Volg ons op facebook
|
< terug
Tidgi is wees, weet niets van schaatsen, laat staan de Elfstedentocht.
Het is al lang geleden, maar ik ben in mijn hoofd nog dagelijks ter plekke.
Regenseizoen. Ik ben op de bonnefooi naar Addis Abeba gekomen om vrijwilligerswerk te doen. Het is één van de dromen die nog resten op mijn levenslijstje, dat ik na de scheiding maakte.
Gastvrij word ik bij Chad-et, De Ethiopische NGO ontvangen en in hun gemeenschap opgenomen
Chad-et wil in Addis Abeba Aids uit de taboesfeer halen omdat de meesten het nog steeds ontkennen, zich ervoor schamen. Men wil het breed bespreekbaar maken en ondertussen de armsten van deze regio helpen iets blijvends op te bouwen. Het hoofdkantoor van deze rasechte Ethiopische NGO is nabij Mexico Square waar alle bustaxi's langskomen. Oude blauw-witte VW- en Toyotabusjes voor tien passagiers die mij voor weinig naar huis en terug rijden. Inmiddels bewoon ik tegen een woekerprijs een gemeubileerd huisje in Vatican, een goed deel in Addis Abeba.
Een 'Ferengie' (vreemdeling) ontvangt men met open armen want buitenlandse aandacht is cruciaal.
Het jaarverslag is mijn opdracht, waardoor ik en passant inzage heb in al het werk van Chad-et.
Directeur Atu Annania beheert kleinschalige, op maatgesneden projecten. Iedereen verbiedt me echter onbegeleid door Mercato te lopen vanwege straatrovers, die het voorzien hebben op blanken. Als ik wil inburgeren, moet ik echter de armoedigste wijk leren kennen, waar de zanderige stegen met scherpe zwerfkeien na iedere hoosbui veranderen in een modderbende. Wat kan ik ooit betekenen als ik de bewoners en hun gewoonten niet ken?
Mercato: op duizend inwoners doet men met één latrine.
Chat-et bouwt nieuwe, legt waterkranen aan bij hun geïmproviseerde schooltjes waar kansloze kinderen leren rekenen, lezen en schrijven. Om het werk te snappen bezoek ik regelmatig diverse projecten. Spaar- werk en voorlichting over veilig vrijen, waarbij ik Katama ontmoet, manager van een aidspreventie en begeleidingsproject. De stevige psycholoog stuurt een grote groep Ethiopische vrijwilligers aan die aidspatienten in hun wijk verzorgen en een waardige dood proberen te geven, want geld voor medicijnen is er niet.
Geboortebewijs? Enkel rijken kunnen dat kopen.
De 'rosse buurt', ligt in Addis bekneld tussen Mercato en het immense busstation waar pooiers plattelands meisjes ronselen zodra ze de bus verlaten.Katama kent haar al jaren, schat het kind twaalf jaar oud, hoewel ze mij amper negen lijkt. Ze hangt blootsvoets, in een te grote gescheurde rose jurk met rafelige kantjes tegen de muur voor de poort en glimlacht verlegen. Triest machteloos haalt hij zijn schouders op want ze past, zoals zovelen, niet meer in zijn traject. Hij geeft haar soms privé een Birr voor enjerra. (Traditionele zure pannenkoek van Tiff)
"Her mama is dead." vertelt hij. "Two moths ago, now she lives on street. She out of house, aidsprogram, no uniform, she no longer can go to school," is hij aangedaan. "She intelligent but as the bad men know about her... Sekswork, like mother, aids. But not Tegist, she no sick. We did test." Het hok, waarvoor haar mama een belachelijk hoge huur betaalde, was zoals de anderen hier. Zes vierkante meter met lemen vloer, een gammele deur en piepklein raam. Er zal niet meer in hebben gestaan dan het bed waarin mams geld voor de school en eten verdiende. Misschien was er nog een zelfgemaakte bezem en stond op een gammel kastje in de hoek de houtskoolbrander met pan en een paar lepels, plastik borden. Ik kan me er amper een voorstelling van maken, ben nog te kort hier, waar het stinkt naar rottend vlees en open riool.
Mijn hart huilt. Kan ik nog terug?
Amper achtendertig kilo weegt ze en heeft alleen zichzelf plus een overmaat aan niets. "Zij wil werken voor onderdak," zegt Katama en ik betaal meteen het schoolgeld opdat ze daar tenminste verder kan.
Neem ik haar mee naar Vatican? Zolang ik hier ben zijn problemen er om op te lossen. We spreken gebarentaal. Verbijsterd bekijkt ze mijn huisje waarvoor ik als blanke het drievoudige dan normaal neertel en mijn spaarpot is geen bodemloze put. Dat ze op een eigen kamer in een normaal bed slaapt kan ze amper bevatten. Wat haar bezighoudt? Mijn Armhaars is minimaal en haar Engels beperkt zich nog tot yes, no en schouders ophalen. Eerst kleren, schoenen, schriften en pennen, plus het CHAD-ET schooluniform, waardoor ze in haar oude buurt veilig is, gerespecteerd en niet meer door pooiers wordt aangesproken.
Mercato is de grootste 'toeristische trekpleister' van Ethiopië
De handel is er verdeeld in wijken: Kleding, traditionele stoffen, huishoudelijke zaken, meubels, matrassen en bedden. Gereedschap en automaterialen, maar Mercato is in niets te vergelijken met wat wij als 'markt' kennen. Hier heerst ook wel weldegelijk een strenge hiërarchie. De heksenketel is verdeeld in categorieën van duur, via goedkoper tot aan kringloop. Het kent een moslimdeel en dat van de Orthodox Christenen, die vreedzaam naast elkaar leven. Het geheel wordt verdeeld in hoog en laag via de doorgangsweg. Haaks daarop zijn stegen waar ook koeien, schapen en geiten plus zwaar bepakte ezels doorheen moeten, die hun behoefte doen in de modder. Naar achteren toe wordt het steeds armoediger. Onafgebroken aaneenschakelingen van stinkende golfplaten onderkomens waarin de eigenaar slaapt, eet, vrijt en handelt. Hokken, die in het woord winkel geen enkele herkenning vinden. Nauwelijks groter dan vier vierkante meter, zonder deur, maar met een afsluitbaar luik waardoor men verkoopt. Allerhande, van uit elkaar gehaalde klokken tot aan zes keer opgelapte autobinnenbanden, snelbinders die vanzelf uit elkaar vallen, kettingen en uit het Westen geïmporteerde tiendehands kleding. Er is een speciaal deel waar metershoge bergen gesorteerde veelgebruikte jerrycans liggen opgetast.
Na twee weken hebben we vaste rituelen.Tidgi naar school, ik naar mijn werk.
Dagelijks kookt zij traditionele gerechten en drinkt thee terwijl ik me ongemakkelijk voel bij de peperdure oploskoffie (van DE notabene) uit de supermarkt voor buitenlanders. Machiatto (zoiets als Cappuccino) van de Ethiopische koffieboon bij de café's is veel lekkerder. Na veel hand- en voetenwerk snapt Tidgi het.
"Mie, aai want koffie. Ethiopia koffie. Setterdee, joe teek mie toe Mercato," wijs ik op de kalender en ze knikt. Ze kent het daar op haar duimpje en ik zal me veilig voelen met haar. Tidgi vindt mijn nieuwsgierigheid echter wel heel raar en eigenlijk ook veel te gevaarlijk, maar dat van die koffie… daar heeft ze wel oren naar.
(wordt vervolgd)
Mijn aankomst in Addis Abeba heb ik eerder beschreven in "Hagelwit en thuis"
bijna aan het begin van alle verhalen...
feedback van andere lezers- joplin
aangrijpende ondraaglijke toestanden.
Wreedheden naar kinderen toe. Uitzichtloosheid
Zal het ooit beteren vraag ik me af.
Het lijkt makkelijker om naar de maan te vliegen dan deze problemen aan te pakken.
x
Dora: Druppels op gloeiende platen, daar moet men over blijven praten - Wee
Rakend en ernstig triest.
Fijn je weer te lezen hier.
x
Dora: Waar gebeurd... en de afloop is te triest voor woorden, ook dat nog... - lazey
Heb het vroeger ook aleens willen doen...sterkte, het zal niet meevallen, achteraf...
Dora: Het is al lang geleden. Eindelijk ben ik zover erover te kunnen schrijven. Dank je wel. - bessy
Dit nodigt uit , Door, mooi in al zijn triestheid. groetekus Bessy
Dora: Dank je Beske... ja het komt er nu wel vanzelf uit.... ik ben zo kwaad ineens. Kom zeg, wat denkt die k.**thommel wel, die me dit onmogelijk heeft gemaakt? - Mistaker
Genoten joh!
Groet,
Greta
Dora: Dank je wel. Ben alles in losse stukken op aan het schrijven... moet een zeer interessant boek worden, om straks... we zien wel
|
