|
< terug
De ongecensureerde Marcus Antonius (3)
Marcus Antonius, die tevreden was dat zijn woorden de uitwerking hadden waarop hij hoopte, liet de senatoren enkele ogenblikken druk met mekaar overleggen, genietend van de zorgwekkende fronsen op hun gezichten en het luidruchtige geroezemoes dat hen als kakelende kippen uit de keelgaten ontsnapte. Hij wachtte een poosje om de spanning tot iedereen te laten doordringen vooraleer hij zijn betoog vervolgde, goed wetend waar hij heen wilde en hoe hij de vooropgestelde problematiek het beste diende aan te pakken zonder op al te veel tegenstand te hoeven rekenen anders dan misschien die van Cicero, in wiens natuur het nu eenmaal lag tijdens Senaatsvergaderingen in alle kwesties zijn stem zo veel mogelijk te doen gelden.
'Hectische gebeurtenissen, die verkiezingen,' zei Antonius, 'prettig voor niemand en veel te tijdrovend als je het mij vraagt. Maar ik veronderstel dat dit de weg is die we op moeten gaan als jullie het van belang achten de moord op de tiran rechtsgeldig te verklaren.'
'Als we dat niet doen en de betrokkenen laten veroordelen zal er een aanzienlijke uitdunning van de senaat zijn,' verklaarde Cicero met de gebruikelijke vlijt in zijn stem, 'laat uw oordeelkundig vermogen niet vertroebelen door uw persoonlijke aspiraties en voorkeuren, consul Antonius. Zelfs u kan niet ontkennen dat Gaius Julius onwettig gehandeld heeft.'
Cicero's woorden verwekten een kleine glimlach op het anders bikkelharde gelaat van Antonius. Hij kon niet ontkennen dat Caesar niet altijd even onbaatzuchtig gehandeld had en ook bij hem waren er momenten geweest waarop hij enige scepsis gevoeld had betreffende diens manier van handelen. Niet dat hij zich zo verwant voelde met een hol woord als dat van de republiek, dat al aan betekenis ingeboet had sinds Lucius Cornelius Sulla met zijn leger Rome binnen getrokken was en middels de beruchte proscriptielijsten een bloedbad aangericht had. Caesar was echter geen Sulla gebleken, daar de proscripties uitgebleven waren en hij zelf voor een politiek van clementie geopteerd had. Maar dat Cicero gelijk had dat het aanklagen van de samenzweerders te veel beslommeringen met zich mee zou brengen kon Antonius niet omheen. Toch wist hij dat het van belang was rekening te houden met Caesars veteranen, die geenszins uitzinnige kreten van vreugde geslaakt hadden toen ze te weten gekomen waren wat er met hun aanvoerder gebeurd was in het theater van Pompeius Magnus. Ze hadden van Caesar gehouden zoals zoons die hun vaders bewonderden van hun vaders hielden. Het was een oprechte genegenheid die zich in menig legionairshart gevestigd had en het niet bestraffen van de daders en onwettig verklaren van Caesars regeerperiode zou hen in het gezicht spugen zijn. Er waren aanzienlijke hoeveelheden grond aan hen beloofd en als al deze beslissingen vervielen omdat ze onrechtsgeldig verklaard werden, konden ze wel eens aan het muiten gaan. En iedereen wist dat muitende soldaten tot heel wat herrie in staat waren. Indien de feiten in een dergelijke wending zouden uitlopen, stond er nog een hoop onheil te gebeuren.
'Daarom, mijn beste vrienden,' zei Marcus Antonius, nadat hij deze problematiek aan iedereen uitgelegd had, 'kunnen we de regeerperiode van Caesar niet ongeldig verklaren. Als we dat doen, vervallen niet alleen al zijn politieke beslissingen waardoor we nieuwe verkiezingen zullen krijgen, maar worden ook de beloftes niet nagekomen betreffende de landerijen die men aan de soldaten heeft gedaan. De ontevredenheid die we hiermee zullen oogsten, kan ernstige gevolgen meebrengen. Daarom dat ik voorstel om een compromis te sluiten. Een compromis waar iedereen baat bij heeft. Laat ons bij deze overeenkomen dat we de beloftes betreffende land en soldij die Caesar jegens de troepen gemaakt heeft zullen eren. Op die manier blijven ze enigszins rustig en zullen ze zich op hun verkregen landerijen vestigen. Zo lopen we niet het risico met een muiterij te maken te krijgen. Daartegenover stel ik voor dat we de samenzweerders amnestie verlenen. In dienst van Rome en de senaat hebben we meer aan hen dan wanneer ze ergens in de Oostelijke provincies in ballingschap moeten leven. Op die manier heeft iedereen baat, verliest niemand, en kan er bestendigheid geboden worden.'
Het voorstel van de consul kon op veel goedkeuring rekenen. Er hoefden geen koppen te rollen en indien de soldaten rustig bleven door hen te schenken wat hen beloofd was, zou er van hen geen muiterij te duchten zijn. Brutus en Cassius, konden een zucht van verluchting slaken, alsook de rest van de samenzweerders, wiens verspilling van dictatoriaal bloed vergeven werd voornamelijk om stabiliteit te garanderen. Marcus Antonius had de dag gered. Voorlopig.
feedback van andere lezers- jan
loop wat achter maar ik blijf het vast en zeker volgen!
mephistopheles: ken dat, het is moeilijk om hier alles bij te houden - koyaanisqatsi
Hou hem in 't snuitje, onZe Marcus A. Geen watje!!
SALVE
mephistopheles: Zeker niet, de coolste Romein van zijnen tijd - Mistaker
Eens met Noel en Door. Kom maar op met die vervolgen!
Groet,
Greta
mephistopheles: komen er aan, spijtig genoeg wat later dan de bedoeling was want ik geraakte weer een weekje niet on line - GoNo2
Genoten! - Dora
Je vergt wel één en ander van je lezers, beste Meph.
Zinnen van anderhalve kilometer... en toch horen ze er inderdaad soms ook in, vind ik.
mephistopheles: die lange zinnen komen er zo uit. Het eigenlijke snoeiwerk zal ik pas doen als het verhaal geschreven is, nu bekommer ik me nog niet te veel om de 'techniek'
|
