naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Geweten kunt ge weten

door Dora

Iedereen maakt of breekt zijn leven al naar gelang de genen dat meegeven.
Heerlijk verhelderend is de omgang met elkaar, waaraan duidelijk wordt wat we geven of nemen.
Het beeld dat we van onszelf hebben klopt vaak niet met wat anderen zien, maar het bepaalt wel of we gelukkig, nukkig, meegaand, recalcitrant of niets van dat al zijn.

Er zijn er die geen nee kunnen zeggen. Men vindt dat over het algemeen echte lieverds. Zij zijn lichtende voorbeelden van goedheid, bijna niet te evenaren plooibaren die zichzelf wegcijferen tot ze aan het gaatje zijn. Waar begint of eindigt gebruik/misbruik? Wat is een rol en wat niet. Wat heeft men ervoor over om altijd aardig gevonden te worden? Soms worden die lieverds erop uitgezocht om andermans leven te veraangenamen zonder dat daar iets tegenover staat. De kans is niet gering dat zij daarvan opgebrand raken en niet zelden slaat dan verbittering toe, want hun eeuwige nooit aflatende hulpvaardigheid wordt bitterweinig gehonoreerd. Gevers kunnen door dat bodemloze ja-zeggen later 'etterbakken-eerste-klas' worden, die met onvrede en negatieve invullingen hun omgeving verzieken. Het kan, hoeft niet.
Degenen die wel nee hanteren, omdat ze weten tot hoever hun liefdadigheid kan worden opgerekt, staan al snel te boek als harde ongezellige mensen. Niet zelden vindt men het egoïsten die niets om een ander geven. Dat hangt ook af van wat de ander om welke reden van de neezegger wil/eist, wie hen beoordeelt.

Laat mij nog eens iets toevoegen.
Pa heeft mijn jeugd in wezen in twee gedeeld. Hij gaf mij vroeger doortastend vrolijk en gelukkig een prima voorbeeld over de liefde en menselijk geluk. Een rolmodel om vol vuur na te streven. Hij kreeg echter te vaak tegenslag te incasseren en was na zijn vijftigste teleurgesteld, verpieterd en teruggetrokken. Juist dat voorbeeld deed mij kiezen nimmer verbitterd te willen zijn, want uit eigener ervaring wist ik hoe bitterheid je leegzuigt. Ik was een jonge hond die de wereld wilde verkennen. Rond mijn achttiende kwam zijn rotte commentaar op mijn levenslust regelmatig mijn strot uit. Ik sprak hem erop aan want ik kon met hem altijd wel een zinvol gesprek aangaan. Persoonlijk vind ik dat je daar verantwoording voor kunt nemen want het gevaar is groot dat je wordt besmet en dan eindig je op den duur óók als een 'niet-te-pruimen-mens.'
Mijn moeder daarentegen was haar leven lang de constante factor, dezelfde dominante kapitein die ons leerde door te zetten, al stortte je hele wereld in. De moed laten zakken, was géén optie. Wat zij vond dat niet bestond, was er eenvoudig niet, basta! Dat ging héél ver en ze deed zelfs of de dood een verzinsel is. Dat vond ik absoluut geen aanlokkelijk vooruitzicht. Moest ik altijd met haar in de clinch omdat ze weigerde emoties en gevoelens te erkennen? Drie weken voor ze stierf kwam ze er achter hoe ze ons achter de vodden had gezeten en iedereen meedogenloos haar mening (als enig juiste) had opgedrongen. Denk maar niet dat ik die ontdekking van tafel veegde. Ik heb het met graagte volmondig beaamd want als je van elkaar houdt kan dat allemaal.

Schrijfster is derhalve een mutatie van twee uitersten. Lang was er in mij die binnendijkse oorlog tussen twee tegenpolen totdat mijn wereld instortte. Wat ben ik daar achteraf blij om geweest, want eindelijk had ik er vrede mee van alle twee het beste deel te hebben geërfd.
Gelukkig ken ik mijn eigen waarde, ook al zien anderen daar wellicht totaal anders tegenaan.
Al lag mijn pad bezaaid met doornen en verhuisden de rozen zonder meer naar de tegenpartij, ik ben niet verbitterd geraakt … Als ik verder niets op mijn conto mag schrijven is het prima, want ik ben er trots op die belofte aan mezelf waar te hebben gemaakt. Ik weet wat ik heb gegeven, aan wie en waarom. Of zij dat ook zo hebben ervaren zal mij helaas niet worden verteld, maar dat is ook niet nodig. Zodra ik die laatste stap over de laatste drempel zet is er alleen het geweten dat telt.

feedback van andere lezers

• Mephistopheles
  Knap stuk. En niet iedereen wil aardig gevonden worden denk ik. In deze wereld is het beter dat ze je vrezen in plaats van liefhebben.
  Dora: Dank je wel. Altijd aardig gevonden lijkt me meer iets om eens bij een thearpeuteraar te onderzoeken.
• warket
  'Ik sprak hem erop aansprak' ...Hier staat een fout.
  'en ze deed zelfs of de dood een soort verzinsel was' een soort verzinsel is? De dood is toekomst dus kan het niet in verleden tijd.
  Intens schrijfsel.
  Dora: Oef, Warket, héél erg bedankt.
  Wat fijn dat je me erop wijst. Ik verbeter het meteen.
• Wee
  Verbitterd, lijkt me erg, ik waak mij er voor.
  Mooi door-geregen kijkje weer. Knap!
  x
  Dora: Het leven moet erg zeer hebben gedaan, maar het is onaangenaam
  in de buurt van een verbitterde, want zelfs begrip helpt dan niets.
  Dank je Wee
• greta
  Indrukwekkend, moedig.
  Die laatste drempel, nabij of nog ver weg?
  Dora: Dank je wel Greta. Moedig? Ik weet het niet, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Die laatste drempel? Ik hoop nog lang niet,
  maar wie weet rijdt morgen de trolley hier wel naar binnen.
  Als het je tijd is... Ik geloof niet dat ik aan allerhande
  toeters en bellen op wil branden.
• Hoeselaar
  Bij te lieve mensen gaan mijn nekharen steigeren en voel ik me misselijk worden, dus ga ik ze liever uit de weg.
  Hoe dat een mens word zoals hij geworden is! Knap Dora
  
  Willy
  Dora: Ik ken hen ook, altijd met gebeitelde glimlachen, maar meent men het? Dank je Willy...