|
< terug
De ongecensureerde Marcus Antonius (19)
Toen de legers van beide partijen in slagorde opgesteld stonden op de vlakte van Philippi, restte Antonius nog één ding.
'Ten aanval!' brulde hij op de toppen van zijn longen. 'Toon geen twijfel en wees niet bang van die mietjes. Stuur ze allemaal naar Pluto!'
De voorste linies vlogen er onmiddellijk in na het horen van deze woorden. De zwaarbewapende infanteristen lieten hun strijdkreet horen, sloegen met hun speer op hun schild, en smeten deze in de richting van de tegenstanders, waar doorboorde organen en ledematen het noodlot werden van ongelukkige slachtoffers die als eerste ter aarde vielen. Vervolgens kwamen de boogschutters en slingeraars in actie, projectielen afschietend op de vijand terwijl de cavalerie van beide partijen donderend op mekaar afstormde. De schermutselingen bleven een hele tijd doorduren. Het bleef grotendeels onbeslist. Iedereen was aanvankelijk op zijn hoede en probeerde de tegenstander te treffen zonder zelf het risico te nemen schade op te lopen. Pas naarmate de strijd vorderde, werd het voorzichtige gedrag ingewisseld voor minder lankmoedige manoeuvres, wat te horen was aan de toename in intensiteit waarop het gekletter van zwaarden en schilden weergalmde. Vooral Antonius' manschappen begonnen er als bezetenen op los te kappen, soms zelfs hun schilden weggooiend om de tegenstanders van veel dichterbij te kunnen aanvallen. De ene keer trok men de bepantsering van het lijf om een frontale stoot in de borststreek te kunnen toedienen, andere keren verkoos men ervoor een tegenstander gewoon in de rug aan te vallen en hem zo het leven te ontnemen. Naarmate het einde naderde, kregen Antonius' troepen het overwicht. Ze sloegen Cassius' linies aan diggelen en wisten in de wanorde die erop volgde grote verliezen toe te dienen. Zijn soldaten werden teruggedreven, vielen geheel uiteen, en werden zonder morren naar de oever van de dodenrivier gestuurd als beloning voor de gedane moeite. Daarna was het inpakken en wegwezen voor Cassius, die een onherstelbare nederlaag geleden had. Wat er over bleef van zijn moed zonk hem al snel in de schoenen en in een daad van Romeinse opofferingsgezindheid liet hij zich door zijn slaaf Pindarus doden.
In tegenstelling tot Cassius, was het Brutus beter vergaan in de strijd. Op het moment dat de soldaten van Antonius langs hem heen marcheerden richting Cassius, had Brutus een aanval gelanceerd op de linkerflank, waarna hij in een gevaarlijke positie terecht gekomen was en het snuggere besluit maakte naar de andere kant af te wijken. Zo stevende hij recht op het kamp van Antonius en Octavianus af, dat hij innam en naar believen liet plunderen. Brutus wist er Octavianus' soldaten te verslagen en was uitzinnig dat hij gezegevierd had. Diep viel dan ook zijn uitzinnigheid toen hij hoorde hoe het Cassius vergaan was.
'O Cassius!' huilde Brutus. 'Moge de goden je een beter thuis geven dan Rome de laatste jaren voor je geweest is! Nu jij er niet meer bent is mijn wanhoop nabij, en dat terwijl ik toch een zege behaald heb vandaag.'
Op een late namiddag liet Brutus zijn troepen optrekken zodat de tweede veldslag kon beginnen. Veel ruimte voor knappe militaire manoeuvres en handige bewegingstactieken was er niet. Beide legers beukten op mekaar in als twee losgeslagen giganten en in tegenstelling tot de eerste keer leverden de manschappen van Octavianus dapper strijd. Uiteindelijk sloegen ze erin de vijand terug te dringen. Deze blies al gauw de aftocht maar werd achtervolgd door een vastberaden Antonius, die Brutus achterna joeg tot in het noorden van Philippi, waar hij zich verschuilde in de beboste heuvels. Daar bleek al snel hoezeer zijn soldaten erop gebrand waren om tot onderhandelingen met de vijand over te gaan en toen dit hem duidelijk werd, zag ook Brutus er geen brood meer in en verkoos hij op dezelfde manier als Cassius zijn einde tegemoet te gaan.
'Steek je zwaard in mijn lichaam, Straton,' zei hij na de nederlaag tot een goede vriend die hij al jaren kende. 'Nu we verloren hebben, rest me geen andere keus. De republiek waar we zo hartstochtelijk voor gestreden hebben, is dood. Zo ook mijn wil om te leven.'
Straton kon het echter niet opbrengen, waardoor Brutus voor een andere aanpak koos en de punt van Stratons zwaard vastgreep en er zich met zijn lichaam opwierp. Het staal doorkliefde hem met veel gemak en het bloed stroomde als heerlijke wijn uit de gapende wonde die hij zichzelf toegediend had. Er trok een vlaag van geluk door hem heen eens hij besefte dat hij zich nooit meer druk zou hoeven te maken over wat er met Rome te gebeuren stond. Zo ook vond Marcus Junius Brutus soelaas in de dood.
feedback van andere lezers- Dora
Bloed aan de PAAHAAL!!!
mephistopheles: en met reden - koyaanisqatsi
Nu even op adem komen en op naar het volgende robbertje vechten. Salve.
mephistopheles: Blij dat de veldslag achter de rug is, niet makkelijk om te schrijven - Wee
Als immer, top!
x
mephistopheles: was lastig, dit stuk
|
