Volg ons op facebook
|
< terug
De ongecensureerde Marcus Antonius (20)
Het was een totale zege geworden in Philippi. Octavianus had door zijn zwakke gezondheid weinig gepresteerd maar Antonius daarentegen had zich als een groot veldheer gedragen en kon het credo van de overwinning geheel op zijn rekening nemen. Bejubeld en geëerd door de manschappen was hij de grote held van de dag. Bovendien gaf hij veel meer blijk van edelmoedigheid dan Octavianus toen de vraag ter sprake kwam wat er met het lichaam van Brutus moest gebeuren.
'Onthoofd het,' zei Octavianus, 'en stuur het naar Rome om aan de voeten van Caesars standbeeld geworpen te worden. Het verdient niet beter!'
'Onzin!' reageerde Antonius. 'Brutus is als militair gestorven en zijn lichaam zal als dusdanig behandeld worden.'
'Ik snap niet waarom jij hem dat wilt gunnen,' antwoordde Octavianus. 'Je hebt me zelf gezegd dat hij je broer Gaius laten doden heeft en dat je hem eigenhandig aan je zwaard wilde rijgen.'
'Dat was ik van plan, ja,' gaf Antonius toe, 'en ik zou het gedaan hebben ook als ik de kans gekregen had. Zoals je weet heeft hij de eer echter aan zichzelf gelaten. Dat neemt nagenoeg niet weg dat zijn lichaam met respect behandeld dient te worden. Hij was een abominabel soldaat en een ongelofelijke sufkop, maar een onthoofding is beneden zijn waardigheid. Ik zal een purperen generaalsmantel over zijn lichaam laten leggen als laatste eerbetoon van de ene militair tot de andere.'
Octavianus had er geen oren naar want zodra Antonius de purperen generaalsmantel over het lijk laten leggen had, liet hij het onthoofden en naar Rome sturen om daar zoals hij verzekerd had aan de voeten van één van Caesars standbeelden geworpen te worden. Antonius was verbolgen hierover maar had er verder niets tegen kunnen uitrichten daar het kwaad al geschied was. Hij had hoe dan ook zijn buik vol van Octavianus en stelde zichzelf een plezierreisje in het vooruitzicht om het allemaal te laten bezinken.
'Ik zal naar Athene gaan van hieruit,' zei Antonius tot zichzelf. 'Ik zal er heen gaan en ik zal me er vermaken. Philippi is een grootse overwinning geweest en nu onze vijanden verslagen zijn, kan ik weer rustiger ademhalen. Er is natuurlijk nog de kwestie Parthië die heden ten dage onopgelost is en ik vermoed dat onze gesneuvelde vriend Marcus Crassus zich ondertussen al begint af te vragen wanneer zijn nederlaag gewroken zal worden. Desalniettemin zal ik eerst een tochtje door het oosten maken. Ik heb genoeg van Rome's onophoudelijke perikelen.'
Vooraleer hij op zijn plezierreisje vertrok, sloot Antonius nog een belangrijke overeenkomst met Octavianus betreffende de verdeling van de Romeinse provincies. Met Brutus en Cassius uit de weg was het triumviraat oppermachtig en onbetwist en konden ze naar eigen goeddunken het gouverneurschap van provincies aan mekaar toewijzen, waar ze zeker niet voor terugschrokken. De grote verliezer hierin was het derde lid van het triumviraat, Marcus Lepidus, die tijdens de oorlog in Philippi achtergebleven was in Italië en waar hij volgens de geruchtenmolen onderhandelingen begonnen was met Sextus Pompeius, die heerste over Sicilië, Sardinië, en Corsica en uiteindelijk aangepakt zou moeten worden.
'Ik vertrouw Lepidus voor geen haar,' zei Octavianus tot Antonius. 'Ik twijfel er niet over dat de geruchten over onderhandelingen met Sextus Pompeius de waarheid behelzen en dat we hem goed in het oog moeten houden. Daarom dat ik morgen terug naar Rome ga, om orde op zaken te stellen. Overigens ben ik van mening dat jij Gallia Cisalpina moet opgeven.'
'Wat?' bracht Antonius uit, niet tevreden met wat hij te horen kreeg. 'Waarom zou ik die provincie moeten opgeven? Zodat jij er stiekem mee kunt gaan lopen? Ik denk er niet aan! Je mag dan kritisch zijn in je beschouwingen over Lepidus, en ergens kan ik je dat niet kwalijk nemen, maar als je denkt dat je mij buiten spel gaat zetten door mijn provincie op te eisen heb je het mis.'
'In ruil daarvoor zal ik ervoor zorgen dat jij Gallia transalpina toegewezen krijgt,' zei Octavianus. 'Voorlopig behoort deze Lepidus toe maar als we dezelfde mening toegedaan zijn hierover kunnen we hem deze ontnemen.'
'Daarmee heb je me nog steeds niet uitgelegd waarom ik Gallia Cisalpina zou moeten opgeven,' klaagde Antonius.
'Ik ben van mening dat die provincie tot het Italiaans grondgebied gerekend moet worden,' zei Octavianus hierover. 'Dat idee is origineel niet van mij afkomstig trouwens. Caesar heeft me een aantal jaren geleden toen hij uiteraard nog in leven was overtuigd van de noodzaak hiervan. Hiermee voorkomen we immers dat een machtige provinciale gouverneur die het commando over een leger heeft zich op een korte afstand van Rome bevindt. Hij zou in slechts luttele dagen naar Rome kunnen optrekken om er herrie te veroorzaken zodra hij zich te kort gedaan voelt of onnodige dictatoriale aspiraties krijgt. Je weet immers dat dit precies is wat Caesar in zijn tijd gedaan heeft. Daarmee vermijden we een mogelijke herhaling van de geschiedenis.'
'Dus je wilt me vertellen dat Caesar in hoogsteigen persoon tegen jou gezegd heeft dat Gallia Cisalpina tot Italisch grondgebied gerekend moet worden om te vermijden dat iemand anders net hetzelfde kan doen als wat hij gedaan heeft?'
'Precies,' reageerde Octavianus. 'Wat Caesar gedaan heeft, deed hij uit noodzaak, en uiteindelijk kan niemand ontkennen dat zijn inname van Rome zonder het bloedvergieten gegaan is dat anderen in het verleden veroorzaakt hebben. Iemand minder dan Caesar zou echter wel eens dezelfde richting op kunnen gaan als wat bijvoorbeeld Sulla gedaan heeft.'
'Als ik me niet vergis, ben jij diegene die met het idee van de proscripties op de proppen kwam,' verweet Antonius, 'en heb je wat dat betreft geen recht van spreken over Sulla daar je bewezen hebt dat je geen haar beter bent dan hem.'
'Jij hebt je nochtans niet ingehouden toen we onze proscriptielijsten opstelden,' verdedigde Octavianus zich. 'Jij hebt de meeste doden op je geweten. Hoeveel hoofden heb je van hun lichamen laten scheiden? Honderden!'
'Met mekaar verwijten te maken komen we gaan stap verder, jochie.'
'Aanvaard het opgeven van Gallia Cisalpina, Antonius,' volhardde Octavianus, 'en neem in ruil daarvan Gallia Narbonensis over van Lepidus. Ik op mijn beurt zal Spanje voor mijn rekening nemen.'
'Spanje behoort ook toe aan Lepidus,' weerlegde Antonius. 'Wat schiet er dan nog over voor hem?'
'Laat hem Afrika hebben,' zei Octavianus. 'Het is een broodkruimel maar als we er samen in volharden zal hij er genoegen mee moeten nemen.'
En zoals de twee triumvirs het daar afspraken geschiedde het, waardoor triumvir nummer drie Lepidus de grootste concessies zou moeten leveren en overduidelijk het zwakste, minst bedeelde lid van het driemanschap was. Dat betekende evenwel niet dat Antonius en Octavianus nu beste maatjes waren want ondanks de onderling gemaakte afspraken bleef het wederzijdse wantrouwen en de natuurlijke afkeer die ze jegens mekaar voelden een onweerlegbare realiteit. Vooraleer hun wegen zich scheidden, die van de ene richting het oosten en die van de andere terug naar Rome, kwamen ze nog overeen dat de ene automatisch zou toestemmen met de politieke beslissingen van de andere en vice versa. De reden daarvoor was dat ze met wederzijdse steun sterker stonden dan wanneer ze voortdurend mekaars belangen met oppositie bejegenden, wat evenwel niet wilde zeggen dat ze evenwaardig waren in het partnerschap. Na de overwinning bij Philippi die voornamelijk op het conto van Antonius geschreven mocht worden, was hij duidelijk de sterkste partij van het driemanschap. Antonius nam de taak op zich geheel op eigen houtje het oosten te reorganiseren. Hij zou er geld inzamelen en zo de financiële positie van de staat trachten te verbeteren. Octavianus op zijn beurt resteerde de veel onaangenamere taak de soldaten te demobiliseren en hen een stukje land te schenken waarop ze zich als beloning voor hun diensten konden vestigen.
feedback van andere lezers- Dora
Op een vlag laten drukken:
'Met mekaar verwijten te maken komen we gaan stap verder, jochie.'
Mephistopheles: Met een blauwe achtergrond zou dat er nog betamelijk uitzien, in ieder geval beter dan de EU sterretjes - koyaanisqatsi
...om nog te zwijgen over de pijnlijke wijze vriend Crassus door de Parthen naar pierenland werd geholpen. Salve!
Mephistopheles: Ietsje verderop in dit verhaal komt een stukje Crassus piepen - Mistaker
Genoten weer Meph, en zo is het.
Groet,
Greta
Mephistopheles: nice 2 know
|
