Volg ons op facebook
|
< terug
Met Tidgi terug naar het hol waaruit ze is gekropen
We gaan naar Mercato, op bezoek bij haar reddende engel.
Ik wil de vrouw graag leren kennen die Tidgi heeft opgevangen toen haar moeder aan Aids stierf waardoor zij uit hun huis werd gezet. Dan weet ik waar haar en mijn beschermelingetje zit als ze hen zondags bezoekt. Tidgi verheugt zich erop, maar hoe hard zal die confrontatie zijn voor mij, oude westerse taart? Door dit bezoek kan ik me wel beter indenken hoe ze vroeger leefde.
Handje geven, me voorstellen … Ze spreekt enkel Armhaars. De vrouw is verlegen, buigt dankbaar. Ze lijkt blij, maar kijkt ook oplettend alsof ze nagaat of ik wel deug. Iedereen die langs komt is vriendelijk, dankbaar en zonder gene nieuwsgierig, maar vuil. Hier mocht Tidgi dus in de 'achterkamer' op de kleinkinderen passen en er soms ook slapen.
In het "Café" van acht vierkante meter dat ze runt, is amper loopruimte over. Het is tot de nok toe gevuld met een immense ijskast waarop een galmende TV, een buffetje met wat drank en aan weerszijden langs de muur staan drie tafeltjes van ongeveer 60 cm in het vierkant, waaraan twee super kleine stoeltjes.
De vrouw biedt me thee aan en plukt een stuk luxe brood uit de 'etalage'. Hoelang het in dat vieze hok voor het raam heeft gelegen? Waartussen? Ik besluit daar niet aan te denken en de gastvrije geste glimlachend te aanvaarden. Ze is er trots op dat we zijn gekomen, vertaalt Tidgi. Binnen de kortste keren zingt het door de buurt rond dat zij er is met haar Nederlandse suikertante…
Tidgi is in de wolken met het halfnaakte oppaszoontje en hij met haar.
Voor de open deur is het snel een oploop van belang… Kinderen die nieuwsgierig naar binnen loeren en de Ferangie bestuderen die in hun buurtcafé is neergestreken, thee krijgt en duur geel brood.
Dan, na een uur, moet ik plassen, maar ik zie er als een berg tegen op. Tidgi gaat me voor. Achter het gordijn is de kamer waar zij de zorg voor de twee kleinkinderen heeft gehad.
Links van het looppaadje is een plank waaronder kratten en er bovenop ligt keukengerei in een woeste ondoorzichtelijke warboel opgetast. Alles is vuil. Een kerosinebrander staat er tussen, want ze maken thee voor klanten en koken moeten ze immers ook. Rechts in het halfdonker ontwaar ik één hobbelige homp (tweepersoonsbed), twee of drie kinderbedjes en nog van allerlei dat in de gauwigheid niet is te identificeren. Je kunt daar ook je kont niet keren. Was hangt overal door de schemerige ruimte waarvan het licht komt door een raampje van vijftig centimeter naast de opening. Kennelijk is er daarachter een soort weg …
Ik volg Tidgi naar buiten en sta in een steeg van nog geen meter breed. Een paar magere honden komt snuffelen als ik me verbaas over de lukraak, schots en scheef in elkaar geflanste bouwsels van houten palen en leem of koeienstront (zo ruikt het tenminste). Tidgi wenkt en ik loop mee, langs de stallen met een gammel golfplaten dak waar voor de opening soms een gordijn hangt, meestal geen deur in zit. Het geheel lijkt met spuug aan elkaar geplakt, alsof het door een niesbui tegen vlakte gaat. Die hokken zijn niet groter dan twee bij twee meter. Het vee zal ergens grazen, denk ik, op een stukje dor gras in de buurt. Tidgi loopt snel door.
Onderweg kijk ik zoals gewoonlijk nieuwsgierig om me heen en schrik. Er zitten mensen in de stallen! Een vrouw schilt aardappels, in het ander hok zoekt een echtpaar graan of maïs uit op een grote schaal. Iemand snijdt witte kool op schoot en verderop wordt gekookt! Ik zie geen ramen of meubels behalve hier en daar een krukje naast het "bed", als je de hoop dekens en lakens zo mag noemen. Verderop, aan het eind van die steeg, is de latrine, waar de hele buurt dus zijn behoefte doet. Waarschijnlijk ook langskomende kooplieden en kinderen van het schooltje in de buurt.
Een hol van anderhalve meter waarvan de golfplatendeur niet dicht kan. Beter niet proberen ook, waarschijnlijk valt het bouwwerk in elkaar. In het donker ontwaar ik rondslingerend krantenpapier, volgeschreven schriftblaadjes want de oude blikken oliedrum zit vol. Over de lucht zal ik zwijgen, maar ik kokhals. Hieraan is Tidgi dus gewend! Godsamme.
Terwijl ik op mijn hurken in het meest stinkend gat dat ik ooit tegenkwam, probeer te mikken, zie ik mijn Hollandse huis voor me. Met de was/droog combinatie in mijn gang, diepvries in de keuken, drie ruime slaapkamers en de met schilderijen volgestouwde berging in de kelder plus twee fietsen. De net afgebouwde designbadkamer met het bijzondere ronde blauwe mozaïekmuurtje en de hardglazen designdeur is in deze omgeving toch echt een mallotige aanfluiting van rijkdom. Mijn zorgen dat de huurders het misschien niet goed zullen onderhouden? Banaliteiten, onzinnige zorgen, nu ik hier leer mijn neus te negeren tijdens de meest smerige ervaring die ik tot op heden mee mocht maken. Snel trek ik mijn broek op en haast me terug, loop zonder kijken door de volgepakte slaapkamer. Of mijn poging om onaangedaan te lijken lukt weet niet, maar ik ben wel degelijk meer geschokt dan me lief is. 'Vanavond heb ik vlooien,' realiseer ik me plotseling, maar blijf toch rustig zitten want Tidgi heeft zo'n plezier met de ongewassen kleinzoon, die duidelijk gek met haar is. Ineens weglopen lijkt me trouwens een belediging.
Als we uiteindelijk naar huis teruggaan kan ik niet anders dan stil naast mijn pleegkind lopen.
Die avond heb ik inderdaad overal jeuk en ik wil in bad. Ik voel me er verdorie ook nog schuldig om dat ik warm water heb. Kijk, denk ik… mijmerend in het lauwe lekke bad: deze mensonterende buurten laten ze niet zien op de TV nu die joviale Tony Blair op bezoek is om in zijn overhemd even de vlotte jongen uit te hangen… Voor hem ruimt het nieuws een extra uur in, met kinderen die vrolijk zingend de Engelse vlaggetjes laten wapperen om die belangrijke man te verwelkomen.
Ik hoor Blair twintig keer oreren - ze zenden het bezoek van de halfgod ieder uur uit - over de hulp die het rijke westen zal geven en dat Ethiopië op de goede weg is. Dat daar wel voorwaarden aan zijn verbonden en dat het land wel mee moet werken om de armoede te bestrijden en zo…
Kwaad ben ik, ontzettend kwaad en verdrietig.
Ethiopiërs zijn trots, schamen zich over alle ellende, weten precies wat men voor de donerende buitenwereld moet verbergen en dat kan makkelijk tijdens een weldoeners bliksembezoek.
Ik durf te wedden dat Blair even zo goed voor 375 Dollar per nacht in het Sheratonhotel het bubbelbad in kruipt om te weken. Dat hij daarna heerlijk geurend achter een dikke biefstuk kruipt en denkt dat het allemaal wel meevalt hier, of zo…. Niemand ziet die smerige mensonwaardige vuiligheid en ellende als ze in een vierwiel aangedreven Landrover met een gids door het (mooie) land worden gereden. Dan is er geen tijd om te zien waar de kinderen uitkruipen om, als ze vier en vijf zijn, met kauwgum of met pakjes afgerolde toiletrollen langs de restaurants te leuren.
Ik durf er nog geen foto's van te maken omdat ik bang ben die mensen in verlegenheid te brengen. Beter eerst een vertrouwensband met hen opbouwen voordat ik daar de "plaatjes" van kan schieten. Misschien kan men zich dat een beetje voorstellen?
feedback van andere lezers- Wee
Schrijnend, Dora.
(Alinea vijf: wolken.)
x
Dora: Dank je wel, Het is waar gebeurd en dat schrijft wel goed vanuit het hart...
Ik wrijf efkes dat ootje uit de wolken weg, dank je... - joplin
mooi verstopt vergeten land
prachtige atleten zelfs Olympisch goud
wat heeft Afrika misdaan
men laat het in vernieling gaan.
trots draagt rijk hier diamant
geniet van dure reisjes ginder
het machteloze maakt me kwaad
Dora: Prachtige feed, dank je wel, zo mooi... - bessy
toevallig even hier en dit gelezen, zo beeldend geschreven dat ik het zie en ruik
grotekes Bessy
Dora: Ja, dank je Bessy... dit is maar één van de delen... Tussendoor vertel ik ook over de cultuur, hoe je er moet reizen, waar je als Ferengi rekening mee moet houden, de gewoonten bij begrafenis, huwelijk r, de eetgewoonten en zo nog wat meer. Een reis door cultuur, land en mensen, lees en huiver... - Mistaker
Mooi, en de feeds ook dus ik doe maar geen duit in het zakje verder...
Alles goed Door?
Groet,
Greta
Dora: Dank je Greta, komt het nu, na zoveel jaar verkroppen uit losgebroken. Dank je wel - warket
Eindelijk...heb uw schrijfsels gemist.
Dora: Wat een hele lieve reactie, dank je Warket - Pake
Ik werk zo: ik kopieer de tekst naar WORD, geef dan daarin de foutjes aan, en markeer die met een *tje, of >>>hier is er een rare overgang. Je schetst twee situaties, maar het loopt niet>zie boven; stukje weggevallen?
Dora: Dank je wel
|
