Volg ons op facebook
|
< terug
Hangt het nieuwe jaar weer van wachten elkaar?
Alles dat automatisch kan worden betaald doe ik zo. Een kwestie van zelfkennis.
Administratief ben ik een ramp en sinds de brievenbus me regelmatig pijnlijke dagen bezorgde (in de loop van een mensenleven lopen die momenten op) is er een afkeer ontstaan. Achter die klep kan mijn hart worden verscheurd of hij roept luidkeels dat ik aan van alles en nog wat niet heb voldaan. Wachten.
Het liefst zou ik dat woord uit de vocabulaire schrappen.
Wachten op post, op iemand die een slepende wantoestand laat bestaan. Tijdverlies is volgens mij onnodig, want waar hebben we communicatie voor? Ik las zojuist een prachtig verhaaltje over Sinterklaas die gevraagd wordt in 2012 een fout uit 1959 recht te zetten. Wat een engelengeduld, Gi, ik duim voor je!
Momenteel wacht ik op een telefoontje.
Een maand geleden schrok ik me een rolberoerte van de deurwaarder. Natuurlijk ligt de fout bij mij. Ik sprak met de mijnheer, die er verstand van heeft, af om me via mail de benodigde informatie te verschaffen opdat zwart op wit staat waar ik wat aan moet betalen. Hoe kan het dat ik word aangeslagen voor geld waarvan ik dacht het te voldoen? Om te voorkomen dat ik na dat week-end voor de rechter moet verschijnen, doet mijn vriendin de spoedbetaling van 3000 Eurietjes. Na veel spitwerk in administratie, die ik probeer te voorkomen door alles automatisch te betalen, blijken er fouten te zijn gemaakt. Welke, waar en door wie? De vriendin die het geld, een veel hoger bedrag dan te traceren valt, heeft voorgeschoten wil het terug. Dat is normaal. Inmiddels is duidelijk: iemand hief, om voor mij onduidelijke redenen, de rekening op waar ik via internet maandelijks het afgesproken geld op stortte. Opdat ik het niet KAN vergeten. Er moet een brief over zijn geweest, lijkt mij, maar de laatste tijd leegde ik keurig de brievenbus en heb niets gezien dus ...
Op de (drie) mailtjes mijnerzijds komt al een maand GEEN uitsluitsel van de man die het weten kan.
Nu ben ik verplicht iedere dag bij hem aan de telefoon te hangen. Vanmorgen krijg ik de receptioniste aan de lijn die bij het horen van mijn naam meteen al argwanend klinkt. Ik moet begrijpen dat de directeur niet zomaar iedereen aan de lijn kan hebben ...
"Waar gaat het over?" vraagt ze. Zij moet de onzinnige telefoontjes uitfiltren.
"Ik bespreek dat graag met mijnheer Hulpeldpup zelf."
"Ja, maar, bladiebla." Het is haar taak me af te poeieren en zodra ik 'ja-maar ' hoor kruipen er monsters uit mijn verleden tevoorschijn die me al levenslang trachten wijs te maken dat ja-maar/nee-maar de enige methode is om te luisteren.
"Ik had een afspraak met mijnheer H. gemaakt en wacht op een antwoord van hem."
"Waar gaat het over?" herhaalt ze minder vriendelijk. Het is haar werk, moet lastige klanten weghouden.
"Dat is iets tussen mijnheer H. en mij. Gaat over een mailtje, waarop ik wacht."
"Nou ja, maar … " Ik blijf óók hetzelfde herhalen ... "Momentje!" roept ze uiteindelijk wat tamtammer.
"Hallo mevrouw, mijnheer belt u staks terug. Het klopt inderdaad van dat mailtje." Alsof ik lieg?
Wat fijn, dat ze me gelooft en … ik moet vriendelijk blijven anders hangt hij me op. Ik weet dat toegeven waar de fout ligt een goede voorbereiding vergt. Er zijn gewone stervelingen die een levenlang geen sorry zeggen. Voor zo'n moeilijk woord zal een directeur toch wel een heel arsenaal smoezen paraat hebben? Het is inmiddels zes uur geleden en dat mijn geduld een kort lontje heeft, dien ik in te tomen.
Tegenwoordig werkt men via diverse afdelingen aan één en hetzelfde dossier, ondergebracht in diverse steden en zij vergaderen ééns per maand. Het is uiteraard mijn woord tegen dat van een onbekende en het staat in zijn administratie dat ... Ga zo maar door. Héérlijk. Bezuiniging via goed in elkaar gestoken protocollen van 'manager-klantzaken' via 'manager-personeel' die ieder foutje moet terugkoppelen aan de 'general-manager' en men werkt met de speciaal op maat toegesneden computerprogramma's. Oneindig veel mogelijkheden méér om verantwoording af te schuiven. Het ligt aan de computer, die andere medewerker, de telefoniste, die klant. Vanwege het gemak steekt alles onoverzichtelijk in elkaar. Wiens gemak? Een foutief ingevoerde cijfertje veranderen vergt vast een jaar. Eerst moet die-en-die toestemming verlenen, dan moet er goedkeurig voor komen van zus-en-zo, waarna ik mijn brievenbussenangst moet overwinnen, want die telefonische afspraak om me via de mail te informeren? U raadt het al ... Aan het eind staat de klant die vanwege één van de langs elkaar werkende sectoren met de gebakken peren zit.
PS Het is inmiddels kwart over zes ... morgen maar weer proberen.
feedback van andere lezers- warket
In de uiteindelijke regering in dit land zetelt nu een minister (verantwoordelijk) voor administratieve vereenvoudiging. Bovendien houdt hij zicht ook bezig met begroting. Voornaam: Olivier.
Dora: Olivier Bommelt vast niet met mijn privé probleempje, maar ja... ieder moet mijn eigen boontjes doppen, met en zonder persoonlijke tekortkominkjes. Dank je Warket. - roodoff
Het is goed geschreven en toch aarzel ik om het als uitstekend te beoordelen, daarvoor is de problematiek te schrijnend. Hoop dat het snel in orde komt en het wachten beloond wordt. Die score is voor de schrijfster, onthoud dat. En dank voor de vermelding. GroetenX
Dora: Dank je roodoff. De aanhouder wint, zegt men. - Wee
Ik hoop dat het snel goed komt. Wachten is killing, sterkte!
x
Dora: Vandaag heeft ie weer niet gereageerd, maar weer een mail er tegenaan gooien en dan toch met Kassa of de krant gaan dreigen?
Dank je Wee. - koyaanisqatsi
Zelfs Kafka had de huidige waanzin niet kunnen bedenken. Op sommige diensten en bedrijven is het zelfs ONMOGELIJK geworden om een mens van vlees en bloed te pakken te krijgen. En dan maar zeiken over eenzaamheid en vervreemding...
Dora: Ik wacht nog steeds ... kaf en ka riaams, dank je
|
