn laatste, Shakespeariaanse woorden gesproken. Vervolgens had hij zijn toga over het hoofd getrokken en het leven gelaten, aan de voet van het standbeeld van Pompeius Magnus, waar hij zich voor eeuwig en altijd terugtrok in de annalen van de geschiedenis.
'Wij hebben Caesar gedood omdat wij de belangen van de republiek bedreigd zagen,' zei Marcus Junius Brutus diezelfde dag in een toespraak aan het volk op het forum. 'Wij hebben hem het leven ontnomen in naam van de vrijheden van het volk. Wij weten allen dat Gaius Julius ernaar streefde een monarchie te vestigen. De senaat van Rome, die spreekt en handelt in naam van jullie, nageslacht van Romulus, koestert geenszins de aandrang terug te keren naar het tijdperk van Tarquinische koningen. U dient allen te beseffen dat onze daad geen staatsgreep is. Deze dient enkel ter herstelling van de republiek zoals wij die kenden vooraleer Gaius Julius op schandelijke wijze de Rubicon overstak. Wij hebben niet uit persoonlijk belang gehandeld. Wij hebben enkel onze plicht als Romein vervuld. Eenieder die Caesar aanhangt moet niet vrezen. Wij zullen de dolk niet tegen u heffen. Wij zullen niet pogen uw persoon schade te berokkenen. Slechts het herstel van de republiek is de doelstelling die wij nastreven.'
Marcus Junius Brutus, die zijn best gedaan had zijn woorden goed tot het volk te laten doordringen, merkte dat hij slechts op een geringe bijval kon rekenen van zijn luisterend publiek. Het merendeel van de burgers die naar zijn spraak geluisterd hadden gaven niet de geringste aanwijzing dat ze tevreden waren met wat er gebeurd was. Het volk had immers van Caesar gehouden, en al zeker diens soldaten, die hem zowaar op handen gedragen hadden en een trouw jegens hem koesterden die nooit geëvenaard was. De vraag die nu resteerde in gedachten van menig stadsbewoner was wat de reactie van het leger zou zijn nu hun grote weldoener schaamteloos afgeslacht was.
Marcus Antonius, huidig consul en één van Caesars proponenten, had onder meer omwille van die reden een Senaatsvergadering bijeen geroepen nadat hij teruggekeerd was in de stad. Met zijn brede schouders, gespierde lichaam en opvallende arendsneus was hij een knappe en intimiderende verschijning. Een circulerend verhaal dat de Antonii, het geslacht waartoe Antonius behoorde, nakomelingen waren van de legendarische Herakles, als afstammelingen van Anton, zoon van Herakles, droeg bij aan het elan van zijn figuur, dat sowieso al behoorlijk proportioneel was. Hij was bijzonder groot voor een Romein, gehard door zijn jaren in het leger, populair bij de soldaten en alom gekend voor zijn drang naar drank en vrouwen, onbetamelijke vocaties die in zijn geval niet zelden Dionysische proporties neigden aan te nemen. Als aanhanger van de vermoordde dictator was hij vermomd als slaaf Rome ontvlucht omdat hij vreesde voor een aanslag op zijn eigen leven maar toen hij gehoord had dat Marcus Junius Brutus en Gaius Cassius Longinus, de twee protagonisten uit de samenzwering, de verzekering gegeven hadden dat verder niemand geviseerd werd, was hij teruggekeerd, vastberaden de stad voor het onheil te behoeden.
'Daarom dat die Senaatsvergadering morgen erg belangrijk is, Nymphidius' zei Marcus Antonius zittend in zijn werkkamer, 'nu Caesar dood is zijn er heel wat zaken die dringende aandacht vergen. Ik moet bekennen dat Brutus en Cassius me aardig verbaasd hebben. Wat een lef om iemand tijdens een senaatszitting aan mootjes te hakken. En dan nog Caesar! Die jongens spelen het spel waarlijk hard. Ik zou wel eens willen weten wat er met de daders zal gebeuren als ze oog in ook komen te staan met zijn veteranen.'
'Daarom dat u consul bent, dominus,' antwoordde Nymphidius, die majordomus was in het huishouden van Antonius, 'om dergelijke zaken tot een goed einde te brengen. Me dunkt dat iemand met uw auctoritas benodigd is morgen licht te werpen op de duisternis die ons omhult.'
'Spreek toch niet zo verdomd negatief!' klaagde Antonius, 'duisternis omhult ons nog lang niet. Al heb ik nog een eitje te pellen met Trebonius. Als ik hem niet zo lang aan mijn kop had laten zeuren, was ik op tijd gekomen om Caesar te redden en had het er allemaal anders uitgezien.'
Tijdens die noodlottige idus van maart, toen de samenzweerders Caesar vermoordden, had Gaius Trebonius, één van de complotteurs, Antonius lang genoeg aan de praat gehouden om te verhinderen dat deze de tirannenmoord kunnen tegenhouden had. Antonius, die besefte dat hij zich laten beetnemen had, vond dit een bittere pil om door te slikken.
'Probeert u toch vooral de kwestie rustig te benaderen,' opperde Nymphidius, die zijn meesters driftbuien voldoende kende erop berust te zijn hem tot kalmte te nopen, 'Rome heeft genoeg strijd gezien. Het is van belang dat u de zaken morgen weet te behartigen op een sufficiënte manier. Ik ben er zeker van dat Marcus Junius en Gaius Cassius uw hand niet zullen weigeren als u hen deze aanbiedt. Tracht samen met hen te werken opdat de republiek terug in ere hersteld kan worden.'
'Ik zou hen met zijn allen van de Tarpeische rots moeten laten werpen,' zei Antonius, 'de hele klotebende. Maar je hebt gelijk, Nymphidius, er is strijd genoeg geweest.'
'Wenst u nog iets van mij, meester, of verleent u mij toestemming naar mijn slaapvertrek te gaan?'
'Slaapvertrek?' bulderde de consul, 'er wordt hier helemaal niet geslapen. Eerst ga je wijn voor me halen. Morgen mag dan die vergadering zijn maar dat wil niet zeggen dat ik niet eerst nog wat te zuipen kan hebben. En o ja, breng dat blonde slavinnetje mee die je vorige week voor me op de markt gekocht hebt.'
'Het meisje uit Cappadocië, heer?'
'Juist ja. Die is het. En haast je, Nymphidius, of ik laat je aan een staak rijgen tot alle stront in je lijf er langs je keel weer uit komt. Heb je het gehoord? Aan de slag!'
En dus haastte Nymphidius zich om wijn te gaan halen voor zijn meester, alsook de Cappadocische slavin waar Marcus Antonius nog enkele uurtjes zijn lusten op botvierde, waarna hij in slaap viel in een roes van wijn en vleselijke napretjes.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ben juist de serie van Spartacus aan 't volgen...
mephistopheles: Nog niet gezien, moet er is tijd voor maken. Ik vond die reeks 'Rome' die uit twee seizoenen bestaat schitterend. Paar dingen die geschiedkundig niet kloppen maar zeker niet slecht - jan
ik deel dezelfde fascinatie...romeinse geschiedenis, films als Quo Vadis bv vind ik top!
grtzz
mephistopheles: Quo vadis ken ik niet, zal eens zoeken. Vorige week 'Cleopatra'gezien met Richard Burton,machtige film over het Caesar, Cleopatra,Antonius tijdperk - MarieChristine
Ik ben blij je hier weer te mogen lezen en we duiken met z'n allen de Oudheid in.
mephistopheles: Ja tuurlijk, waarom niet? Een fantastisch tijdperk was het! - Mistaker
Meph is back. gelukkig maar!
Groet,
Greta
mephistopheles: probeerde al eerder terug te komen maar ik geraak vaak niet meer de site,veel problemen daar mee. Voorlopig dus wel,hopelijk blijft dat nu even zo - koyaanisqatsi
Hier gaan nog schandknapen aan te pas komen!! ;-) Ach, de Romeinen... Een hoogst dankbaar allegaartje om je literair op bot te vieren... Salve!
mephistopheles: Heb een zwak voor de Romeinen, ze fascineren me. Wou al lang iets over dat onderwerp schrijven - Wee
Dag Mephistopheles.
Da's een gespierd begin, dat belooft!
x
mephistopheles: hopelijk kan ik de spiertjes er in houden.Dank voor de lezing. - Dora
Fijn je terug te zien.
Het is weer kwaliteit waarmee je voor de dag komt.
Wat lang, morgen doe ik de rest...
mephistopheles: inderdaad wat lang, maar ik ben niet zo'n voorstander van korte stukken. ik maak ze liever een beetje langer, - arwenn
Oh leuk, leuk! Moet even tijd vinden om bij te lezen,
Ook dolle gekruisigden haha.
X
mephistopheles: en tijd is een kostbaar goed!
|
