|
< terug
Flexibel verleden
Het verleden is star en passé. Dode materie, volgens mijn ma plus een hele ris anderen:
"Niets aan te veranderen. Laat met rust. Wat heb je eraan? Daar moet je niet in wroeten."
Ooit siste iemand: "Het verleden heeft afgedaan," waarmee hij niet alleen mij dood verklaarde. Gebeurd, voorbij, acceptéér en ga. Een levend verleden bestaat binnen zo'n visie niet. Het is geen post-elastiek, dat je uitrekt naar behoefte. Tot mijn vreugde merkte ik vrij jong dat het voor mij toch anders werkt.
Er liggen stapeltjes ervaring in mij, gerangschikt op persoon, tijd en gevoel, die blijven groeien door wat we meemaken. Wat onderop dat stapeltje ligt bekijk ik regelmatig. Leuk om te beseffen hoe die binding ontstond. Ieder pakketje heeft een eigen categorie, keurig gerangschikt op kleur en vorm, compleet met gevoelens, gesprekken en waarnemingen, schrik en blijdschap, twijfels en vragen, een eigen verhaal van wat we in het verleden deelden. NIET te ontkennen deel van mijn leven, negatief zowel als positief.
Sommige stapeltjes zijn twintig, dertig jaar (of langer) niet aangegroeid. Hun oorzaak en gevolg verandert niet, dacht ik. Tot op een dag de wind een, nogal wanhopig onbevredigend, stapeltje door elkaar veegde en het in wanorde om mijn oren vloog. Door één zinnetje dat iemand uitsprak. Het geheel woei in wanordelijke snippers om me heen en de gedachten die erbij hoorden, feiten die bekend waren, weekten los van de afbeeldingen. De nieuwe informatie verraste. Was vernieuwend. Spannend ook. Alles verkleurde voor mijn ogen. Het bijpassend scala aan gevoelens werd springlevend en het 'oordeel' dat ik dacht met mijn dood mee te nemen ging nu al in rook op. Na twintig jaar kreeg de conclusie over die persoon er een dimensie bij waardoor het een fijnere herinnering werd. Zo begreep ik via 'Mars en Venus' hoe ik mijn huwelijk anders had kunnen beinvloeden als ik van enkele dingen op de hoogte was geweest. Graag had ik dat met mijn ex gedeeld. Sindsdien houd ik van gedachten die me niet zijn ingebakken. Meestal krijg ik het er even koud van, dan warm en daarna neem ik de tijd om die stapel opnieuw te onderzoeken, want als … dan … Stel dat... en er klapt plotseling een nieuw verhaal open met een ander inzicht, uitgangspunt, dat de moeite waard is om te overdenken, op volgorde te leggen. Zodra de nieuwe kant erin mee musiceert kleuren de herinneringen anders in. Daardoor komen die stapeltjes regelmatig in een ander licht te staan. Eigenlijk geef ik ze dus zelf een ander aura mee. Eerlijkheidshalve moet ik daarbij wel vermelden dat ik zo'n naïeveling ben die bereid is voorzichtig deuren op een kier te zetten, die ooit potdicht zaten. De wil om vrijheid in gedachten te koesteren is er óók wel debet aan.
Jammer voor wie dat onzin vinden. Het leven met verleden en toekomst wordt er nou juist zo interessant van. Zelfs een pijnlijke ervaring kan daardoor veranderen in een kleuriger geheel met hoopvollere gedachten. Begrip dat postuum ontstaat en ik merk dan ook dat die stapel vaak een vriendelijker gevoel meekrijgt. Helaas werkt retrospectief ook wel eens andersom, merkte ik laatst. Maar weggooien? Nee.
Natuurlijke selectie. Ooit was het een soort ideaal met de meest uiteenlopende mensen bevriend te kunnen zijn. Lange vriendschappen ook. Dat idee is inmiddels wat sleets geworden. Kennismaken, elkaar aftasten, ruiken, voelen en inschatten, elkaar al dan niet aardig vinden. Uit het oog verliezen. Twitterige vluchtigheid is in. Leuk, vingervlugge tijd, snel snel, veel en zo. Zoals tv, verandering van spijs doet eten, goed voor de stoelgang en het houdt de boel fris. Makkelijk voor erbij. Voor zaken en zo, in beweging blijven en niet vastvriezen in je eigen oubollige zekerheden doch minder geschikt voor mij … Al die enkele beeldjes, namen en geuren vragen een flinterdun plekje, maar nevels zijn niet op te stapelen. Inmiddels heb ik geleerd overbodige info te deleten zodra de mens in kwestie geen potentiële vriend is.
feedback van andere lezers- warket
Inderdaad Dora.
Dora: Dank je Warket... fijn dat je het ermee eens bent... geeft toch een prettig gevoel van geborgen - bessy
als je ervoor openstaat komt het relativeren vanzelf
elk nadeel heeft zijn voordeel
en daar mag je van profiteren, nee, het moet zelfs
dat maakt leven levendig en de moeite waard
als je ouder wordt kun je twee dingen doen een milde bril aanschaffen of een zwartkijker
de eerste laat je het meeste zien
goed verhaal door en graag gelezen.
groetekes beske
Dora: Ik vind dat openstaan beslist een vrijheid die ik nimmer hoop te verliezen...
Zo heb ik van een gebeurtenis iedere keer opnieuw iets opgepikt.
Dank je wel Besske - Wee
'n Frisse windvlaag kan verkillen
maar ook even doen verstillen
zo het verleden ánders zicht en
ons de toekomst wat verlicht.
Dora: Dank je Wee...ken jij dat ook, of niet?
|
